Terapia Elizabeth Snow [THE END]

25. Zdjęcie

I jeb maraton trzech ostatnich rozdziałów

Silnik nie wytrzymał. Margo nie oszczędzała go przez ostatnią godzinę, na drugi plan zwaliła wszystko, co nie wiązało się z przyspieszeniem tego cacka do horrendalnej prędkości, olała więc biegi, sprzęgło, wszystko, co dało się olać. Nie sądziłem, że w takim tempie można zniszczyć całkiem sprawne auto. Spod maski zaczęło się dymić.

– Super. Rozpieprzyłaś samochód, brawo.

– Jeszcze masz pretensje do mnie? – fuknęła.

– Ja rozumiem, spierdalanie spierdalaniem, ale właśnie straciliśmy środek transportu i nie mamy pojęcia gdzie jesteśmy, a Ethan zapewne już siedzi nam na dupie i co zamierzasz?

– Na ogonie.

– Hm?

– Na ogonie się mówi.

Westchnąłem ciężko.

– Dać kobiecie kurna prowadzić – jęknąłem pod nosem.

– Odezwał się kurwa rajdowiec i seksista!

Zamilkłem. Głównie dlatego, że momentalnie pojawiła się w mojej głowie twarz Katelyn.

– Co teraz? – spytałem, tępo obserwując przednią szybę.

– Spierdalamy dalej, ale z buta – rzuciła, opuszczając pojazd. – Nie mamy wyboru.

Zostawiliśmy auto na samym środku pustej ulicy i szybkim krokiem ruszyliśmy chodnikiem. Ani ja, ani ona nie poznawaliśmy okolicy, ale nie miało to większego znaczenia. Ważne było, żeby zgubili trop, choć nie wiem, czy w ogóle za nami podążali.

– Kurna, co teraz? – spytała, kiedy samochód zostawiliśmy już daleko w tyle.

– A ja wiem? Jeszcze nie do końca ogarnąłem, co w ogóle stało się przez ostatnią godzinę, do jasnej cholery.

– Witaj w klubie – mruknęła i wepchnęła ręce w kieszenie. – Ray... mam nadzieję, że nie myślisz, że ona mogłaby to zrobić, nie?

– W sensie Riley? Nie, chyba nie – odparłem cierpko. Skłamałem. – Ale na tym etapie jestem skłonny uwierzyć we wszystko.

Szliśmy szybko, nie oglądając się za siebie. Nie wiedziałem nawet, czy zmierzamy w konkretnym celu. Przeszedł mnie zimny dreszcz. To już któryś raz w ciągu kilku godzin. Miałem nadzieję, że to tylko adrenalina, a nie uszkodzenie jakiegoś nerwu powodującego te drgawki. A może to złe przeczucie?

– Raymond – zaczęła – Elizabeth naprawdę o niczym nie wiedziała?

– Wiesz, z tego co mówiła, mieli mocno średni kontakt. Sam nie wiem, czy w ogóle mogłaby powiedzieć o nim parę zdań.

Skinęła pomału głową. Nagle jej dłoń wylądowała na moim przedramieniu. Po chwili wsunęła mi rękę do kieszeni i splotła moje palce ze swoimi.

– Co ty robisz? – spytałem spokojnie.

– Chyba zaczynam czuć, że mogę ci ufać – mruknęła obojętnie. – Ten świat jest cholernie zakłamany. Wiesz, cieszę się chyba, że Elizabeth ma ciebie. Chcesz jej pomóc, nawet jeśli nic z tego nie będziesz mieć.

– Nie no, od razu nic. – Uśmiechnąłem się pod nosem. – Może da zaprosić się na kawę.

Parsknęła i lekko trąciła mnie łokciem w bok. Nastąpiło rozprężenie. Nie myśleliśmy już o tym, co może się z nami stać, jeśli nas znajdą. Cieszyliśmy się dniem jak stare dobre małżeństwo, które akurat wyszło na popołudniowy spacer. Niestety obydwoje wiedzieliśmy, że ten spokój nie może trwać. Nie długo.