Karanlığın İçindeki Güneşler - Tamamlandı-(düzenleniyor)

***4. BÖLÜM

Gözlerimi, başımda ki keskin ağrı ile araladım. Hastanenin rahatsız edici beyaz ışığıyla gözlerimi bir kaç kez kırpıştırdıktan sonra etrafı incelemeye başladım.

Başımda ki hemşirenin konuşmasıyla bakışlarımı ona çevirdim.

"Geçmiş olsun canım... Kendini nasıl hissediyorsun? "

" Ben... İyi hissediyorum,"

Elimi karnıma götürüp devam ettim.

"Onlar, iyiler mi? "

Hemşire bana sıcak bir gülümseme yollayıp, başını salladı.

" Üçüde iyi merak etme!.. "

Gözlerimi kapatıp, rahat bir nefes aldım. Hemşire odadan çıktığında, annem içeri girdi.

" Kızım... İyi misin annem? "

Başımı yorgun bir şekilde salladığımda, annem bakışlarını yere çevirdi.

" Anne!.. O, dış-... "

Kapı büyük bir gürültüyle açılıp, içeri heyecanla Murat'ın girmesiyle sözlerimi yutmak zorunda kaldım.

" Kimsin sen!? Çık dışarı! "

Annem hızla Murat'ın üstüne yürürken, durması için sesimi yükselttim.

"Anne dur! Tanıyorum ben onu!"

Annem bir anda duraksayıp, bana bakarken, ikna edici bakışlarımı ona yolladım.

Murat hızla yanıma gelip, yatağın köşesine otururken, annem bize şaşkın bakışlar atıyordu.

"Güzelim! İyimisin? İyimisiniz? "

Yüzümü elleri arasına alıp gözlerime endişe dolu bakışlar göndermeye başladı.

Gözlerinin derinine indim... İnebildiğim kadar derinine!.. Gerçekten benim için endişeleniyormuydu?.. Hayatıma bir anda girmiş olan bu adam, gerçekten beni seviyormuydu?..

Bunların cevabı yoktu! Bunların cevabını sadece o verebilirdi.

"İyiyiz... "

Rahat bir nefes alıp, bedenimi kendine çekerken, gözlerimi kapatıp bitmesini bekledim. Beni kendinden ayırıp ellerini omuzlarıma çıkardığında, yüzümün her bir milimini ezberlemek istercesine baktı.

"Öğrendi... Bitti artık!"

Kapının kapanma sesiyle annemin dışarı çıktığını anladım. Gözlerimi gözlerinden çekmeden hissiz bir şekilde ona bakmaya devam ettim.

"Hiç bir şey bitmedi!.. Ben varım yanınızda, o piç size hiç bir şey yapamaz! "

Histerik bir gülüş sergileyip bakışlarımı ellerime indirdim.

Beni, bizi bulmuştu... Benim daha bu sabah öğrendiğim şeyi o bir kaç saat içinde öğrenmişti... Nasıl oldu bilmiyorum ama dışarı çıkmış ve bizim için tehlike arz etmeye başlamıştı...

İznimi bekleyen göz yaşlarıma istediklerini verdim.

"Ya onlara bir şey yaparsa!? "

Kırılgan sesimle, gözlerine bakarak kurduğum cümleyle içim biraz daha acıdı...

" Ne sana, ne onlara kimseye zarar veremez... Korkma! "

Ona biraz daha sokulup, sesimi daha da kıstım.

" Korkuyorum!.. Ya, ya yine bana dokunursa? Bu sefer kendim için değil, onlar için korkuyorum... "

Karnımın üstündeki elimi kavrayıp, kalbinin üzerine götürdü.