The contract

Μυστήριο

Το επόμενο πρωί ξυπνάω αλαφιασμένη... Ανακάθομαι στο κρεβάτι και τεντώνω το σώμα μου... Παρατηρώ πως μετά από τόσο καιρό έξω βρέχει... Την μισώ την βροχή επειδή κάνει δυσκολότερη την δουλειά των ανθρώπων... Είτε είναι σε γραφείο, είτε σε χωράφια... Στρέφω το κεφάλι και τον βλέπω να κοιμάται ήρεμος με τα χέρια απλωμένα... Ειλικρινά φαίνεται πολύ γαλήνιος αυτήν την στιγμή... Πρέπει να συγκεντρωθώ στο σχέδιο μου... Σήμερα κιόλας θα μπω κρυφά στο γραφείο του και θα βρω όσα στοιχεία χρειάζομαι... Ξεφυσάω και σηκώνομαι από το κρεβάτι... Πριν ξεκινήσω χρειάζομαι ένα καυτό ντους...

Κάθομαι στον πάγκο της κουζίνας με τον Paul και πίνουμε ήσυχοι τον καφέ μας... Εκείνος δεν έχει φύγει ακόμη... Τα έχω σκεφτεί όλα... Το μόνο μου εμπόδιο τώρα είναι ο Paul... Εκτός αν τον στείλω για κάποια εξωτερική δουλειά... Σωστά έτσι δεν θα ανησυχώ μήπως μπει ξαφνικά στο γραφείο... Θα τον στείλω να φέρει την Evelyn... Και το σχέδιο ξεκινάει... Παίρνω το τηλέφωνο μου και πληκτρολογώ τον αριθμό της... Σχεδόν αμέσως το σηκώνει
(έλα τρελή μου)
(γειά σου γλυκιά μου κολλητή... Τι κάνεις;)
(όπως τα ξέρεις)
(θέλεις να έρθεις από εδώ να πιούμε κανένα καφέ;)
(αμέ... Θα στείλεις τον σέξι bodyguard σου να με πάρει;)
Λέει και γελάω
(εννοείτε... Όταν είσαι έτοιμη κάλεσε με)
(οκ φιλενάδα... Τα λέμε σε λίγο)
Λέει και το κλείνω... Τώρα ξεκινάμε
(τι λέει η φίλη σου;)
Ρωτάει και πίνει μια γουλιά από τον καφέ του
(καλά... Σε ενημερώνω πως σε λίγο θα πας την πάρεις)
Λέω και χαμογελάει αχνά
(ερώτηση καμία ε;... Ίσως να μην μπορώ εγώ τώρα τι θα έκανες;)
Αποκρίνεται πειραχτηκά και ανασηκώνω τους ώμους ενώ χαμογελάω
(αφού μου έχεις αδυναμία)
Μουρμουρίζω κοιτάζοντας τον με λύκο βλέμμα μέσα στα μάτια και γελάει
(έχε χάρη)
Λέει και πίνει τον καφέ του... Ξαφνικά ακούγονται δυνατά βήματα από τις σκάλες... Στρέφω το κεφάλι και βλέπω τον Alex να κατεβαίνει γρήγορα και να πηγαίνει στο γραφείο του... Αναρωτιέμαι τι τρέχει τώρα... Στρέφω το κεφάλι και κοιτάζω τον Paul ο οποίος φαίνεται λίγο ταραγμένος
(όλα καλά;)
Τον ρωτάω και αμέσως σηκώνει το κεφάλι για να με κοιτάξει
(ναι... Όλα μια χαρά)
Απαντάει κάπως αμήχανα... Προσπαθώ με νύχια και με δόντια να μην τα σπάσω όλα εδώ μέσα... Θέλω απεγνωσμένα να μάθω την αλήθεια και πραγματικά απορώ με την υπομονή μου... Ο Alex βγαίνει από το γραφείο και αμέσως μαε πλησιάζει
(εγώ φεύγω ότι θελήσεις ξέρεις... Και απόψε δεν θα πας στο καζίνο... Έχουμε να πάμε σε μια εκδήλωση)
Λέει και γνέφω καταφατικά δίχως να πω κάτι... Ύστερα κάνει μεταβολή και φεύγει... Ξαφνικά το τηλέφωνο μου χτυπάει... Κοιτάζω την οθόνη και βλέπω πως είναι η Evelyn... Τώρα ξεκινάμε
(φεύγω;)
Ρωτάει και γνέφω καταφατικά ενώ σηκώνω το τηλέφωνο
(έλα)
(είμαι έτοιμη... Μπορείς να του πεις να έρθει)
(οκ φιλενάδα... Σε περιμένω)
Λέω και το κλείνω... Εκείνη την στιγμή φεύγει και ο Paul από το σπίτι... Τώρα είναι η ευκαιρία μου... Κοιτάζω τριγύρω για να σιγουρευτώ πως είμαι μόνη... Σηκώνομαι και πηγαίνω στο γραφείο του ελέγχοντας ταυτόχρονα... Μόλις φτάνω στην πόρτα ρίχνω μια τελευταία ματιά τριγύρω... Έλα Elizabeth αυτή είναι η ευκαιρία σου να μάθεις την αλήθεια που κρύβει αυτός ο άντρας... Χωρίς δεύτερη σκέψη κατεβάζω το πόμολο και μπαίνω στο δωμάτιο... Ευτυχώς είναι άδειο... Κλείνω την πόρτα και κοιτάζω ψηλά στις γωνίες μήπως υπάρχουν κάμερες... Αλλά δεν βλέπω τίποτα... Ωραία κατευθύνομαι προς το γραφείο και ξεκινάω από τα συρτάρια... Γαμώτο είναι όλα κλειδωμένα... Δεν παίζει να βρω το κλειδί εδώ μέσα σίγουρα το έχει μαζί του... Όμως δεν χάνω τις ελπίδες μου... Ψάχνω όλα τα χαρτιά που βρίσκονται πάνω στο γραφείο αλλά τζίφος... Στρέφομαι και αρχίζω να ψάχνω την βιβλιοθήκη του... Τίποτα... Γονατίζω για να ανοίξω τα φύλλα από τα ντουλάπια... Τα δοκιμάζω όλα αλλά είναι κλειδωμένα... Γαμώτο μου... Τραβάω το τελευταίο και προς μεγάλη μου έκπληξη ανακαλύπτω πως είναι ανοιχτό... Αμέσως αρχίζω να ψάχνω... Έχει πολλούς φακέλους εδώ μέσα με ονόματα... Ξαφνικά παρατηρώ πως ένας φάκελος έχει το όνομα του πατέρα μου... Ορίστε;... Ξαφνικά ακούγεται ένας θόρυβος από έξω... Αμέσως κλείνω το ντουλάπι και κρύβομαι κάτω από το γραφείο... Η πόρτα ανοίγει και δαγκώνω τα χείλη μου για να μην φωνάξω
(δεν με νοιάζει... Εγώ σου είπα που θα την βρεις τώρα θέλω το μερίδιο μου... Δεν μπορώ να περιμένω τόσο... Τέλος πάντων θα τα πούμε αργότερα)
Γνωστή φωνή αυτή... Αλλά δεν καταλαβαίνω ποιανού είναι... Ύστερα ακούω τα βήματα του να απομακρύνονται και κλείνει δυνατά την πόρτα... Δόξα τον Θεό... Βγαίνω από το γραφείο ενώ αφήνω μια μεγάλη ανάσα ανακούφισης... Δεν ξέρω τι έχει σκοπό να κάνει ο κύριος Knights πάντως εγώ θα την μάθω την αλήθεια... Ίσως αν συναντούσα αυτόν τον Leonardo;... Ναι αλλά πως;... Κάτι πρέπει να κάνω... Πρέπει να τον βρω...