Perspectief Chahid
Ik blijf geduldig wachten. Wat voor verassing zou ze voor me hebben? Ik voel een hand op mijn schouder en draai me rustig om. Mijn adem stokt en mijn hart vergeet een slag te slaan. Ik blijf haar met open mond aanstaren. Ze ziet er beeldschoon uit. Ze glimlacht lief en begint te blozen. De glinstering in haar ogen, maakt haar nog mooier. "Tadaa! Verassing!" gilt ze en klapt in haar handen. Ik glimlach en houd haar hand vast. Ze draait een rondje en kijkt me trots aan. "Snel, hé! In vijf minuten gelukt." Ik moet lachen en schud mijn hoofd. "Prachtige verassing, Keena. Had het niet verwacht." Ze slaat haar ogen neer en knikt tevreden. Mijn hart klopt wild in mijn keel. We moeten hier nu meteen weg, voordat ik dingen ga doen of zeggen, waar ik later spijt van krijg.
Ik draai me om, om haar niet meer te zien. Ze maakt me helemaal gek. "Kom, Sakina. Laten we gaan." zeg ik zacht en loop voor haar uit naar de auto. Ze volgt mij en stapt rustig in. Ik start de auto en rijd weg. Ik ga denk ik eerst maar eens wat eten met Sakina, voordat we naar het feestje gaan. Ik bedoel, als we met een lege maag gaan, zullen we sterven van de honger. We krijgen toch maar van die miezerige hapjes, waarvan je niet eens wil weten wat het zijn. Het ziet er smakelijk uit, maar je krijgt het niet door je strot. Ik kijk Sakina even aan en glimlach. "Waar is dat feestje eigenlijk, Chahid?" Ik slik even en blijf voor me uit staren. Ik weet dat mijn antwoord haar niet gaat bevallen. De afspraak was dat we rustig zouden beginnen en ik heb me niet aan mijn afspraak gehouden. We zouden ons plan nog een keer doornemen en er dan voorzichtig mee beginnen. Maar wat kan ik doen? Ik kan gewoon niet wachten. Ik kan gewoon niet wachten om die jaloerse koppen te zien. "Chahid? Waar is het feestje?" vraagt Sakina dit keer geïrriteerd. Ik rijd een straat in en parkeer mijn auto voor een eettent. "Sakina, ik vertel het je zo wel. Zullen we eerst een hapje eten?" zeg ik snel om er onderuit te komen. "Ik heb geen honger." Ik kijk haar quasi boos aan en stap uit.
Ik open haar portier en trek haar voorzichtig uit de auto. Ik sluit snel af en pak de hand van Sakina beet. "Niet weg rennen, kleintje. Je moet niet meer zo koppig doen." "Ik ben koppig en dat verander ik voor niemand." zegt ze en staart me arrogant aan. Ik breng mijn lippen naar haar oor en haal even diep adem. "Ook niet voor mij?" fluister ik en trek me weer terug. Ze wendt geschrokken haar blik af. Ze zegt geen woord en loopt dan zwijgend naar binnen. Lachend schud ik mijn hoofd. Al hebben haar lippen niet gesproken, heeft haar stilte mijn vraag beantwoord.
Kauwend staar ik naar Sakina, die maar wat met haar voedsel speelt. "Sakina, ga je nog eten?" Ze kijkt op en legt haar vork neer. "Ik heb toch gezegd dat ik geen honger heb." "Weet je wat het is met jou, Keena. Als jij je zin niet krijgt, ga je meteen boos en koppig doen. Ik kan daar niet tegen! Je komt gewoon arrogant over." schreeuw ik. Mensen kijken ons met grote ogen aan. De ogen van Sakina worden donker en kijken mij kwaad aan. "Ik ben arrogant, Chahid. Tot ziens." Ze duwt haar stoel weg en staat op. Ik zie hoe ze boos naar buiten loopt en mij achterlaat. Ik zucht diep. Het is ook nooit goed.
Ik sta rustig op en loop ook naar buiten. Sakina leunt tegen de auto aan en blijft kwaad voor haar uit staren. Ik loop op haar af en ga voor haar staan. Ik snuif wat lucht op en kijk even om mij heen. "Ben je boos, Sakina?" "Nee." zegt ze nors en ontwijkt mijn blik. "Hoe kan ik het goed maken?" vraag ik lachend en stop mijn handen in mijn zakken. "Niet." zegt ze koppig. Arrr dit kind kan me echt kwaad maken! Ik houd van hoofd koel en lach kort. "Er moet toch wel iets zijn. Hoe kan ik het goed maken? Een lekker ijsje? Een knuffel? Een kus?" vraag ik zachtjes. Ze kijkt me doordringend aan. "Je hoeft me alleen maar te vertellen waar we heen gaan en dan is het goed." Ik leg mijn hand op mijn voorhoofd en kijk haar hopeloos aan. "Oké. We gaan naar mijn vader. Hij is vandaag jarig." Haar vond valt open en ze haalt haar schouders op. "Voel je je wel lekker, Chahid? Je haat je vader, toch." Ik draai me snel om, zodat ze de opkomende tranen bij de gedachte aan mijn vader, niet hoeft te zien. "Waarom begrijp je het niet, Sakeena? Mijn vader heeft altijd wat tegen mij gehad. Ik heb het je gisteren allemaal haarfijn uitgelegd. Hij is jaloers op mij. Dat is toch ziek! Je hoort je zoon alles te gunnen." Mijn stem trilt en klinkt woedend. Sakina legt haar hand op mijn rug. "En nu? Nu wil je hem jaloers maken, door te laten zien dat je mij hebt?" Waarom begrijpt ze me niet? Ya rabi, dit meisje wil dat ik het eruit schreeuw, maar dat kan ik niet! Waarom begrijpt ze niet, dat ik dit allemaal doe om bij haar te zijn? Waarom begrijpt ze niet dat ik dit plannetje heb gemaakt, gewoon zo dat ze bij me is? Zodat ik naar haar kan kijken, met haar kan praten. "Laat maar, Sakina. Je begrijpt me niet."
Ik open zonder haar aan te kijken het portier en laat haar instappen. Snel stap ik ook in en rijd de snelweg op. "Als je naar huis wil, dan moet je het gewoon zeggen, Sakina. We kunnen gewoon ophouden met dit gedoe, als je er geen zin in hebt." Ik probeer haar niet aan te kijken, zodat mijn ogen mij niet zullen verraden. "Hoezo? Ik dacht dat we naar een feestje zouden gaan?" Ik kijk haar verbaast aan. "Serieus?" Ze knikt lachend en opent het raam een beetje. Ik begrijp haar echt niet. Ik rijd richting het huis van mijn vader, waar ons nog een teleurstellende avond staat te wachten.
