The contract

Απίστευτο

Elizabeth POV

Τα μάτια μου ανοίγουν αργά και κοιτάζω τριγύρω... Βρίσκομαι σε ένα μικρό και ζεστό δωμάτιο... Αμέσως ανακάθομαι και κοιτάζω τριγύρω... Όλα είναι όμορφα εδώ... Περίεργο αλλά μπορώ να ακούσω τα κύματα της θάλασσας... Κοιτάζω έξω από το μεγάλο παράθυρο και βλέπω πως είμαι κοντά στην θάλασσα... Τι τρέχει εδώ;... Έχω πεθάνει;... Κοιτάζω μπροστά μου και βλέπω μια ανοιχτή μπαλκονόπορτα... Σηκώνομαι και πλησιάζω αλλά όσο πλησιάζω μια γνωστή αντρική φιγούρα εμφανίζεται μέσα από τις άσπρες κουρτίνες... Μόλις τις τραβάω το θέαμα με σοκάρει
(Joseph;)
Αμέσως στρέφεται και με κοιτάζει
(μπα ξύπνησες;)
Ορίστε;
(που που είμαι;... Έχω πεθάνει;)
Ρωτάω και γελάει
(όχι Elizabeth... Αν και το προσπάθησαν πολύ δεν τα κατάφεραν... Είσαι ακόμα ζωντανή)
Ορίστε;... Αμέσως τσιμπάω το δέρμα μου και τσιρίζω από τον πόνο... Είμαι ζωντανή... Δεν το πιστεύω
(μα μα πως;... Τι έγινε;)
(κάναμε έφοδο απλά αφότου έφυγε ο Morgan... Σκοτώσαμε όσους έμειναν εκεί αλλά μας ξέφυγαν κάνα δύο... Ύστερα μπουκάραμε μέσα και καταφέραμε να σε σώσουμε... Δεν θυμάσαι τίποτα;)
Ρωτάει και προσπαθώ... Πραγματικά προσπαθώ αλλά το μόνο που θυμάμαι είναι η μυρωδιά της φωτιάς... Ύστερα δεν άντεξα και απλά κατέρρευσα στο κρεβάτι
(λίγα πράγματα)
Μουρμουρίζω αδιάφορα και κουνάει το κεφάλι
(τέλος πάντων... Το σημαντικό είναι ότι κατάφερες και παρέμεινες ζωντανή)
(ο Leonardo το ξέρει ότι ζω;)
(όχι και μάλιστα μου ζήτησε ραντεβού σήμερα το απόγευμα... Θέλει να μιλήσουμε για δουλειές)
Καθόλου καλό αυτό
(τελικά ο Leonardo κατάφερε πολλά... Σκότωσε τον Alex... Νομίζει πως σκότωσε εμένα... Και τώρα ο επόμενος στόχος του είσαι εσύ)
Λέω και ρουθουνίζει
(εγώ πάλι θα έλεγα πως νομίζει ότι τα κατάφερε)
(τι εννοείς;)
Ρωτάω και χαμογελάει στραβά
(δίψας;)
Ρωτάει και κουνάω μπερδεμένη το κεφάλι μου
(εμ ναι)
(ωραία... Έρχομαι σε λίγο)
Λέει ενώ με προσπερνάει και φεύγει... Κοιτάζω τριγύρω ενώ παίρνω μια βαθιά ανάσα... Δεν το πιστεύω πως είμαι ζωντανή... Νόμιζα πως εκεί ήταν το τέλος μου... Αλλά έκανα λάθος... Πρέπει να παραμείνω μέχρι ο Leonardo να πέσει... Προς το παρόν αυτός κατάφερε να ρίξει τον Alex... Αλλά όχι εμένα... Πρέπει να ανακτήσω τις δυνάμεις μου... Πρέπει να επιστρέψω ακόμα πιο δυνατή... Δεν μπορώ να τα παρατήσω τώρα... Αυτό θα ήθελε και ο Alex
(γιατί να μην είσαι εδώ;)
Ψελλίζω και κατεβάζω το κεφάλι
(ποτέ δεν θα είμαι αρκετά μακριά για εσένα)
Ορίστε;... Από που ήρθε αυτή η φωνή;... Έχω και παραισθήσεις τώρα;... Αμέσως στρέφομαι και αυτό που βλέπω με κάνει να παγώσω
(Alex)
Μου έχει κοπεί η ανάσα... Δεν είναι δυνατόν... Ανοιγοκλείνω πολλές φορές τα μάτια μου αλλά δεν εξαφανίζεται... Δεν είναι της φαντασίας μου
(είσαι αληθινός;)
Ψελλίζω και εκείνος χαμογελάει ενώ με πλησιάζει
(ναι Elizabeth... Είμαι αληθινός)
Μουρμουρίζει και τώρα στέκεται μπροστά μου... Η έχω πεθάνει η έχω τρελαθεί... Δεν εξηγείται αλλιώς... Ξαφνικά παίρνει το χέρι μου και φέρνει στο μάγουλο του... Θεέ μου... Τα αξύριστα γένια του γαργαλούν τις αρθρώσεις μου και το βλέμμα του είναι κολλημένο στο δικό μου... Τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω πως όλο αυτό είναι αληθινό
(Alex)
Αμέσως τυλίγω τα χέρια μου γύρο από τον λαιμό του αγκαλιάζοντας τον σφιχτά ενώ δάκρυα αρχίζουν να κυλούν από τα μάτια μου
(σσς ηρέμησε μικρή... Εδώ είμαι)
Ψυθιρίζει κοντά στο αυτί μου ενώ σιγά σιγά καταρρέουμε μαζί στο πάτωμα... Θεέ μου νιώθω πως η καρδιά μου χτυπάει ξανά... Σφίγγομαι πάνω του σαν να είναι ο αέρας που χρειάζομαι για να αναπνεύσω... Ω μου έλειψε τόσο πολύ
(συγγνώμη Alex... Συγγνώμη για όλα... Συγγνώμη που σου φώναζα... Που τσακωνόμουν μαζί σου)
(εϊ εϊ κοίταξε με)
Λέει ενώ παίρνει μαλακά το πρόσωπο μου στα χέρια του και τραβιέται
(κοίταξε με)
Ξανά λέει και σηκώνω αργά το βλέμμα μου στο δικό του
(δεν πειράζει... Όλα αυτά δεν έχουν σημασία πλέον)
(έχουν... Γαμώτο έφυγες και δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να σε αποχαιρετήσω... Να σου πω πως λυπάμαι... Να σου πω πως)
Αμέσως σταματάω πριν πω την λέξη... Εκείνος κατζουφιάζει και χαϊδεύει τρυφερά το δέρμα μου
(τώρα έχεις την ευκαιρία... Πες το μου)
Παίρνω μια βαθιά ανάσα και τον κοιτάζω μέσα στα μάτια... Πόσο μου έλειψε αυτό το βλέμμα
(να σου πω ότι σ'αγαπάω)
Επιτέλους το είπα... Επιτέλους βγήκε αυτό το βάρος από πάνω μου... Επιτέλους του μίλησα... Επιτελούς είναι εδώ ξανά
(όλων αυτόν τον καιρό ήμουν εδώ για σένα... Για να σε προσέχω... Να είμαι δίπλα σου έστω και κρυφά)
Ω Alex... Σκύβω και τα χείλη μου συναντάνε δικά του σε ένα αργό και γλυκό φιλί... Θεέ μου νιώθω ότι πέρασε αιώνας από τότε που ένιωσα για τελευταία φορά τα χείλη του... Τραβιέται και περνάει τρυφερά μια τούφα που έχει ξεφύγει πίσω από το αυτί μου
(τώρα θα παλέψουμε μαζί... Γιατί τώρα είμαστε πραγματικά μαζί)
Μουρμουρίζει και χαμογελάω πλατιά... Σαν μικρό παιδί... Σκύβει και αρχίζει να φιλάει τα μάγουλα και τα μάτια μου στεγνώνοντας τα δάκρυα μου
(συγγνώμη που διακόπτω την στιγμή αλλά πρέπει να μιλήσουμε)
Η φωνή του Joseph διακόπτει την πολύτιμη στιγμή μας... Ακουμπάω το μέτωπο μου στο δικό του και κλείνω τα μάτια
(σήκω μικρή... Αυτή η ιστορία δεν τελείωσε ακόμη)
Αμέσως τα μάτια μου ξανά ανοίγουν και συναντάτε τα δικά του... Έχει δίκιο... Αλλά είμαι τόσο ευτυχισμένη αυτήν την στιγμή που δεν με ενδιαφέρει τίποτα άλλο... Τουλάχιστον τώρα θα συνεχίσουμε μαζί...