Mad Hatter •Peter Parker•

P.14

Bugün derste Kate'le oturmuştum. Peter'ı görünce midem kasılıyordu. Dün Harry takım arkadaşlarıyla meşgûl olduğu için tatsızlık çıkmamıştı. Zil çaldığında bahçeye fırladım. Marlene ile de konuşmak istemiyordum, bu durumda sadece yalnız kalmak istiyordum. Çimlerle oynarken biri yanıma çöktü.

"Benden neden kaçıyorsun?"

"Hayır, kaçmıyorum." Gözlerini kısıp yüzüme baktı.

"Emin misin? Bütün ders deve kuşu gibi kafanı kitaba gömmüştün." Bu tabiri beni güldürmüştü.

"Biraz yalnız kalmak istiyorum sadece." Anlamasını bekler gibi ona baktım.

"Eğer bir şey varsa Meredith bilmek isterim."

"Hayır, yok. Teşekkür ederim Peter." Ellerimi tekrar çimlere daldırıp gitmesini bekledim.

"Okul çıkışı boş musun, biraz konuşmak için zamanın olur mu?" Duygularım o kadar karışıktı ki. Hem onunla birlikte vakit geçirmek istiyorum hem de ondan uzak durmak istiyordum. Aynı zanda hem mutluluğu hem de endişeyi yaşıyordum.

"B-boşum." Onaylayıp gitti. Yüzüm yanıyordu. Halbuki utanmam için de bir sebep yoktu. Birkaç ders sonra Marlene'in yanına gidip çıkışta onunla gidemeyeceğimi haber verdim. Solgun yüzüyle bana gülümsedi. Sanki her geçen gün bir gül gibi soluyordu. Bugünden sonra kendisiyle daha da ilgilenmem gerektiğini kendime tembihledim. Büyük demir kapıdan geçtiğimde Peter'ın çantasının sapıyla oynayarak beni beklediğini gördüm. Yüzüme aniden bir gülümseme geldi. Onu görünce tepkilerimi kontrol edemiyordum.

"Sessiz ve sakin bir yere gitsek nasıl olur?" Kafamla onayladım. Yürürken birbirimize çarpıyorduk ve Peter sürekli özür diliyordu.

   ××××××××××××××××××××××××××××××××

Nerdeyse 10 dakikadır koşuyorduk. Parktaki köpeklerden biri Peter'ın çantasından sarkan kırmızı kumaş yüzünden bizi kovalamaya başlayınca diğer köpekler de toplanmıştı. Nihayet peşimizi bıraktıklarında kendimizi yere attık. Hem koşturduğum için hem de Peter'ın şaşkın ve korkmuş yüzüne güldüğüm için bir türlü nefes alamıyordum. Sonunda nefesim düzene girdiğinde Peter moralimi düzeltebildiği için sevindiğini söylemişti. Garip olan moralimin bozuk olmasının sebebi oyken, şimdi moralimin düzelmesinin sebebi de oydu.

"Meredith kırgınlığının sebebi ben olmak istemem."

"Kırgın değilim. Sadece ani duygu değişimi yaşıyorum, bir karmaşa içerisindeyim ve bunu nasıl anlatabileceğimi bilemiyorum."

"Tamam, problem değil." Anlayışla gülümsedj ve aniden konuyu değiştirdi. Böyle yapması beni mutlu etmişti. Üzerime gelip her şeyi deşmek yerine beni rahatlatmaya çalışması en iyisiydi. Kendisine karşı bu kadar ön yargıyla yaklaştığım için biraz utanıyordum.

"Seninleyken kafam daha rahat oluyor." Pat diye söylediği şeye şaşırmıştım.

"Hadi ya? Ben daha çok duygu emici bir sünger gibi hissediyorum kendimi." Biraz daha konuştuktan sonra beni eve bırakmayı teklif etmişti. Kırmızı kapı kolunu arkamda tutarken

"Bir daha ne zaman buluşuruz?" Diye sormuştu. Bu kadar ısrarcı ve istekli olması kalbimim teklemesine sebep olmuştu.

"B-bilmiyorum, en yakın zamanda. Görüşürüz." Hızla içeriye girdim. Gülmekten yanaklarım ağrımıştı. Hemen Marlene'i arayıp bize gelmesini söyledim. Onunla Peter hakkında konuşmayacaktım. Şimdiki önceliğim arkadaşım olmalıydı.

Merhabaa! Boş zamanım varken yazmak istedim ama sanırım aceleye geldiğinden pek güzel olmadı. Bir şeyleri aklımda toparlayamadım. Bu belki genel anlamda yazmadığım için de olabilir ksbrksbdow Her neyse diğer bölümlere bi tık daha özen göstermeye çalışacağım. Umarım bundan iyi olurlar...