The contract

Χρόνος

Μπαίνω μέσα στο δωμάτιο του και τα μάτια μου βουρκώνουν καθώς τον βλέπω περικυκλωμένο από μηχανήματα και σωλήνες... Πηγαίνω και κάθομαι δίπλα του ενώ παίρνω το παγωμένο του χέρι και το φιλάω... Πρώτη φορά στην ζωή μου νιώθω τόσο αδύναμη... Επειδή δεν μπορώ να ελέγξω αυτήν την κατάσταση... Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρει... Δεν ξέρω αν θα μπορέσει να μείνει κοντά μου
(φοβάμαι τόσο πολύ Alex... Φοβάμαι ότι φεύγεις κι εγώ... Εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα)
Ψελλίζω ενώ τον κοιτάζω... Γαμώτο... Απλώνω το χέρι και περνάω τα δάχτυλα μου από τα ανακατεμένα μαλλιά του... Πάντα μου άρεσε να τα πειράζω
(μην με αφήσεις... Σε παρακαλώ)
Προσθέτω ενώ παίρνω το χέρι του και το φέρνω στο μάγουλο μου
(σε ικετεύω)
Λέω αλλά χωρίς καμία ανταπόκριση... Ξαφνικά η πόρτα ανοίγει και στρέφομαι για να δω ποιός είναι
(μπορώ;)
Ρωτάει και γνέφω καταφατικά... Παίρνει μια άλλη καρέκλα και έρχεται δίπλα μου
(ποτέ δεν πίστευα ότι θα φτάναμε εδώ)
Μουρμουρίζει και στρέφω το κεφάλι για να τον κοιτάξω
(του έκανα τόσα πολλά και αυτός... Αυτός μπήκε στην μέση για να με σώσει... Νιώθω τόσο ηλίθιος... Τόσο μικρός)
(δεν πειράζει Leonardo... Το θέμα είναι να σηκωθεί)
(θα τα καταφέρει Elizabeth... Αυτό είναι σίγουρο)
Λέει και κουνάω το κεφάλι
(φοβάμαι)
Ψελλίζω ενώ ένας μικρός λυγμός ξεφεύγει από τα χείλη μου
(φοβάμαι πως δεν θα τα καταφέρει... Αλλά πρέπει Leonardo... Πρέπει να ζήσει... Επειδή εγώ... Εγώ είμαι μισή χωρίς αυτόν)
Προσθέτω και απλώνει το χέρι για να πιάσει το δικό μου
(πριν κλείσει τα μάτια του... Μου ζήτησε να σου πω ότι σ'αγαπάει... Και πως ήθελε να τον συγχωρέσεις... Επειδή δεν μπόρεσε να σου προσφέρει όσα σου άξιζαν)
Λέει και ένα μικρό χαμόγελο χαράζεται στα χείλη μου ενώ τα δάκρυα κυλούν με μεγαλύτερη δύναμη από ότι πριν... Είπε ότι μ'αγαπάει... Μην μου τον πάρεις θεέ μου... Σε παρακαλώ... Τον χρειάζομαι...

Οι μέρες κυλούν βασανιστικά αργά και εκείνος δεν ξυπνάει... Κι εγώ είμαι σαν νεκρή... Νιώθω ότι πεθαίνω... Κάθε μέρα χάνω και από ένα κομμάτι μου... Ξαφνικά η πόρτα ανοίγει και ο γιατρός μπαίνει μέσα
(καλησπέρα κυρία Knights)
(καλησπέρα σας)
(είχαμε κάποια κίνηση κάτι;)
Ρωτάει και γνέφω αρνητικά
(εντάξει τότε... Θα ξανά περάσουμε σε λίγο)
Λέει και κουνάω το κεφάλι... Ύστερα φεύγουν αφήνοντας με μόνη... Αλλά η πόρτα ξανά ανοίγει και αυτήν την φορά μπαίνει μέσα η Evelyn
(Evelyn)
Λέω και αμέσως τρέχω προς το μέρος της... Την αγκαλιάζω σφιχτά ενώ κρύβω το πρόσωπο μου στον λαιμό της... Ξαφνικά έχω πάλι την επιθυμία να κλάψω
(εϊ ηρέμησε κορίτσι μου... Μην ανησυχείς... Όλα θα πάνε καλά)
Ψελλίζει και με φιλάει στα μαλλιά... Ω Evelyn... Νιώθω μια μικρή σπίθα ελπίδας να ανθίζει μέσα μου... Δεν ξέρω αλλά τώρα που είναι εδώ νιώθω πιο δυνατή
(όλα θα πάνε καλά)
Ξανά λέει και σφίγγομαι πάνω της... Η Evelyn ήταν πάντα οικογένεια για εμένα και ειλικρινά το εκτιμώ τόσο πολύ που τώρα είναι εδώ μαζί μου και με βοηθάει...

Το βράδυ έχεις έρθει και εμείς καθόμαστε έξω στο προαύλιο του νοσοκομείου... Πραγματικά είμαι πολύ κουρασμένη αλλά δεν μπορώ... Δεν θέλω να φύγω... Φοβάμαι πως θα συμβεί κάτι αν δεν είμαι εδώ
(τι σκέφτεσαι;)
Με ρωτάει η Evelyn και κουνάω το κεφάλι
(δεν θέλω να φύγει Evelyn... Όχι τώρα... Δεν μπορεί δεν γίνεται να με αφήσει)
Λέω και τυλίγει τα χέρια τις γύρο μου
(ηρέμησε αγάπη μου... Όλα θα πάνε καλά... Όμως τώρα πρέπει να φύγουμε)
(να πάμε που;)
Ρωτάω μπερδεμένη και με κοιτάζει κάπως επιφυλακτικά
(Liz χρειάζεσαι ξεκούραση)
(δεν πάω σπίτι... Θα μείνω εδώ)
(μα Liz)
(δεν αλλάζω γνώμη Evelyn και το ξέρεις... Πάω πάνω)
(τότε θα μείνω κι εγώ μαζί σου)
Δηλώνει και γνέφω αρνητικά
(όχι Evelyn... Εσύ πήγαινε σπίτι σου ξεκουράσου και αύριο πήγαινε στην δουλειά σου... Εγώ θα μείνω)
(όχι... Είπα θα μείνω κι εγώ)
Επειδή ξέρω ότι δεν θα βγάλουμε άκρη... Απλώς παραδίδομαι και ανεβαίνουμε μαζί πάνω...

Μόλις μπαίνω στο δωμάτιο αμέσως κάθομαι στην καρέκλα δίπλα από το κρεβάτι του και παίρνω το χέρι του στο δικό μου
(ξύπνα αγάπη μου... Σε παρακαλώ)
Ψελλίζω ενώ πλησιάζω το πρόσωπο του και αφήνω ένα απαλό φιλί στο μέτωπο του
(δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα)
Προσθέτω και ξανά κάθομαι στην θέση μου... Ακουμπάω το κεφάλι στο διπλωμένο χέρι μου ενώ με το άλλο κρατάω σφιχτά το δικό του... Σιγά σιγά η κούραση με κατακλύζει και χωρίς να το καταλάβω με παρασέρνει σε έναν ήρεμο ύπνο...

Ο καιρός περνάει... Κι εγώ δεν φεύγω στιγμή από το πλευρό του... Οι γιατροί δεν μου δίνουν πολλές ελπίδες πλέον... Μου πρότειναν να τον αποσυνδέσουν κιόλας... Αλλά δεν μπορώ να του το κάνω αυτό... Θα είναι σαν να τον σκοτώνω εγώ ή ίδια...

Πηγαινοέρχομαι μέσα στο δωμάτιο ενω τον κοιτάζω εξεταστικά... Τα γένια και τα μαλλιά του έχουν μεγαλώσει πολύ... Γιατί δεν ξυπνάς;... Ξαφνικά η πόρτα ανοίγει και στρέφω το κεφάλι για να δω τον Paul να μπαίνει μέσα
(εϊ)
(τι έγινε;)
Αποκρίνομαι και κλείνει την πόρτα... Ύστερα πλησιάζει το κρεβάτι και κάθεται στην καρέκλα
(δεν θα ξυπνήσει Elizabeth)
Ορίστε;... Αμέσως στρέφω το κεφάλι για να τον αγριοκοιτάξω
(μην το ξανά πεις αυτό... Ο Alex να σηκωθεί... Θα τα καταφέρει... Απλώς χρειάζεται λίγος χρόνος)
(τι χρόνος ρε Liz... Ο καιρός περνάει και όπως βλέπεις παραμένει σε κόμμα)
(και τι μου προτείνεις δηλαδή;... Να ζητήσω από τον γιατρό να τον αποσυνδέσουν;)
(όχι φυσικά όχι απλά)
(απλά τι Paul;)
Πετάω εξαγριωμένη πλέον και εκείνος κατεβάζει το κεφάλι
(με συγχωρείς... Απλώς ούτε εγώ αντέχω αυτήν την αναμονή)
Μουρμουρίζει και πηγαίνω να καθίσω δίπλα του
(ούτε εγώ Paul... Είναι θάνατος όλο αυτό... Για όλους μας)
(ίσως πρέπει να το αποδεχτούμε επιτέλους... Ο Alex... Ίσως να μην μπορέσει να)
(σσς... Μην το πεις.... Σε ικετεύω μην το πεις... Δεν είναι αλήθεια και το ξέρεις)
Λέω και κουνάει το κεφάλι απελπισμένος
(εύχομαι να τα καταφέρει... Ειλικρινά το εύχομαι)
Ψελλίζει και αμέσως τυλίγω τα χέρια μου γύρο του αγκαλιάζοντας τον σφιχτά
(θα τα καταφέρει Paul... Θα δεις)
Αν και ειλικρινά έχω χάσει λίγο τις ελπίδες μου... Δεν θέλω να τα παρατήσω... Εκείνος δεν με παράτησε ποτέ... Αυτό κάνω κι εγώ τώρα... Μένω εδώ και παλεύω μαζί του... Δίπλα του... Επειδή τον αγαπάω και δεν θέλω να τον χάσω... Δεν μπορώ να τον χάσω.