Kerim bey koltuğa oturup anlatmaya başladı.
'Abimi hatırlıyorsundur. Kerem. O. O annene aşıktı. Bunu annene hiç söylemedi. Babandan içten içe nefret etti hep. Hele Hanne doğunca. Kafasında planı kurmuş. Hanne büyüdükçe annene daha çok benzedi. Hanne 3 yaşına geldiğinde annenle babanın evde olmadığı bir gün evde yangın çıkarttı. Amacı ikinizi birden almaktı ama sen fazla büyüktün. Hatırlıyordun her şeyi. Ama Hanne küçük olduğu için hatırlamayacaktı o zamanları. Seni bir yetimhaneye bıraktı. Hanneyle birlikte Bursaya gitti. Hanne 8 yaşına kadar Bursa'da kaldılar. Daha sonra İstanbula taşındı. Hanne. O kadar çok annene benziyordu ki. Abim. İlk 8 yaşındayken. Bir gün Hanne evde bir vazoyu kırmış. Abim okula göndertmedi tabi Hanneyi. Vazoyu kırdığı için çok kızmıştı Hanneye. Bayılana kadar dövdüğünü hatırlıyorum Hanneyi. Ertesi gün abim Hannenin odasına girdi. Uzun süre çıkmadı. Arada Hannenin çığlıklarını duydum ama ne yaptığını anlamadım. Yemin ederim anlamadım. Anlasaydım engel olurdum. Zaten ben İstanbulda yaşamıyordum. Bursadaydım. Ayda bir iki kez anca gelebiliyordum abimin yanına. Abimin ne yaptığını anladığımda. Hanne 12 yaşındaydı. Bir gün abimden habersiz İstanbula geldim. Anahtarı vardı evin. Anahtarla girdim içeri. Salonda kimseyi bulamadım. Abim odasında da yoktu. Hannenin odasına gittim. Hanne yatakta yatıyordu. Küçücük bedeniyle. Abim. Abim onun üzerinde ona te_tecavüz ediyordu. O kadar şaşırmıştım ki. Abim beni fark edene kadar hiç bir şey yapamamıştım. Abimle büyük kavga ettik. Hanneyi onun yanından almaya çalıştım. En son mutfaktan bıçak alıp Hanneye zarar vermekle tehdit etti. Mecbur kaldım. Bir şey yapamadım. Hanneyi tembihledim. Ona yaptığının doğru bir şey olmadığını söyledim. Engel ol ona dedim. Çıktım evden. Ama içim rahat etmedi. bırakamazdım Hanneyi öyle. Polisi aradım. Ama abim çoktan kaçmış oradan Hanneyle birlikte. Gidebileceği her yere baktım. En sonunda buldum da. Bulmam 2 yılımı aldı. İstanbulda köy gibi bir yerde bir eve kapatmış kızı. Onu bulduğumda hemen gitmedim yanlarına uzaktan takip ettim. Abimin evde olmadığı saatleri öğrendim. Üç gün sonra o saatte gittim eve. Kapıyı kırmak zor olmadı. Gecekondu bir evdi. Kömürlük vardı alt katta oraya kapatmış onu. Elleri ve ayakları zincirle bağlıydı. Üzerinde hiç bir şey yoktu. Vücudunun her yerinde kemer izleri morluklar kesikler vardı. Önünde bir kap vardı. Köpeklerin önüne yemek yemesi için bırakılan kaplardan. İçinde bozulmuş olduğu belli olan yiyecek vardı. Ben gittiğimde onu yiyordu eliyle. Yüzü hep toprak pislik içindeydi. Kömürlük dışkı kokuyordu. Yanına gittiğimde hiç tepki vermedi. Arkasındaki duvara yaslandı sadece sessizce. Ellerindeki ve ayaklarındaki zinciri açmak için bir şeyler aradım. Büyük bir kerpetenle açtım zincirleri. Yukarı çıkıp bir battaniye aldım. Battaniyeye sardım onu. Yürüyemiyordu. Kucağıma aldım ve çıktım evden. Hemen hastaneye götürdüm. Bacaklarında ve kollarında sinirler zayıflamış. Bu yüzden kolları ve bacakları tutmuyordu. Anüsünde ve Rahim duvarında ciddi yırtıklar oluşmuş. Midesi böbreği ve akciğeri iflas etmek üzereymiş. Bir sürü ameliyat geçirdi. Toparlanması çok uzun sürdü. Yaklaşık bir yıl hastanede kaldı. Polis bu sırada abimi tutukladı mahkemesi görüldü. Hapisteydi artık. Abim. Hapishaneden kaçmış. Hastaneye gidip Hanneye yine saldırmış. Hanne o olaydan sonra. Hamile kaldı. Hamilenin ne olduğunu bile bilmiyordu. Bebeği 7. ayında ölü olarak doğurdu. Fiziki yaraları iyileşince onu benim almama izin vermediler. Yetimhaneye gönderdiler onu. Her hafta sonu gittim yanına. Kimseyle konuşmuyordu. Kimseye yaklaşmıyordu. Yine gittiğim bir zaman ilk defa konuştu benimle. Gelme yanıma bir daha dedi. Seni gördükçe canım acıyor. Lütfen gelme dedi. Bir daha gitmedim yanına. Ama uzaktan takip ettim hep. Hanneyi başka bir yurda transfer etmişler. Bir ay sonrada eski yetimhanesinde yangın çıkmış . Hannenin başka yurda gittiğini bilmiyordum. Yangını duyunca telaşla gittim yetimhaneye. Orada olmadığını duyunca sevindim. Ama hangi yurda gittiğini bulamadım. Belgeler yanmıştı. 3 yıl önce sizinle iş için tanıştık biliyorsun. Ölmüş bir kardeşin olduğunu hemde yangında öldüğünü duyduğumda anladım Hannenin senin kardeşin olduğunu. Size mesajı Hannenin yaşadığını ben söyledim. Hannenin kimliği yoktu. Hastaneye götürdüğüm zaman ben çıkartmıştım kimliğini. İsmini biliyordum ama soyadını bilmiyordum. Nüfus müdürlüğünde polisle birlikte herhangi bir soyadı verdik. Hanneyi bulduğunuzda gerçekten çok sevindim Burak. Emin ol bir daha Hannenin karşısına çıkmayacağı. O gün zaten yukarıda konuştum babanla bilerek. Tam giderken karşılaştım Hanne ile. Ona eskileri hatırlattığımı biliyorum. Hannenin sizin yanınızda güvende olacağını biliyorum. İçim rahat. Senin Asuya abiliğini biliyorum. Hanneye daha güzel abilik yapacağını da biliyorum. Onu hayata döndür Burak. '
Bazı yerlerde dura dura içini çeke çeke anlatmıştı olan biteni kerim bey.
Benim kardeşim. Neler yaşamış öyle. Bu bunu bir insan nasıl atlatırdı?Nasıl yaşardı böyle bir geçmişin acısıyla?
Hep kötü bir çocukluk geçirdiğimi düşünmüştüm. Annem çoğu zaman hastaydı. Babam kendini işine vermişti. Bakıcılarla geçmişti çocukluğum. Hanne yüzündendi bana göre. İçten içe nefret ettim ondan. Asu doğduğunda çok mutlu olmuştum. Annemle babam da eskisi gibilerdi çoğunlukla. Asu doğduğunda ben 10 yaşındaydım. O mutluluğumdan utandım. Kendimden utandım. Ben bir yerlerde gülerken o hep ağlamıştı. Ben mutluyken o üzgündü. Ben üniversiteye giderken o para kazanmak zorundaydı.
Bir otele gittim. Hastaneye gidecek yüzüm yoktu. Hannenin yüzüne bakamazdım. İki hafta boyunca çıkmadım otel odasından. Gözlerimi her kapattığımda o anlar canlanıyor gözümün önünde.
Aklıma babamın da benim de Hanneye şımarık dediğimiz geldi. Alayla güldüm kendime. Terbiye almamış da demiştik değil mi? Kim bilir bunları duyduğunda canı nasıl acımıştır?
Nasıl yaşatacaktım ben Hanneyi? Nasıl hafifleticektim acısını? Ya da böyle bir acı hafifler miydi? Nasıl silinirdi ruhundan böyle bir şeyin yarası? Bana güvenmesini nasıl sağlayacaktım?
