Dla Niej// Kwiat

20. Niespodzianka

Stałam w kuchni i smażyłam mięso. Słyszałam jak Dawid, który od dwóch dni siedział u mnie w mieszkaniu, gadał z Kicią.

W pomieszczeniach roznosił się zapach jedzenia, który powodował u mnie uśmiech.

- Jemy?- spytał idol, wchodząc do kuchni, z kotem na rękach.

- Tak, siadaj i zostaw Kicie już, bo wygląda jakby miała zaraz umrzeć.

-Nie przesadzaj. Tylko się z nią zaprzyjaźniam.- zaśmiał się, odstawiając Kicię na ziemię

- Taak, na pewno cię polubi, jak pachniesz cały swoim psem.- zawtórowałam mu, nakładając sobie i jemu jedzenie.

Siedzieliśmy i rozmawialiśmy o wszystkim i o niczym, patrzyliśmy na siebie, trzymaliśmy za ręce.

Przez chwilę czułam się jakbyśmy byli w normalnym związku. W takim, gdzie on nie jest gwiazdą, a ja nie jestem pod stałą kontrolą policji, by uniknąć nieuniknionego. Gdybym mogła, chciałabym by nasz świat kończył się za drzwiami tego mieszkania. Tam gdzie jesteśmy tylko my dwoje i nikogo po za nami. Ale wiedziałam, że zraniłabym go gdybym poprosiła o normalne życie.

On to muzyka, jego fani to muzyka. Tak go widziałam i nie miałam serca w ten sposób go zabić. Zabić jego muzykę. 

- Nad czym myślisz?- spytał, wpatrując się we mnie. 

- Nad niczym szczególnym.- skłamałam.- Obejrzymy coś jak zjemy?- zmieniłam  temat.

Dawid uśmiechnął się promiennie.

- Masz Netflix'a?- spytał, na co zaprzeczyłam.- Hmm... To się zaloguję na swoje konto i będziemy oglądać stamtąd. 

- Skoro tak chcesz.- zaśmiałam się

*****

Leżeliśmy na łóżku i patrzyliśmy w ekran, ale miałam wrażenie, że każde z nas jest w innym miejscu i w innym czasie.

Ja siedziałam w czasach, gdy rodzice uśmiechali się i przytulali, gdy wracałam do domu ze szkoły, czy kiedy jechaliśmy na wycieczki różnego rodzaju. A Dawid? Raz na jakiś czas zerkałam na niego, ale widziałam jedynie puste oczy, jakby coś pochłonęło jego myśli i duszę. 

Gdy tak każde z nas błądziło myślami, rozbrzmiał dzwonek do drzwi, wyrywając nas z nieoglądanego serialu. 

- Kto to może być?- spytał ciemnowłosy podciągając się na łokciach.

- Może myć to mój kurator.- powiedziałam wstając z łóżka, lekko się krzywiąc.- A się zależałam!- zakrzyknęłam idąc w stronę drzwi.

Gdy je otworzyłam zastałam dość dziwny widok. 

- Cześć Weronika...- powiedziałam patrząc na dziewczynę, która miała w rękach dwie plastikowe torby z ubraniami.- Czyżby w końcu torba się rozwaliła? Cóż za niespodzianka.- wywróciłam oczami.

- Zamilcz.- warknęła wpychając się do mieszkania.- Nie przewidziałam tego. Przecież tyle razy ją naprawiałam, że nie powinna się rozwalić! I to jeszcze tak nagle!

- Mówiłam ci od roku, że trzeba ją wymienić!- uniosłam ręce w górę.

- No tak, ale spodziewałaś się tego? Przecież wiesz, że dużo nie podróżuję!

- Laska, ta torba miała ze trzydzieści lat i wiele kilometrów na liczniku...- westchnęłam.

Dziewczyna milczała i patrzyła pod stopy.

- Liv, powiedz mi, dlaczego są tu męskie buty?- zaczęła powoli. 

Wzięłam głęboki oddech i odwróciłam się do niej tyłem. 

- No bo widzisz...

- Przestałaś myśleć o Dawidzie? Znalazłaś kogoś?- zaczęła ćwierkotać, upuszczając torby.- Mam nadzieję, że jest...- wparowała do pokoju i zamilkła.- Liv...- wycofała się powoli i spojrzała na mnie złowrogo.

- No bo widzisz...- zaśmiałam się niezręcznie. 

- Musimy porozmawiać. Dawid wyjdź stąd.- zwróciła się do idola

- Też cię miło widzieć, Wera...- powiedział cicho, ale wyszedł szybko, widząc jej minę. 

Chłopak zniknął za drzwiami wejściowymi, a Weronika zaczęła swój wykład.