The contract

Παρελθόν

Alex POV

Κάθομαι στο κρεβάτι και την παρακολουθώ για ώρα καθώς κοιμάται... Φαίνεται τόσο όμορφη και τόσο εύθραυστη ταυτόχρονα... Ειλικρινά νιώθω θαυμασμό για αυτήν την γυναίκα και επιτέλους νιώθω πως λυτρώθηκα από το βάρος... Επιτέλους έμαθε την αλήθεια... Όχι όλη την αλήθεια Knights... Σήμερα πρέπει να της εξηγήσω τα πάντα... Όμως με προβληματίζει η απόφαση της... Και αν φύγει;... Και αν τελικά δεν της αρέσει αυτό που θα ακούσει;... Ίσως θα είναι καλύτερα έτσι... Αν φύγει μακριά τότε θα είναι ασφαλής και από τον Leonardo αλλά και από εμένα... Μα τι νομίζω πως κάνω;... Αυτή η γυναίκα χρειάζεται κάποιον για να την αγαπήσει... Όχι εμένα... Εγώ δεν το χω με τα ρομαντικά... Τα λόγια τις αγάπες τα λουλούδια καρδιές κτλπ... Εγώ είμαι ένας δολοφόνος... Χωρίς κανένα συναίσθημα... Όπως ένα λιοντάρι... Δεν έχω καμία σχέση με κάτι τόσο όμορφο όσο αυτή... Ξαφνικά αναδεύται και τα μάτια τις ανοίγουν αργά... Αλλά ξανά κλείνουν καθώς αντικρίζει το δυνατό φως του ήλιου... Αμέσως σηκώνομαι και κλείνω τα παντζούρια
(καλημέρα μικρή)
Μουρμουρίζω καθώς ξανά ξαπλώνω δίπλα της στο κρεβάτι και περνάω μια τούφα που έχει ξεφύγει πίσω από το αυτί της... Εκείνη χαμογελάει έχοντας κλειστά τα μάτια
(καλημέρα)
(θέλεις να σου ετοιμάσω καφέ;)
Ρωτάω και αμέσως το αγουροξυπνημένο βλέμμα της συναντά το δικό μου
(τι;)
(ποιός είσαι και τι έκανες στον Alex;)
Λέει με πειραχτηκό τόνο κάνοντας με να χαμογελάσω
(ποτέ δεν είναι πολύ μακριά μωρό μου)
Ψελλίζω ενώ σκύβω και αφήνω ένα απαλό φιλί στο μέτωπο της... Ύστερα σηκώνομαι και βαδίζω έξω από το δωμάτιο
(που πας;)
Ρωτάει καθώς φτάνω στην πόρτα και στρέφω το κεφάλι για να την κοιτάξω
(πάω να μας φτιάξω πρωινό... Γιατί αν περίμενα από εσένα)
Απαντάω σαρκαστικά και αμέσως σηκώνεται και έρχεται μαζί μου μέσα ενώ αρχίζει να παραπονιέται... Ειλικρινά μου έλειψε αυτό...

Αφού φάγαμε το πρωινό μας εκείνη άρχισε να καθαρίζει ενώ εγώ καθόμουν στον πάγκο και την κοιτούσα μαγεμένος... Δεν ξέρω γιατί αλλά αυτή η γυναίκα με τραβάει πάνω της... Δεν ξέρω τι από όλα φταίει... Είναι δυναμική, έξυπνη, αν και εκνευριστική μερικές φορές αλλά... Είναι απολύτως τέλεια... Κι εγώ απέχω πολύ από το τέλειο
(Alex με ακούς;)
Η φωνή της με βγάζει από τον ειρμό των σκέψεων μου και κουνάω το κεφάλι για να συνέλθω
(ναι τι;)
Αποκρίνομαι εκτός τόπου και χρόνου και εκείνη υψώνει το βλέμμα της στον ουρανό... Χμμ καθόλου ευγενικό αυτό
(μου ύψωσες το βλέμμα στον ουρανό;)
Ρωτάω με απόλυτα σοβαρό ύφος κάνοντας την να παγώσει
(ναι... Γιατί;)
Αμέσως σηκώνομαι και την πλησιάζω με αργά βήματα εκείνη όμως απομακρύνετε
(ξέρεις ότι δεν μπορείς να παίξεις μαζί μου κυρία Knights)
(τουλάχιστον προσπαθώ κύριε Knights)
Λέει με κεφάτο τόνο ενώ ένα παιχνιδιάρικο χαμόγελο απλώνεται στα χείλη τις... Αποφασίζω να αλλάξω τακτική
(μπα είναι πολύ πρωί για να ασχοληθώ)
Αποκρίνομαι εντελώς αδιάφορος ενώ κάνω μεταβολή και βαδίζω προς το σαλόνι... Όσο προχωράω ακούω τα βήματα της και αμέσως στρέφομαι και την αρπάζω από την μέση... Εκείνη αρχίζει να γελάει δυνατά και χτυπιέται για να ξεφύγει από τα χέρια μου
(άφησε με κάτω βάρβαρε)
Λέει με πειραχτηκό τόνο ενώ εγώ την αφήνω πάνω στον καναπέ και κάθομαι ανάμεσα στα πόδια τις
(βάρβαρος ε;)
Μουρμουρίζω και εκείνη γνέφει καταφατικά προσπαθώντας να δείχνει σοβαρή... Όμως το βλέμμα της την προδίδει
(για να δούμε πόσο βάρβαρο είναι αυτό)
Λέω και αρχίζω να γαργαλάω τα πλευρά τις... Εκείνη αμέσως τινάζεται δεξιά και αριστερά προσπαθώντας να ξεφύγει... Γελάω κι εγώ μαζί της ενώ συνεχίζω να την βασανίζω
(όχι... Alex... Alex σταμάτα σε... Σε παρακαλώ)
(πάρε ανάσα μωρό μου)
Λέω αλλά συνεχίζω να την ταλαιπωρώ... Εκείνη γελάει δυνατά ώσπου τα μάτια τις δακρύζουν... Αμέσως σταματάω και την παρακολουθώ σιγά σιγά να ανακτά την ανάσα της... Το δήθεν θυμωμένο βλέμμα της συναντά το δικό μου και η ανάσα μου κόβεται... Τα μάτια τις... Είναι τόσο λαμπερά... Τόσο καθαρά
(για να δούμε κύριε Knights)
Λέει με πονηρό ύφος και αμέσως καταλαβαίνω τι θέλει να κάνει... Τα χέρια τις αγγίζουν τα πλευρά μου αλλά το σώμα μου τσιτώνεται στο άγγιγμα της
(τι συμβαίνει;)
Ρωτάει καθώς παρατηρεί το σοβαρό μου ύφος... Δεν ξέρω γιατί αλλά... Ίσως φταίει το γεγονός πως έχω καιρό να νιώσω το άγγιγμα της... Η το άγγιγμα οποιασδήποτε γυναίκας... Τέλος πάντων πρέπει να φύγουμε
(τίποτα... Έλα σήκω... Πρέπει να ετοιμαστούμε)
(γιατί;)
Ρωτάει ενώ κατζουφιάζει
(ήθελες κάποιες απαντήσεις... Κι εγώ θα σου τις δώσω)
Απαντάω λυτά... Ύστερα σηκώνομαι και βαδίζω προς την κρεβατοκάμαρα...