The contract

Σχέδιο

Κάθομαι με τις ώρες και την παρακολουθώ καθώς κοιμάται... Πραγματικά φαίνεται τόσο γαλήνια... Απλώνω διστακτικά το χέρι και περνάω με μεγάλη προσοχή μια τούφα που έχει ξεφύγει πίσω από το αυτί της... Ύστερα σκύβω και την φιλάω στο μέτωπο... Όπου να νε ο Joseph θα έρθει... Πρέπει να ξεκινήσουμε το σχέδιο μας... Αλλά πραγματικά δεν θέλω να την αφήσω... Νομίζω πως αν φύγω έστω και για ένα λεπτό από κοντά της κάτι άσχημο θα συμβεί... Νιώθω μεγάλη ανασφάλεια... Η ερώτηση της ακόμα τριγυρνάει στο μυαλό μου... Μ'αγαπάς Alex;... Ακόμα σκέφτομαι την απάντηση μου... Η αλήθεια είναι πως δεν το χω με όλα αυτά και δεν ξέρω τι πραγματικά αισθάνομαι για αυτήν... Το μόνο που ξέρω είναι πως θέλω να είμαι κοντά της... Την ξανά φιλάω στο μέτωπο και σηκώνομαι από το κρεβάτι... Φοράω μια φόρμα και μια μπλούζα και βαδίζω προς το καθιστικό... Ξαφνικά ακούγεται η πόρτα... Πηγαίνω και κοιτάζω το ματάκι... Ο Joseph... Ανοίγω την πόρτα και αμέσως μπαίνει μέσα
(πρέπει να ξεκινήσουμε άμεσα)
Πετάει και γνέφω καταφατικά... Χμμ κατευθείαν στο ψητό... Μου αρέσει αυτό... Βαδίζουμε προς την κουζίνα και καθόμαστε στον πάγκο του πρωινού
(λοιπόν εχθές το βράδυ σκέφτηκα κάτι καλό... Νομίζω)
(ωραία λοιπόν σε ακούω... Θέλεις καφέ;)
(όχι έχω πιει ήδη δύο)
Λέει και τον κοιτάζω έκπληκτος
(σε βρίσκω αρκετά νευρικό)
(είμαι... Έχουμε πολύ δουλειά μπροστά μας Alexander)
Ειλικρινά χαίρομαι που συνεργάζομαι με ένα τόσο ικανό άτομο όπως ο Joseph... Θαυμάζω τους ανθρώπους που είναι παθιασμένοι με αυτό που κάνουν... Έστω και αν είναι κάτι άσχημο... Παρατηρώ να ξετυλίγει έναν χάρτη πάνω στον πάγκο και παίρνω μια βαθιά ανάσα... Ξεκινάμε δουλειά...

Elizabeth POV

Αναδεύομαι και ξυπνάω... Χμμ έχει ήλιο έξω... Στρέφομαι και απλώνω το χέρι προς την μεριά του αλλά εκπλήσσομαι καθώς αγγίζω τα κρύα σεντόνια... Αμέσως τα μάτια μου ανοίγουν και ανακάθομαι... Πότε πρόλαβε και σηκώθηκε... Κοιτάζω το ρολόι στο κομοδίνο μου... Δέκα το πρωί... Θεέ μου γιατί κοιμάμαι τόσες ώρες;... Τρίβω τα μάτια μου και σηκώνομαι από το κρεβάτι με κατεύθυνση το μπάνιο... Πηγαίνω μπροστά στον νιπτήρα και πλένω το πρόσωπο μου... Θεέ μου υπάρχουν μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια μου και νιώθω αδύναμο το σώμα μου... Τι μου κάνει αυτός ο άντρας;... Παίρνω μια βαθιά ανάσα και πιάνω τα μαλλιά μου σε έναν πρόχειρο κότσο...

Μόλις πηγαίνω στην κουζίνα ξαφνιάζομαι καθώς βλέπω τον Alex και τον Joseph να κάθονται στον πάγκο και να συζητούν... Μόλις τα βλέμματα τους πέφτουν πάνω μου αμέσως σταματάνε
(καλημέρα Elizabeth)
Λέει ο Joseph και του χαρίζω ένα ευγενικό χαμόγελο ενώ βαδίζω προς το μέρος τους
(καλημέρα)
Αποκρίνομαι και κάθομαι δίπλα στον Alex... Αμέσως απλώνει το χέρι κάτω από τον πάγκο και πιάνει το δικό μου ζουλώντας το καθησυχαστικά... Με κάνει νευρική αυτό... Δεν ξέρω γιατί
(σε δύο ημέρες θα είναι όλα έτοιμα)
Πετάει ο Joseph ενώ σηκώνεται και τον παρατηρώ να βάζει έναν χάρτη στην μέσα τσέπη του σκακιού του... Κατζουφιάζω
(τι θα γίνει σε δύο ημέρες;)
Ρωτάω και με κοιτάζουν αινιγματικά
(θα της εξηγήσω εγώ... Πήγαινε)
Λέει ο Alex απευθυνόμενος στον Joseph... Εκείνος κουνάει καταφατικά το κεφάλι του ενώ σηκώνεται και φεύγει... Αμέσως εκείνος στρέφεται και με κοιτάζει μέσα στα μάτια
(έχουμε κάνει ένα σχέδιο και σε δύο ημέρες... Ο Morgan θα βρίσκεται στην φυλακή)
Λέει και εκείνη την στιγμή μου έρχεται στο μυαλό ο Nathan
(το ήξερες πως ο Nathan συνεργαζόταν με τον Leonardo;)
Ρωτάω και με κοιτάζει εντελώς ανέκφραστος... Βλακεία ερώτηση
(όλα τα ξέρω Liz... Όλα τα παρακολουθούσα)
Φυσικά... Θεέ μου τι χαζή που είμαι
(και τώρα τι κανονίσατε με τον Joseph;)
(την ενέδρα)
(δηλαδή θα εμφανιστείς μπροστά στον Morgan;)
Ρωτάω σοκαρισμένη και γνέφει αργά καταφατικά... Πραγματικά θα ήθελα να είμαι από μια γωνία και να δω το πρόσωπο του Morgan όταν θα δει μπροστά του τον Alex ολοζώντανο
(κι εγώ;)
Ψελλίζω και τον κοιτάζω δειλά μέσα στα μάτια... Παίρνει μια βαθιά ανάσα και απλώνει το χέρι για να χαϊδέψει το πρόσωπο μου
(εσύ θα μείνεις εδώ)
(σε παρακαλώ Alex)
(Liz δεν το διαπραγματεύομαι)
Αμέσως σηκώνομαι και φεύγω προς την κρεβατοκάμαρα
(έλα εδώ)
Τον ακούω να λέει με απαιτητικό τόνο ενώ εγώ περπατάω αδιάφορα προς το δωμάτιο... Μόλις μπαίνω στο δωμάτιο ένα τράβηγμα με κάνει να σταματήσω... Στρέφομαι απότομα και τον κοιτάζω
(τι θέλεις;)
(ξέρεις πολύ καλά πως δεν μου αρέσει όταν συζητάμε να μου γυρίζεις την πλάτη)
(συζήτηση το λες εσύ αυτό;... Γιατί εγώ θα έλεγα πως απλά αποφασίζεις και διστάζεις χωρίς να με ρωτήσεις καν)
Φωνάζω και τα φρύδια του ανασηκώνονται από την έκπληξη ενώ κάνει ένα βήμα πίσω... Φαίνεται σαν να τον χαστούκισα
(βλέπεις Alex;... Γιαυτό δεν θα μπορέσουμε ποτέ να συμβιώσουμε εμείς οι δύο)
Μουρμουρίζω ενώ στρέφομαι και περπατάω προς την ντουλάπα... Ξαφνικά με αρπάζει από τον αγκώνα και με στρέφει ώστε να τον ξανά κοιτάξω
(τι θέλεις να πεις;)
Ρωτάει ενώ με κοιτάζει σαν χαμένος μέσα στα μάτια
(τίποτα)
Απαντάω ενώ κάνω να φύγω αλλά ξαφνικά χτυπάει το χέρι του δίπλα από το κεφάλι μου στο φύλλο της ντουλάπας κάνοντας με να τιναχτώ
(Elizabeth μιλάω)
Λέει με επιτακτικό τόνο ενώ με κοιτάζει με άγριο βλέμμα τώρα... Που να πάρει
(δεν πρόκειται να σου δώσω σημασία μέχρι να αλλάξεις το ύφος σου απέναντι μου)
Αποκρίνομαι ενώ στρέφομαι και ανοίγω την ντουλάπα... Αισθάνομαι ακόμα την παρουσία του πίσω μου... Ειλικρινά αυτή η συμπεριφορά του με εκνευρίζει
(εμ Elizabeth)
Λέει με ποιο ήπια φωνή... Χμμ... Στρέφομαι και τον κοιτάζω
(ναι Alex)
(κοίτα εμ... Εγώ)
(ναι;)
Είναι πολύ διασκεδαστικό να τον βλέπω τόσο αμήχανο μπροστά μου... Πραγματικά κρατιέμαι να μην γελάσω... Ξέρω είμαι κακιά... Ξαφνικά ακούω ένα μουρμουριτό να βγαίνει από τα χείλη του αλλά δεν το ακούω καθαρά
(συγγνώμη δεν άκουσα)
Αποκρίνομαι ενώ τον κοιτάζω επίμονα μέσα στα μάτια... Ξεφυσάει ενώ στριφογυρίζει τα μάτια του
(συγγνώμη)
(μμ πολύ καλύτερα τώρα)
Λέω με πειραχτηκό τόνο ενώ του χαρίζω ένα πλατύ χαμόγελο... Με κοιτάζει θυμωμένος και κεφάτος ταυτόχρονα
(αυτό το έξυπνο ύφος σου... Πραγματικά με διαολίζει)
Λέει και χαχανίζω ενώ τυλίγω τα χέρια μου γύρο από τον λαιμό του... Αμέσως το ύφος του σοβαρεύει και το βλέμμα του κολλάει στο δικό μου... Ξεροκαταπίνω
(τι τρέχει;)
Ρωτάω και κουνάει το κεφάλι
(απλώς όλο αυτό... Είναι πρωτόγνωρο για μένα... Σε παρακαλώ άκουσε με και μην ανακατευτείς σε όλο αυτό)
(όχι Alex... Ζήτα μου ότι θέλεις αλλά... Όχι αυτό)
Μουρμουρίζω και παίρνει μια βαθιά ανάσα ενώ κάνει ένα βήμα πίσω ξεφεύγοντας από τα χέρια μου
(προσπαθώ να είμαι ήρεμος μαζί σου Liz... Μην με κάνεις να χάσω την υπομονή μου)
(συγγνώμη με απειλής;)
Ρωτάω εντελώς σοκαρισμένη... Πως τολμάει;... Και τι νομίζει δηλαδή ότι θα τον φοβηθώ;
(απλώς θέλω για μια φορά να με ακούσεις χωρίς να μου πας κόντρα)
(ναι καταλαβαίνεις ότι αυτό το θέμα δεν αφορά μόνο εσένα αλλά και εμένα... Εσύ το είπες... Οι ζωές μας συνδέονται μεταξύ τους)
(ναι ξέρω τι είπα όμως)
Κάνει μια παύση ψάχνοντας τα κατάλληλα λόγια... Αλλά δεν έχω υπομονή
(όμως τι;)
(όμως αυτό δεν σημαίνει ότι θα σε χώσω στο στόμα του λύκου... Δεν ξέρεις πως ξεκαθαρίζουν αυτά και πίστεψε με δεν θέλεις να μάθεις)
(με θάνατο)
(ο θάνατος δεν είναι το χειρότερο Elizabeth... Υπάρχουν πολύ ποιο χειρότερα από τον θάνατο)
Το βλέμμα του με τρομάζει ποιο πολύ από ότι τα λόγια του... Αναρωτιέμαι... Πάντα έτσι θα είμαι απέναντι του;... Η ή συμπεριφορά του προς εμένα;
(τότε θα το ρισκάρω)
Μουρμουρίζω ενώ τον κοιτάζω βαθιά μέσα στα μάτια προσπαθώντας να καταλάβω τα συναισθήματα του... Αλλά ως συνήθως το ύφος του δεν φανερώνει τίποτα
(γιατί θέλεις τόσο πολύ να ανακατευτείς;)
Ρωτάει παίρνω μια βαθιά ανάσα
(δεν μπορώ να σου το εξηγήσω... Απλώς θέλω να είμαι εκεί... Πρέπει να είμαι εκεί... Όλο αυτό με αφορά και δεν θέλω να μείνω αμέτοχη και να κάνεις εσύ όλη την δουλειά)
Απαντάω λυτά και τα φρύδια του ανασηκώνονται από την έκπληξη
(και τι μπορείς να κάνεις εσύ για να με βοηθήσεις;)
(να είμαι δίπλα σου)
Λέω αμέσως και σαστίζει... Είναι τόσο περίεργο που μιλάω σε έναν δολοφόνο για συναισθήματα;
(εντάξει κυρία Knights... Νίκησες... Θα έρθεις μαζί μου)
Πραγματικά θέλω να τσιρίξω από την χαρά μου αλλά δεν το κάνω... Απλώς μένω και τον κοιτάζω τελείως ανέκφραστη
(γαμώτο γιατί δεν μπορώ να σου αντισταθώ)
Μουρμουρίζει κάπως θυμωμένος και κατζουφιάζω
(και είναι άσχημο αυτό;)
Ρωτάω κάπως παραξενεμένη αλλά και αγχωμένη για την απάντηση του... Με κοιτάζει για πολλά λεπτά μέσα στα μάτια δίχως να μιλάει... Απλώς με κοιτάζει... Δεν μπορώ να καταλάβω τα συναισθήματα... Δεν ξέρω τι μπορεί να σκέφτεται... Και πραγματικά αυτό με τρελαίνει
(δεν ξέρω... Όλα έχουν και τα αρνητικά και τα θετικά τους)
Μουρμουρίζει και αυτό μου θυμίζει μια συζήτηση που είχα πρόσφατα με τον Paul... Τι γίνεται ο ένας μαθαίνει από τον άλλον;
(το ξέρεις πως όταν χαμογελάς τα μάτια σου λάμπουν;... Όπως η θάλασσα το καλοκαίρι)
Τα λόγια του με σαστίζουν... Ειλικρινά όσο αυταρχικός και όσο εξοργηστικός και αν είναι αυτός ο άντρας... Ξέρει πότε πρέπει να μιλάει και τι πρέπει να λέει... Σκύβω και αφήνω ένα απαλό φιλί στα χείλη του
(ότι και να γίνει... Εγώ θα είμαι δίπλα σου)
Ψελλίζω και ένα αμυδρό χαμόγελο εμφανίζεται στα χείλη του
(μην λες λόγια που ίσως αλλάξεις στο μέλλον μικρή)
Λέει με χαμηλή φωνή ενώ με κοιτάζει μέσα στα μάτια
(τι εννοείς;)
Ρωτάω και με φιλάει στα χείλη
(ο χρόνος θα δείξει)
Ειλικρινά με μπερδεύει αυτός ο άντρας... Με αμφισβητεί και δεν μου αρέσει καθόλου αυτό... Τέλος πάντων... Έχει και ένα δίκιο... Ο Alex είναι ένας άντρας που έχει μάθει να επιβιώνει μόνος... Δεν ξέρει να εμπιστεύεται και πρέπει να δουλέψω πολύ με το συγκεκριμένο θέμα.