Tom 1 ,,Jesteś dla mnie wszystkim''

Prolog

,,Ludzi nie kocha się za to, że są doskonali, tylko pomimo to, że tacy nie są''

Jodi Picoult

Ostatnie drobiazgi lądują w czarnej walizce, którą kupiłam w lumpeksie na przecenie. Zerkam jeszcze na listę leżącą na biurku i sprawdzam, czy mam wszystko. Muszę być dobrze zorganizowana, żeby przetrwać. Próbuję zapiąć suwak, ale nie daję rady. Coś się zacięło. Po kilku próbach udaje się. Biegnę jednak jeszcze do łazienki, biorę na wszelki wypadek jeszcze dwie maszynki i upycham również do walizki.

Teraz jestem już spakowana. Siadam na walizce leżącej na łóżku i próbuję ją zapiąć. Kilka chwil siłuję się z suwakiem, aż w końcu ustępuje i mogę spokojnie odetchnąć. Staję na środku swojego pokoju i patrzę, czy na pewno wszystko wzięłam.

To był mój azyl, w którym mieszkałam osiemnaście lat. Chociaż może to za dużo powiedziane. Azyl? Czasem samotne rozmyślanie w czterech ścianach nie jest wcale takie dobre. Twoje myśli cię pochłaniają i powodują, że masz dosyć sama siebie. Sama ze sobą nie możesz wytrzymać i zamykasz się w swojej własnej głowie. Z dala od ludzi i świata. To cię ciągnie w dół.

Tak jak o mały włos ściągnęłoby i mnie.

Uznałam, że wezmę najpotrzebniejsze rzeczy, a resztę kupię na miejscu. Jedzenie, zimowe ubrania – nie są mi na razie potrzebne. Nie mam samochodu, więc muszę podróżować pociągiem i autobusem. Właśnie dlatego nie mogę sobie pozwolić na wiele walizek. Dokładnie przemyślałam całą trasę i rozpisałam jej koszt. Odłożyłam trochę pieniędzy, więc nie martwiłam się, że nie będę miała co jeść i gdzie mieszkać. Wszystko mogło się udać. Poprawka.

Musi się udać.

Wczoraj obchodziłam osiemnaste urodziny, a moim marzeniem był bezpieczny wyjazd z tego miejsca. Już od prawie dwóch lat nad tym myślałam. Z dala od toksycznych rodziców. Z dala od przeszłości. Z dala od wspomnień. Muszę stąd odejść. Zostawić wszystko, co okropne za sobą i nauczyć się funkcjonować od nowa. Jeszcze raz.

Wychodzę za drzwi i zamykam ten rozdział swojego życia. Mam nadzieję, że na zawsze.