The contract

Ας Κερδίσει Ο Καλύτερος

Τα μάτια μου ανοίγουν και τεντώνομαι... Χμμ πολύ ωραίο στρώμα... Ότι καλύτερο για να κοιμάσαι... Που βρίσκομαι;... Α ναι στο δωμάτιο του λόρδου... Μόνο που αυτός δεν είναι εδώ και επίσης εχθές δεν σκεπάστικα κι όμως σήμερα είμαι τυλιγμένη με ένα λευκό πάπλωμα... Μήπως ο;... Μπα δεν τον κόβω για τόσο καλό άνθρωπο... Σηκώνομαι και μπαίνω στην ντουλάπα - δωμάτιο μπας και βρω τίποτα να φορέσω...

Μόλις κατεβαίνω τα σκαλιά πηγαίνω προς τα δεξιά όπου βρίσκεται το τεράστιο σαλόνι... Τόση πολυτέλεια δεν είχα ποτέ στην ζωή μου και να που την απέκτησα από έναν βλάκα... Βαδίζω προς το βάθος όπου βρίσκεται η κουζίνα... Και μιας και τον ανέφερα να τος... Καθισμένος σε έναν από τους σκαμπούς στον πάγκο του πρωινού και από πίσω παρατηρώ μια μελαχρινή εύσωμη κυρία να καθαρίζει την κουζίνα... Φυσικά και έχει προσωπικό δεν θα μπορούσα να τον φανταστώ με ποδιά και σκούπα... Γελάω στην σκέψη και εκείνος με ατενίζει κατζουφιασμένος
(τι είναι τόσο αστείο;)
Ρωτάει με ανασηκωμένο το φρύδι
(καλημέρα και σε σένα)
Λέω αγνοώντας την ερώτηση του και κάθομαι απέναντι του... Ο πάγκος είναι γεμάτος φαγητό... Η μελαχρινή κυρία στρέφεται με κοιτάζει και χαμογελάει εγκάρδια
(καλημέρα σας κυρία μου)
Κουνάω το κεφάλι... Εμένα αποκαλεί κυρία;
(σας παρακαλώ με λένε Liz... Εσάς;)
Ο Alex φαίνεται σαστισμένος... Συγγνώμη αλλά το γεγονός πως ζω στην πολυτέλεια δεν θα με αλλάξει ως άνθρωπο
(Laura Pierce... Τι θέλεις να σου φτιάξω κορίτσι μου;)
(τίποτα κυρία Pierce... Μόνο έναν καφέ θα πιω ευχαριστώ)
Μου χαρίζει ένα γλυκό χαμόγελο και μετά φεύγει από την κουζίνα έτσι που μένουμε μόνο εγώ και ο λόρδος
(πως κοιμήθηκες;)
Ρωτάει ενώ μου δίνει μια κούπα με ζεστό καφέ... Τι ευγενικός
(καλά... Εσύ με σκέπασες;)
Ρωτάω και γνέφει καταφατικά... Για κάποιον λόγο με εκπλήσσει αλλά δεν του το δείχνω... Πίνω μια γουλιά καφέ και μετά τρώω ένα κρουασάν... Ακολουθεί μια μεγάλη και άβολη σιωπή ανάμεσα μας... Ίσως φταίει το γεγονός πως σήμερα δεν είναι τόσο ψυχρός όσο ήταν εχθές... Και τόσο τρομακτικός... Βασικά ακόμα παραμένει κάπως τρομακτικός για εμένα... Δεν ξέρω το βλέμμα του οι κινήσεις του δεν ξέρω... Αλλά επειδή δεν έχω μάθει να υποκύπτω στον φόβο δεν πρόκειται να του δείξω ποτέ πως φοβάμαι... Ότι και να γίνει ακόμα και μαχαίρι να έχει στον λαιμό μου δεν πρόκειται να συμβεί αυτό
(εε με ακούς;)
Η φωνή του με βγάζει από τον ειρμό των σκέψεων μου και σηκώνω το κεφάλι για να τον κοιτάξω
(με συγχωρείς τι έλεγες;)
Αποκρίνομαι λίγο εκτός τόπου και χρόνου και υψώνει φανερά ενοχλημένος το βλέμμα του στον ουρανό
(καθόλου ευγενικό)
(το ίδιο ισχύει και για σένα)
(πω σε βαρέθηκα)
Πετάω ενώ σηκώνομαι από τον πάγκο και πηγαίνω με την κούπα μου στο χέρι πάνω στο δωμάτιο μας... Τι σπαστικός που είναι αυτός ο άντρας... Και τι ειρωνικό... Το δωμάτιο μας... Πφφ βγαίνω έξω στο μπαλκόνι και κάθομαι στον ξύλινο καναπέ... Κλείνω τα μάτια και αφήνω τον φθινοπωρινό αέρα να με ηρεμήσει... Δεν ξέρω γιατί αλλά με κάνει έξαλλη... Απορώ πως θα περάσει αυτός ο καταραμένος χρόνος
(μπορείς να μου πεις τι παθαίνεις;)
Το ήξερα πως δεν θα το άφηνε έτσι
(μπορείς πολύ απλά για ένα λεπτό να με αφήσεις μόνη μου;)
Πετάω οξύθυμα και τα μάτια του γουρλώνουν από το σοκ
(και εσύ μπορείς να ηρεμήσεις τα νεύρα σου;)
(όχι δεν μπορώ... Εσύ δηλαδή τι θα έκανες στην θέση μου;... Θα πετούσες από χαρά;)
Λέω σαρκαστικά και τρίβει με την παλάμη το μέτωπο του ενώ σφαλίζει σφιχτά τα βλέφαρα του... Ουπς νομίζω πως το παράκανα
(απόψε θα πάμε σε μια δεξίωση χορού φρόντισε να είσαι καλοντυμένη)
Λέει με ήρεμο τόνο έπειτα από πάρα πολλά λεπτά σιγής
(και βάλε αυτό)
Λέει ενώ αφήνει ένα κόκκινο μικρό κουτάκι στο ξύλινο τραπέζι μπροστά μου... Ύστερα κάνει μεταβολή και φεύγει... Ευτυχώς... Παίρνω γεμάτη περιέργεια το κουτί και το επεξεργάζομαι... Το ανοίγω και μένω έκπληκτη καθώς βλέπω ένα πανέμορφο μονόπετρο δαχτυλίδι... Χριστέ μου αυτό πρέπει να στοιχίζει μια ολόκληρη περιουσία... Σιγά λες και θα του λείψουν τα χρήματα... Σωστό και αυτό... Είμαστε το ψεύτικο παντρεμένο ζευγάρι πλέον... Το περνάω στο δάχτυλό μου και το κοιτάζω σκεπτική για μερικά λεπτά... Τι νόημα έχουν όλα αυτά;... Τα χρυσαφικά, τα λεφτά, τα κοσμήματα... Ουσιαστικά δεν μετράνε... Ω πρέπει να ειδοποιήσω τον John πως πρέπει αυτός να προσέχει το καζίνο για απόψε... Σηκώνομαι και πάω να ψάξω το τηλέφωνο μου...