Հաջորդ օրը եկանք դպրոց ու ինքը չէր եկել։
- Աննա, տամ իր գրավորը?
- Հա, կտաս, կասես երեկ էր տվել։
- Հա։
Եկավ ուսուցչուհին։
- Գործնականները հավաքենք?
- Այո։
Հավաքեցինք ու սկսեց կարդալ, ով ինչ թեմա է գրել։ Ու կարդաց.
- Անդամանյան ծով , Արամ։
Ու բոլորը խառնվեցին։
- Արամը դասի չի եկել, բայց գրավորը այստեղ է։
- Ով է բերել?,- հարցրեց ուսուցչուհին։
- Ես եմ բերել, երեկ տվելա, որ ձեզ տամ։
- Հաստատ?
- Հա։
- Բայց աղջկա ձեռագիր է։
- Այդ չգիտեմ։
- Չլինի դու ես գրել?
- Չէ։
- Եթե ինքն է գրել, շատ լավ է։
- Հա ինքն է գրել։
Հաջորդ օրը եկանք դասի, ռուսերենի ժամն էր։ Ճվաց.
- Անի։
- Հա։
- Գործնականի համար ապրես։
- Խնդրեմ։ Բայց Արամ, որ ասի ով է գրել կասես քույրս։
- Հա 7 տարեկան քույրս😂, կխաբեմ կասեմ 18 տարեկան է։
- Հա բա որ ասի երբես տվել?
- Կասեմ նախորդ օրը։
- Լավ։
Իր հետ խոսելը ինձ համար հաճույք էր։ Ես երջանիկ էի ու իմ երջանկությունը ոչ ոք չէր կարող խլել։
Ու ես որոշեցի, որ ինչ գործնական նրան կտան, ես գրեմ, բայց իրեն այդ մասին չասեմ։
Երբեք չես կարող լռել այն մասին, ինչ ուզում ես ասել, բայց վախենում ես։ Եթե դու չասես, քո աչքերը քեզ կմատնեն, բավական է մի հայացքով նայի քեզ, ժպտա։ Իսկ խանդը, որը կրծում է հոգիդ... դա կառավարելն անհնար է, դու դառնում ես անկառավարելի, վայրենի։ Դու սիրում ես, նա քոնն է ուրիշ տարբերակ չկա։
ВЫ ЧИТАЕТЕ
ԴՊՐՈՑԱԿԱՆ ՍԵՐ
ФанфикԱղջիկը սիրահարվում է իր դասընկերոջը, ով նրա ամենալավ ընկերն էր դարձել։ Բայց նրանց վիճակված չէր միասին լինել, ուստի նրանք պետք է պայքարեին հանուն իրենց սիրո։ Վերջիվերջո կլինեն նրանք միասին թե ոչ?
