Belkıs,
Dün taburcu oldum. Artık düzenli periyotlarla kontrol dışında gitmeyi planlamıyorum. Yani, umarım gitmem. İlaçlarımı alıp kendime dikkat ettiğim takdirde sıkıntı çıkmayacağına inanıyorum.
O değil de, bu ilaçların gereksiz pahalı olduğunu düşünen bir ben varım galiba etrafımda. Tamam, babaannemin mal varlığı ortada, yurt dışından lazım ilaçları getirtmek onun için çocuk oyuncağı.
Peki ya imkanı olmayanlar ne yapacaklar?
Hayatta kalma yüzdenin gelirle doğru orantılı ilerlemesi beni rahatsız ediyor. Hadi kabul, yurt dışından geldiği için döviz ile alıyoruz, gümrük işlemleriydi vergisiydi derken fiyat katlanıyor.
Ama imkanı olmayan insanlara ne kadar destek veriliyor? Verilmiyor.
İşte bu yüzden bir karar verdim.
Hastanedeyken Ümit adında bir çocukla tanıştım. Yakında sekiz yaşına basacak olmasına rağmen, tedavi yüzünden okula başlayamamış bile henüz. Ayrıca alınması gereken ilaçları tedarik etmeye maddi gücü yokmuş ailesinin. Bana yalnız kaldığım zamanlarda desteğini vermekten hiç çekinmedi, beni hiç yalnız bırakmadı Ümit.
Düşünüyorum da Belkıs, şimdi güç verme sırası bende. O nedenle Ümit'in ihtiyaçlarını karşılamak istediğimi babaanneme bildirdim. O da sağ olsun ikiletmeden kabul etti.
Hah, nedense heyecanlandım.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Günlük | Barış Ozansoy
FanfictionGünlük. Daha doğrusu bakkalın birinden iki liraya aldığım güzel yazı defterine karaladıklarımı beğenmeyince transfer ettiğim bilgisayarım. Sonra word belgesi çalışmayınca da terfi ettiğim metin belgelerim. İşte günlük derken o metin belgelerini kast...
