ԴՊՐՈՑԱԿԱՆ ՍԵՐ

Գլուխ 20

Քիչ անց Արամը մոտեցավ մեզ.
- Նարեկ, Անի էս ինչ ա եղել?
- Արամ դու գնա էս իմ խնդիրն ա,- Նարեկն ամեն ինչ անում էր, որ Արամը գնա ստեղից։
- Անի, էս ինչ ա եղել?
- Արամ, Անիին դասարան տար։
- Չէ, Արամ,չգնաս, արի Նարեկի հետ ենք գնում, որ կռիվ չանի։
- Նարեկ, ինչի պետք ա կռիվ անես?
- Որովհետև սա նենց Անիին խփեց, որ...

Ու էտ ժամանակ մի հատ էլ Արամը դրան խփեց։
- Արամ, վերջացրու։
- Փաստորեն դու էիր Անիի թևը տենց կապտացրել։
- Արամ, Նարեկ վերջացրե'ք!

Ու անընդհատ խփում էին։
Զգացի, որ ոտքերս թուլանում ա։
- Արամ, լավ չեմ, գլուխս ֆռռում ա։
Ասելուս վրա վեր կացավ ու խառնված եկավ։
- Հն, ոնց ես?
- Արի դասարան գնանք։
- Արևս դու գնա, մենք եսա կգանք։
- Նախ ես քո արևը չեմ, հետո էլ չեմ կարում քայլեմ։
- Նարեկ արի գնացինք։ Արա քեզ էլ դեռ կտենանք։

Գլուխս ֆռռում էր, աչքերիցս արցունքներ էին գլորվում։
- Անի, վերջացրու, ամեն ինչ անցավ,- Նարեկը ինձ հույս էր տալիս։
- Նարեկ, ինչի եկար խառնվեցիր? Ախր ես կարայի ինձ պաշտպանեմ։ Ես չեմ ուզում, որ դուք.. դու իմ պատճառով կռվի մեջ ընկնես։
- Հանգստացի, լա մենք դրան կտենանք,- ջղայնացած տոնով Արամը խոսում էր։
- Եթե դուք առանց ինձ գնացել եք ու իրան տեսել, ես դուրս կգամ վարժարանից։ Չմտածեք թե չեմ իմանա եթե տենաք դրան, ես խոստանում եմ։
- Անի, հիմա ոնց ես?,- ահավոր խառնված էր Արամը։
- Մերսի, որ եկար, ու չթողիր Նարեկը կռիվ անի։
Ծփացրեց ու մտանք վարժարան։
- Անի, ինչ ա եղել,- իմ ընկերուհի Մանեն ու Լիլիթը մոտենում են մեզ։
Ես Արամի ու Նարեկի մեջտեղն էի կանգնած։
- Ոչ մի բան էլ չի եղել, ուղղակի ուզում եմ բարշեմ հետը,- Արամը փորձեց ցրի Լիլիթանց։
- Հա, պարզա։
- Մեզ մենակ կթողաք?
Մանեն ու Լիլիթը գնացին։
- Ես էլ գնամ,- ասացի ես։
- Սպասի, դու ոչ մի տեղ չես գնա,- ձեռքս բռնելով ասաց Արամը,- Նարեկ դու Անիի մոտ մնա, էսա կգամ։
- Ուր ես գնում Արամ?,- անհանգստացած ասացի ես։
- 10 րոպեից ստեղ կեղնեմ։
10 րոպե հետո եկավ։ Ես ու Նարեկը նստել էինք նստարանին։ Եկավ, մի ցելաֆան ձեռքին։
- Վերցրա։
- Էս ինչ ա Արամ?
- Վայ! Չես տենում?
- Տենում եմ, բայց ինչի համար?
- Կեր ու խմի։

Սոկ էր առել ու իմ սիրած շոկոլադը։

- Կարիք չկար։
- Սուս հա։ Արի գնանք դասարան։
- Համենայն դեպս ապրես։

Էտ ամբողջ օրը ինձ վատ էի զգում։ Չնայած Արամը էտքան բան ա արել ինձ համար, բայց մեկ ա ես իրենից վիրավորված էի։ Ընդհամենը 3 օր, որոնք 3 տարի թվացին։ Բայց դե Նարեկին մոտեցա դասամիջոցին։

- Նարեկ, Արամին իմ փոխարեն շնորհակալություն կհայտնես։
- Քեզ պետք ա դու էլ կասես։
- Նարեկ լավ գիտես, որ ես դա չեմ կարա։
- Ես էլ չեմ կարա։
- Լավ, դու էլ ապրես շատ։
- Անի, եթե մյուս անգամ քեզ փորձի մոտենա, ինձ ասում ես, ու մի թող քեզ հետ ինչ-որ մեկը նման կերպ վարվի։
- Լավ։