Günlük | Barış Ozansoy

Günlük 17: Hallederiz herhalde

Belkıs, 

Uzun süredir elime klasik gitarımı almamıştım. Yazılılar bitince aklıma geliverdi. Özlemişim keratayı. 

Hani beste yaptığım falan yok ama, sevdiğim şarkıları kendi yorumumla dinlemeyi severim. Egoist birinin sözü gibi çalındı kulağa farkındayım lakin öyle olmadığını ikimiz de biliyoruz. 

Zaten tüm besteler nasıl çıkar ortaya biliyor musun? Cesaretin yıkılıp, dilinde derman bittiğinde. İnsanlara onca yıldır söylediğin şeyler kimse tarafından doğru düzgün dinlenmez, ama çaresizliğini susmaya yeminli sayfalarla paylaştığında, melodiler teselli verince nedense herkesin dikkatini o an çekiyor hüzünlü halin. Çünkü insan dediğin varlık bencildir. Başkasının derdini dinlese bile kendini acındırmaya o kadar odaklıdır ki aslında senin kederinin haykırıldığı şarkıyı dinler, alır ve kendine mal eder. 

Benim cesaretsizlikle pek işim olmadı. Her daim konuşmayı tercih ettiğim için de melodilerde teselli aramaya çalışmadım. Sadece, diğerlerinin hüznüne ortaklık etmek, onlarla empati kurabilmek beni daha iyi bir insan yapar diye düşündüm ve enstrüman çalmayı öğrendim. 

Anlayışlı birine dönüşmeme epey yardım etti müzik. Kimseyi geçmişiyle, değiştiremeyeceği gerçekleriyle yargılamamayı öğretti bana. 
Çünkü bir süre sonra anladım ki, günümüze kadar gelmiş geçmiş tüm müzisyenler, şarkıcılar, güfteciler ve diğer herkes; eğer zorlu hayat yollarını yürümeselerdi, onları tarihin altın yaldızlı sayfalarına kazıyan şarkıları yazamayacaklar, çalamayacaklar ya da söyleyemeyeceklerdi. 

Çünkü gül dikensiz sevildiğinde, güle hak ettiği değer verilmezdi. Gülün dikeni eline batmazsa, iyi günde kötü günde koşulsuz sevmenin nasıl bir his olduğu deneyimlenemezdi. Haliyle ruha hitap eden şarkılar da ortaya çıkmaz. Kim yalan üzerine hislerini dökmek ister, kim yalanlar üzerine kurulmuş bir yaşam sürmek ister?

Eh, sanırım anladın sen beni. En azından anlatabildiğimi umuyorum. 

Şimdilik bu kadar. 
Şu sıralar hazırlık yapıyorum diyelim.