JOON YOUNG'S LOVE SONG [COMPLETE]

CHAPTER 18.2

HINDI sila nag-usap ni Joon Young habang nasa byahe. Once, she tried asking him but then he'd cut her off with a "sshh" sign. Sinenyasan siya nitong tumahimik at para kay Julia ay ibig sabihin niyon ay 'wag na rin siyang magtatanong.

To be honest, she didn't want to be upset with him with what she had just found out, but then with the way he was acting right now, she couldn't help but feel that way. Kaya naman hinayaan niya si Joon Young sa gusto nito—hindi siya nagsalita hanggang sa bumaba sila ng taxi.

Hindi siya pamilyar sa lugar na binabaan nila ngayon. Ngunit alam niyang nasa may Makati lamang sila dahil sa mga dinaanan nila kanina. Kating kati na siyang tanungin si Joon Young kung anong ginagawa nila sa lugar na ito, ngunit dahil gusto niyang panindigan ang sinabi nitong 'wag siyang magsasalita ay pagbibigyan niya ito.

She looked around the place. Halos papalubog na ang araw kaya naman ang mga makukulay na ilaw sa kabuuan ng lugar ang unti-unti nang nagsisilbing liwanag.

"Kaja, Ramen Lady," untag ng binata. Nauna na itong maglakad sa kanya at sa totoo lang, parang lalong na-disappoint si Julia sa ikinikilos ng binata. First, he didn't tell her he was going back to Korea, then, he'd told her to shut up and now, he'd walk with his back on her.

Ayaw niyang maging petty pero masyado yatang mataas ang emosyon niya at masyado siyang sensitive ngayon kaya naman malayaan nalang niya na umiiyak na siya.

Right in the middle of the road at that. Damn it.

"Hoy, Park Joon Young! Ano bang ginagawa mo? Akala mo ba nakakatuwa na 'to? Bakit mo ako dinala dito imbes na sabihin mo sa'kin na uuwi na pala kayo ng Korea? Bakit hindi mo man lang sinabi sa'kin na aalis ka na? Akala mo ba hindi ako maapektuhan na bigla lang mawawala ng walang pasabi?"

"Do you think I wouldn't mind you leaving even if I told you I'd wait for you? Sana man lang nagsabi ka para maging handa ako, hindi iyong malalaman ko na lang na aalis ka--" She looked at him sharply. Handa pa sana siyang magsalita ngunit nagbago ang isip niya nang makita niyang nakatitig lamang si Joon Young sa kanya na tila ba hindi nito maintindihan ang nag pinagsasabi niya.

Nakakunot ang noo nito sa kanya na tila ba tinatantiya kung ano ang gagawin nito o susunod na sasabihin sa kanya. Napapikit sa inis si Julia. See, she shouted petty things at him right in the middle of the road, now he is pissed at her too. Nice, Julia. What a very nice thing to do.

Bumuntong hininga siya saka tumalikod sa binata. Tears started falling from her eyes because she was pissed and embarrassed. Gusto sana niyang magalit kay Joon Young pero alam niyang hindi naman niya kayang magalit sa binata.

Not now. Not ever.

"Julia."

Hindi siya lumingon. Humakbang na siya palayo sa binata at balak nalang niyang bumalik sa ospital kasya manatili dito at patuloy na ipahiya ang sarili niya.

"Saranghae, Julia."

Natigilan siya sa paglalakad nang marinig niya ang sinabi ni Joon Young. Then, she felt arms embrace her from behind. "Mahal kita, Julia," ulit ni Joon Young sa kanya, ngunit ngayon ay mas malapit na iyon. He tightened his arms around her until she could finally feel the beat of his heartbeat on her skin.

Now, Julia was so sure that's he wasn't crying because she's embarrassed. She crying because she's so happy. Awtomatikong bumalik sa kanya ang saya na kanina ay akala niya nawala nalang bigla nang marinig niyang aalis na si Joon Young.

Kumawala siya sa binata at hinarap nito. Ngunit ganoon nalang ang gulat niya nang makitang si Joon Young mismo ay lumuluha. She held his face in her hands and wiped his tears.