Günlük | Barış Ozansoy

Günlük 22: Sevgili Barış, ben yazarken sen şu an uyuyorsun.

Barış,

Sevgili Barış,

Hayır. Sadece Barış,

Ben kırmızı dolma kalemle bu satırları çizgisiz deftere karalarken sen şu an uyuyorsun. Yanımda değilsin. Evinde değilsin. On sekiz yaşını dolduracaksın ama yeni yaşını kutlamak için bizimle beraber değilsin. Kaç haftadır okulda değilsin. Antremanlarına gitmiyorsun. Kimseyle konuşmuyorsun. Benimle konuşmuyorsun. Bana amazon kızı diye seslenip kocaman gülümsemiyorsun. 

Gözlerini bile açamıyorsun. Üstündeki yorgunluğu, ölü toprağını üzerinden atamıyorsun.

Sen ne zamandır doya doya yaşamıyorsun be Barış. 
Hayat neden iyilere adaletsiz davranmak zorunda ki?

İnan ağırıma gidiyor. Sen o hastane odasında ruhun çekilmiş halde yatarken benim sorunsuz şekilde hayatıma devam etmem beni kahrediyor. 

Ah, nasıl anlatsam sana derdimi? Derdim de var mı ki seninkinin yanında?

Bak sırık, beni bilirsin. Ne ağzımdan çıkan sözleri tartarım, ne elimdeki kalemi ustalıkla konuşturabilirim. Ruhumdan geçenleri belli etmede hep sınıfta kalmışımdır. Belki de etrafımdakiler beni nasılsa anlar diye rahattım ve çabalamadım. 

Evet, sen suçlusun. Beni her daim alttan almak zorunda değildin. 
Ağzımın payını vermen gerekirdi. 
Neden hala vermiyorsun ki?
Hadi, kalkıp bağırsana bana!

"Körsün kızım sen, ya da hayır, gayet iyi görüyor ela gözlerin. Ama vefasızsın, elindekinin kıymetini bilmiyorsun!" diye çıkışsana bana!

Gerçi, sen bana kıyamazsın ki. 
Çünkü beni seviyorsun. 

Ve ben kıymet bilmez şımarık kızın tekiyim. Beni sevmemeliydin. 
Bana gönlünü vermeseydin keşke. 

Baksana, verdiğin emanetine iyi bakamadım. Hasta ettim seni. 

Pişmanım Barış.
Hala vaktim varken seni sevdiğimi söylemediğim için çok pişmanım.
Sana ettiğim haksızlıklar yüzünden bedbahtım. 

Ama geç değil. Hala nefes alıyorsun ve hiçbir şey için geç değil. 

Ben amazon kızıysam, seni öldürdüğüm gibi yaşatırım da.
Sadece elimi tutman kafi.

Gerçekten.