The contract

Ατύχημα

Όλο το βράδυ στριφογύριζα στο κρεβάτι... Είμαι πολύ ανήσυχη... Δεν μπορώ να ηρεμήσω... Μετά την ανακοίνωση του για το ταξίδι... Δεν ξέρω... Νιώθω ένα κόμπο στο στομάχι μου... Για κάποιον άγνωστο λόγο δεν θέλω να πάει... Δεν θέλω να μείνω μόνη στο σπίτι... Χωρίς αυτόν... Οκ μπορεί να είναι ο Paul εδώ και η κυρία Pierce αλλά αυτό δεν σημαίνει κάτι... Πφφ δεν μπορώ άλλο... Σηκώνομαι από το κρεβάτι και πηγαίνω κάτω στην κουζίνα... Δεν το πιστεύω πως θα το κάνω αυτό μετά από τόσο καιρό αλλά θα το κάνω... Ψάχνω στο μπαρ για κάποιο ποτό... Προτιμώ το ουίσκι για τώρα... Βρίσκω ένα μπουκάλι και γεμίζω το ποτήρι μου... Κάθομαι σε έναν από τους σκαμπούς και πίνω μια μεγάλη γουλιά
(δεν πιστεύω στα μάτια μου)
Η φωνή του Paul με ξαφνιάζει... Αμέσως στρέφω το κεφάλι και τον βλέπω να με κοιτάζει έκπληκτος
(δεν στο χα)
(καμιά φορά χρειάζεται)
Λέω και εκείνος έρχεται και κάθεται απέναντι μου ενώ με ατενίζει με ανησυχώ βλέμμα
(όλα καλά Liz;)
Όχι
(ναι)
Τώρα τι να του εξηγήσω;... Πως δεν θέλω να φύγει ο Alex επειδή έχω εν παράξενο προαίσθημα;... Μπορεί να φταίνε και τα τελευταία γεγονότα ποιός ξέρει
(εγώ όμως δεν σε βλέπω καλά... Έλα πες μου... Τι σε προβληματίζει;)
Ξεφυσάω και πίνω την τελευταία γουλιά από το ποτήρι μου
(ο Alex θα φύγει το πρωί για ταξίδι)
(ναι το ξέρω και λοιπόν... Δεν χαίρεσαι;)
Ορίστε;... Σηκώνω το κεφάλι για να αντικρίσω το απαθές βλέμμα του
(φυσικά και όχι... Paul κάνε κάτι για να μην φύγει σε παρακαλώ)
Τον ικετεύω και παρατηρώ τα φρύδια του να ανασηκώνονται από την έκπληξη
(Liz ακούς τι λες;... Βασικά πόσο ήπιες;)
(έλα ρε Paul... Σοβαρολογώ)
(τελικά εσείς μαζί δεν κάνετε και χωριά δεν μπορείτε)
Λέει ενώ ένα χαμόγελο εμφανίζεται στα χείλη του
(θα με βοηθήσεις;... Δεν θέλω να φύγει)
(μα γιατί;)
(επειδή φοβάμαι... Έχω άσχημο προαίσθημα γιαυτό το ταξίδι)
Λέω και τον παρατηρώ τα τρίβει σκεπτικός το πηγούνι του
(κοίτα είναι επαγγελματικό το ταξίδι οπότε δεν νομίζω να μπορέσω να κάνω πολλά... Αλλά θα προσπαθήσω)
(αλήθεια;)
(έχεις τον λόγο μου)
Αμέσως πετάγομαι από την θέση μου και τον αγκαλιάζω σφιχτά... Ξαφνικά όμως ακούω ένα ξερόβηχα και τον αφήνω ενώ στρέφω το κεφάλι για να δω έναν μισόγυμνο Alex να στέκεται μερικά βήματα μακριά μας και να μας ατενίζει με σχετικά ατάραχο ύφος
(με συγχωρείτε που διακόπτω αυτήν την τόσο όμορφη στιγμή)
Λέει με αόριστα ειρωνικό τόνο και στενεύω τα μάτια μου... Ωχ λες να μας άκουσε;
(όχι αφεντικό... Κανένα πρόβλημα)
Λέει απολογητικά ο Paul ενώ εγώ επιστρέφω στην θέση μου
(τι κάνετε τέτοια ώρα εδώ;)
Ρωτάει ενώ μας πλησιάζει με αργά βήματα
(δεν μας κολλάει ύπνος)
Απαντάω μεμε αδιάφορο τόνο ενώ ανασηκώνω τους ώμους μου
(μάλιστα)
(εμ εμένα θα μου επιστρέψετε... Καληνύχτα)
Πετάει κάπως αμήχανα ο Paul και σε λίγα λεπτά έχει φύγει αφήνοντας μας μόνους
(τρέχει κάτι;)
Ρωτάει και παρατηρώ μια νότα έγνοιας στον τόνο της φωνής του... Ανασηκώνω και πάλι τους ώμους χωρίς να τον κοιτάζω
(τίποτα)
(Elizabeth από την ώρα που σου ανακοίνωσα για το ταξίδι φέρεσαι πολύ παράξενα)
Λέει ενώ έρχεται και κάθεται απέναντι μου... Δεν τον κοιτάζω... Απλώς παίζω νευρικά με το ποτήρι μου
(δεν είναι τίποτα... Ίσως η κλεισούρα να με πείραξε)
Μουρμουρίζω για να δικαιολογήσω την συμπεριφορά μου και εκείνος ξεφυσάει δυνατά... Ξαφνικά παίρνει τα χέρια μου στα δικά του και αμέσως σηκώνω το κεφάλι για να αντικρίσω το ανήσυχο ύφος του
(δεν ξέρω τι σε ανησυχεί... Μα θα ήθελα πολύ να το μάθω)
Λέει με χαμηλή απαλή φωνή... Σαν να μιλάει σε ένα παιδί... Κουνάω το κεφάλι
(δεν θέλω να φύγεις)
(γιατί;)
Ρωτάει ενώ το μέτωπο του ζαρώνει... Σαν να μην καταλαβαίνει τα λόγια μου... Ξεφυσάω
(τίποτα άστο)
(πες μου)
(απλώς δεν θέλω να πας... Έχω πολύ άσχημο προαίσθημα γιαυτό το ταξίδι)
Λέω και ξαφνικά αρχίζει να γελάει... Στενεύω τα μάτια μου
(συγγνώμη το βρίσκεις αστείο;)
(όχι όχι... Με συγχωρείς απλά... Δεν ξέρω... Μου φαίνεται παράλογη η ανησυχία σου)
(παράλογη;... Οκ)
Πετάω εκνευρισμένη ενώ σηκώνομαι από την θέση μου για να φύγω... Όμως εκείνος με προλαβαίνει πιάνοντας με από το μπράτσο και με τραβάει μπροστά του
(με συγχωρείς απλά... Είναι ένα επαγγελματικό ταξίδι μόνο... Τίποτα το ιδιαίτερο... Σε δύο μέρες θα είμαι πίσω)
Λέει σοβαρός πλέον ενώ με κοιτάζει βαθιά μέσα στα μάτια... Πφφ δεν ξέρω... Δεν με ηρεμούν τα λόγια του ίσα ίσα
(το ελπίζω)
Μουρμουρίζω και ξαφνικά με τραβάει πάνω στο στήθος του και τυλίγει τα μπράτσα του γύρο μου... Έχω σαστίσει... Αυτό σίγουρα δεν το περίμενα... Μετά από μερικά λεπτά τυλίγω κι εγώ τα χέρια μου γύρο του και κλείνω τα μάτια μυρίζοντας το υπέροχο άρωμα του... Πρώτη φορά μου κάνει μια απλή αγκαλιά και πραγματικά την είχα τόση ανάγκη
(συγγνώμη αν μερικές φορές γίνομαι κουραστική)
Ψελλίζω κοντά στο αυτί του... Ναι τώρα με έπιασαν οι συναισθηματισμοί μου και πρέπει κάπως να τους εκδηλώσω... Γελάει σιγανά πάνω στον αυχένα μου και με σφίγγει περισσότερο πάνω του
(συγγνώμη που γίνομαι εκνευριστικός κάποιες φορές)
Αποκρίνεται με τον ίδιο τόνο και γελάω
(ναι κάποιες φορές)
(εντάξει τις περισσότερες φορές)
Λέει και γελάμε μαζί ενώ τραβιέμαι από την αγκαλιά του
(πάμε μέσα... Αρκετά είπαμε για απόψε)
Προσθέτει ενώ με κοιτάζει μέσα στα μάτια... Παίρνω μια βαθιά ανάσα και κουνάω το κεφάλι συμφονώντας μαζί του... Ύστερα βαδίζουμε μαζί μέσα στην κρεβατοκάμαρα μας... Μόλις ξαπλώνω με τραβάει στην αγκαλιά του ενώ φέρνει τα σκεπάσματα πάνω μας
(καληνύχτα μικρή)
Λέει και πατάει τον διακόπτη από το κομοδίνο του ώστε να σβήσουν τα φώτα... Πλέον μας τυλίγει το σκοτάδι και ειλικρινά δεν μπορώ να δω τίποτα... Οπότε κλείνω τα μάτια και βολεύομαι καλύτερα στο στήθος του... Προς το παρόν νιώθω ασφαλής αλλά ξέρω πως μόλις ξυπνήσω θα έχει φύγει και τότε νιώθω την καρδιά μου να σφίγγεται... Μακάρι να μην συμβεί κάτι που δεν πρέπει...