Günlük | Barış Ozansoy

Günlük 21: Yorgunluğun tatlı tonu

Belkıs,

Sana son yazmamdan bu yana galiba aylar geçti. Biliyorum, zamandan bahsetmeyecektim. Biliyorum zamana inanmıyordum. Fakat aylar geçti demekle de inançlarımı yıkmış sayılmam değil mi?

Tabi tedavi sürecine başlamamın da etkisi var. Yalan söylemenin alemi yok. 
Açıkçası bu denli beni yoracağını tahmin etmemiştim günlük. Yani Belkıs. 

Ve evet. Saçlarım kendiliğinden dökülmeden ben azat ettim onları. Birkaç göz yaşı dökerim diye düşünmüştüm, başta elim gitmemekte ısrar etmişti tıraş makinesine. 

Ne yaptım peki? Ağlamadım. Aksine dakikalarca güldüm. 
Yok, delirdiğimden değil. Çıkışma hemen.

Güldüğümüz, mutlu hissettiğimiz zaman, endorfin hormonu salgılanır ve kanserli hücreleri yok eder. 

Çünkü bu hastalık benim ölümüme sebep olmayacak. En azından bu seferlik başaramayacak. 

Hala deneyimlemem gereken maceralar var.
Hala ulaşmam gereken bir hedef var.
Hala elini tutmam gereken bir amazon kızı var. 

Ali'den ayrılmış, üzüntüsünü omuzlarımda yaşamış, fakat her şeye rağmen kendini toparlamış bir kız var. Benimle öğle yemeğini paylaşan bir kız var. Basketbol sevdamdan vazgeçmememi tembihleyen ve okuldan sonra benimle potalara meydan okuyan bir kız var. Bana buğulu gözleriyle uzun uzun bakan, bakan ama dudaklarını zorlayan kelimeleri söylemeyen bir kız var.

Beni şimdiye dek kimsenin anlamadığı gibi anlayan bir kız var.

Ve o kızın beni anladığını anlayan arkadaşları var. İdrak etmeleri biraz geç oldu ama, geç olsun güç olmasın demişler.

Yazdıklarım gittikçe azalıyor değil mi? Ben de fark ettim. 

Lakin vücudumda ilaçlar dolaşıyor Belkıs. Kendimi artık tamamen kontrol edemiyorum. 
Buna beynim de dahil. 

Kelime ve anı dağarcığım günden güne eridiği için özür dilerim. 
Ha, sen yine de boşuna endişelenme. Sonuçta dramatik davrandığım da bir gerçek.