Perspectief Sakina
"Chahid. Chahid, het lijkt me handig als je even helpt. Chahid." zeg ik benauwd. De kast wordt me te zwaar en ik heb het gevoel dat mijn arme armpjes het elk moment kunnen begeven. "Chahid!" schreeuw ik, maar hij schenkt me geen blik en blijft door ratelen tegen een kennis van hem. Wat denkt hij wel niet? Dat ik de krachten van een man heb. Ik laat de kast uitgeput vallen en krijg dan pas een reactie van Chahid. "Wat doe je nou, Keena? Ik vraag je die kast even vast te houden en jij sloopt hem! Weet je wel wat die kast kost?" zegt hij kwaad en neemt snel afscheid van zijn vriend die hem het busje leent, waarin we de inboedel kunnen stoppen. "Nee, Chahid. Ik weet niet hoeveel die kost, maar wat ik wel weet is dat ik veel meer waard ben dan die lelijke kast van je."
Ik stap het busje in en laat hem zelf de kast sjouwen. Kom nou! Help ik hem, is hij nog niet tevreden. Als hij zijn spullen heeft ingeladen, stapt hij in en start zonder mij aan te kijken de auto. Rustig rijden we weg, richting ons huis. Als we er zijn stappen we uit. Ik ren snel naar binnen en vraag de jongens, Chahid te helpen. Gehaast trek ik mijn schoenen uit en ren naar boven. Ik grijp naar mijn korte broekje en truitje en trek ze aan. "Zo, lekker makkelijk." Ik plof neer op mijn bed en zet een leuk cd'tje op. Ik haat het om mijn kamer met Amal te delen! Het liedje Masdakti van Jalal weergalmt door mijn kamer. Wat een prachtige stem heeft deze man en zijn tekst is al helemaal mooi! Bij elk woordje dat hij zingt, vergeet mijn hart een slag te slaan. Wat een romantisch liedje is dit. Als Ismail mij maar niet betrapt, want dit is zijn cd en die is hij ‘zogenaamd’ al een tijdje kwijt. Rara, hoe kan dat? Ik moet in mezelf lachen en schud mijn hoofd. Hmm hoe zou het met mijn vader gaan? Ik heb hem al heel lang niet gezien. Zou het goed met hem gaan? Leeft hij of is hij dood? Ik heb geen idee. Eigenlijk haat ik hem, haat ik hem zo erg. Ik wil hem geheel vergeten en verbannen uit mijn leven, maar toch, ergens diep binnen in mij kan ik hem nog niet loslaten. Hoe erg ik hem ook haat, ik mag en kan niet ontkennen dat hij mijn vader is. Ooit zal hij terugkomen. Ooit zal hij terugkomen en op zijn knieën smeken hem te vergeven en hem weer terug te nemen. Dan, en dan zal ik op een wrede manier antwoord geven. Onze deur waar hij op heeft durven kloppen, zal dichtknallen in zijn gezicht. Sorry vader, ik heb mijn hart 1 keer door jou laten breken en ik geef je geen tweede kans om dat weer te doen.
De deur vliegt open en ik ga snel overeind zitten. "Sakina, verdomme! Hier ben je! Je wilt het slim spelen hé. Hup, naar beneden en mee helpen." zegt Chahid terwijl hij naar mijn benen staart. Ik sla de deken over mijn benen heen en schreeuw het kwaad uit. "Ja, ik kom al! En Jezus zeg, kan niemand hier een beetje privacy krijgen!" "Privacy voor die benen, moet verboden worden." zegt Chahid en knipoogt naar me. Ik voel me blozen en sla mijn ogen neer. "Seksistisch varken." zegt ik zachtjes. Hij begint te lachen en draait zich om. "Sakina, als je nu niet naar beneden komt, zeg ik tegen Ismail dat je zijn cd hebt." Als een speer ren ik naar mijn kast, trek mijn joggingbroek aan en loop naar beneden achter Chahid aan. Ik staar hopeloos in het busje. Zoveel planken nog! Mijn blik valt op het kussen van Chahid en snel pak ik die op. Lekker licht! Glimlachend loop ik naar binnen en kom onderweg Chahid tegen. "Sakina, als ik zeg helpen, dan meen ik helpen. Kom even helpen met het bureau." Teleurgesteld gooi ik zijn kussen naar binnen en ga helpen met het zware werk. Als we klaar zijn lopen we moe naar binnen en gaan aan de eettafel zitten. Ik neem een slok van mijn cola en kijk onder mijn wimpers naar Chahid die met Ismail en Bachir stoeit. Jij en ik samen, mijn droom. "Ik denk dat je cola in het glas zit en niet bij iemand anders." zegt Amal die me heeft betrapt en kijkt me verwijtend aan. Ik voel me rood worden en sta op om mijn moeder te helpen met de afwas. De jongens maken grappen en lachen om de kleinste dingetjes. Zoveel lawaai heb ik nog nooit gehoord. Alleen mijn moeder weet een eind aan het geschreeuw te maken, door mij de meest onverwachte vraag te stellen. "Sakina, wanneer ben je van plan om te trouwen?" Ik kijk haar ongelovig aan en weet even niet wat te zeggen. Ik voel de ogen van Chahid in mijn rug prikken. "Tja, euhm. Als Amal is getrouwd, denk ik." "Dan kun je lang wachten." hoor ik Bachir mompelen. De jongens schieten weer in de lach en blijven me nieuwsgierig aankijken. "Ik weet het niet, ma. Zodra de juiste man voor mij er is." zeg ik verlegen. Het blijft een aantal seconde stil en dan begint iedereen te loeien en gillen. "Whoehoe, is Sakina een beetje verliefd?" gilt Bachir die daarna een stomp van Ismail ontvangt. "Moet ze proberen!" zegt mijn broer zonder me aan te kijken. Behalve Chahid is iedereen gek aan het doen. Hij kijkt me doordringend aan en glimlacht kort. Ik draai me om en loop stilletjes naar boven.
