The Switch (ViceRylle)

31. Me?

 

K’s POV

Lumipas ang mga araw na ibang iba sa nakasanayan, siguro dahil yun sa ibang pakikitungo ni Vice sa akin. Ewan ko ba hindi na kasi kami madalas nagkakatampuhan o nag-aaway, kasing dalang din ng pag-uusap namin. Sa tuwing magkakausap kami, na suntok sa buwan lang naman mangyari, ay dinadahilan nya na busy lang daw sya kasi maraming kliyente. Pero di naman ako nakakakalimot, I still send him good morning and good night messages, all the time I’ll text him to remind him to eat on time, sometimes I even bring food to his office but we always don’t have the chance to talk kasi busy nga daw sya at di pwedeng istorbohin. Hindi na ko nagpipilit kasi yung huling pagkakataon na ipinilit ko ay di maganda ang nangyari. Hindi ko naman makuhang magtampo sa kanya kasi as a friend I should understand him. Ayoko naman na palagi kaming nag aaway. Nararamdaman ko pa rin naman na he still care kasi ni minsan naman ay di sya pumalya na replyan ang mga text ko sa kanya. Kaya nga lang ang mga good morning messages ko ay good night na ang reply nya. Yung mga text ko naman tungkol sa pagkain sa oras ay tuwing gabi nalang din niya narereplyan. Well atleast he replied and by that I want to believe that he still care. I wish.

I am left with no choice but to do things alone. Nasanay lang siguro ako na palaging nasa tabi ko si Vice, na palagi akong may kasama, na isang text ko lang nandyan na sya, na palaging may tutulong sa akin, na kung magkamali man ako e alam ko na husgahan man ako ng lahat ay may isang tao na hahawak sa kamay ko at sasabayan ako maglakad.  I still want to believe that he won’t give up on me. He would never get tired. Well di naman talaga ako technically alone because I still have my other friends, Anne, Vhong, Billy and of course my family who never get tired of setting meetings for me and never get tired of understanding me.

One thing’s sure I would never get tired. I should proceed to my original plan.

 Tuwing umaga ay nakikipagkita ako sa prospect donors at tuwing gabi naman ay pumapasok ako sa trabaho. This became my everyday routine.

As days passed, I went to countless meetings. I met Coco. The gentleman, Coco Martin. He is a self claimed raketero. Natuwa ako sa mga nakakaliw nyang kwento tungkol sa mga part time na trabaho na pinapasukan nya. I can see na sobrang determinado sya. Pumasok na siya bilang kargador, waiter, driver, janitor, at naging ekstra na rin sa ilang independent film. Pero ang pinakahinahangaan ko sa kanya ay ang pagmamahal nya sa kanyang lola. Nahiya man syang aminin, pero isa syang lola’s boy. At doon ko rin nalaman na kaya niya pinagpupursigihan ang maging donor ay para matustusan ang mga medical needs ng kanyang may sakit na lola.

  

Then I met Jericho Rosales. The funny, the joker, Echo. He’s a businessman. Naging mahaba rin ang pag uusap namin tungkol sa napakaraming negosyo na sinubukan nyang simulan. He’s really a funny guy. Nakakatuwa ang mga kwento nya sa kung paano nya sinubukang pagkakitaan ang mga pabango, sabon, gadgets, maging ang mga underwear at marami pang iba ngunit di sya nagtagumpay dahil daw sa kakulangan sa puhunan. Pinagkakatuwaan nya na lang ngayon ang mga naging venture nya but aminado naman sya na he always got disappointed sa tuwing di sya magtatagumpay. So that is his reason, he wanted to start up a new venture and try his luck sa balot. (hahaha)

I also met Jimmy Bondoc, the singer.

Jay-R whose surname I don’t know. The bartender.

Sam Milby, a call center agent.

And of course Ian. Christian Bautista, a high school friend, matagal na kami magkakilala pero di naman kami yung magkakilala na palaging nagkakasama. Actually, ngayon na lang kami ulit magkikita after nung high school reunion namin that was a year ago. I can remember that Ian is one of those geeky students nung high school. Pero balita ko ay di siya nakapagtapos ng college kasi napilitan magtrabaho to support his brothers.