Perspectief Chahid
Die paar seconden waarin wij elkaar zo intens aankeken, hebben mijn hart op hol laten slaan. Ik heb de hele nacht niet geslapen. Verliefd? Ja, verliefd ben ik zeker op haar, maar het haar vertellen kan ik niet. Ik kan op een grappige manier overbrengen dat ik in haar geïnteresseerd ben, maar dan neemt ze me niet serieus. Dan denkt ze dat ik lieg. Ik kan het niet. Ik kan gewoon niet vertellen wat ik voor haar voel, wat ik van haar vind. Ik woon nu pas bij hun thuis en deze familie heeft mij als hun eigen vlees en bloed genomen. De band tussen mij en deze familie is zo sterk en dat wil ik gewoon niet verpesten. Moet ik mijn liefde opzij zetten om mijn reputatie te redden? Moet ik Sakina opgeven? Nog steeds geen antwoord op deze vragen. Misschien moet ik dit maar laten rusten en een tijdje afstand van Sakina nemen. Misschien verdwijnen mijn gevoelens voor haar dan wel. Kan ik dat wel aan? Wil ik dat wel? Nee, dat wil ik niet, maar het moet. Het kan niet anders. Ik voel me echt wanhopig. Ik weet dat dit ontzettend moeilijk gaat worden, maar ik moet volhouden. Vanaf nu moet ik hard doen tegen Sakina. Ik moet absoluut niet laten blijken dat ik wat voor haar voel. Elke glimlach die op mijn gezicht wil verschijnen voor haar, zal ik moeten verbergen.
De deur van mijn nieuwe kamer vliegt binnen en mijn schoonheid komt binnen lopen. Ik voel mijn hart als een beest tekeer gaan en probeer me te beheersen. Snel kijk ik de andere kant op. "Chahid, heb je mijn witte sandaaltjes hier ergens zien liggen? Ik wil ze morgen aandoen." zegt ze terwijl ze onder mijn bed kruipt. Ik schud mijn hoofd glimlachend en kuch dan even. "Nee, heb ze niet gezien. Trouwen, je mag de volgende keer wel kloppen. Dit is mijn kamer en ik houd er niet van om zomaar mensen binnen te hebben." Ze kruipt onder mijn bed vandaan en stoot haar hoofd per ongeluk. Vloekend staat ze op en wrijft over haar achterhoofd. Ze kijkt me geïrriteerd aan. "Weet je, Chahid. Als ik die schoenen morgen niet aantrek, kan ik gewoon het huis niet uit. Ik haat dit. Heb ik allemaal leuke kleren bij elkaar gezocht en gecombineerd en nu ik die stomme sandalen nodig heb, verdwijnen ze in 1 keer! Chahid, als ik er slecht uitzie, kan me dat mijn reputatie kosten." schreeuwt ze en gaat hopeloos op de grond zitten. Ik voel een lachbui opkomen, maar duw die weg en zet een koude blik op. Ik draai me naar haar om en kijk haar aan. "Sakina, ziet het eruit alsof het me wat kan interesseren? Ik denk het niet. Daar is de deur, ik moet studeren." zeg ik met veel tegenzin. Haar ogen worden groot en haar mond valt open. "Zo zo, meneertje voelt zich wel gauw thuis! Arrr het is maar dat ik respect heb voor mijn moeder, anders had ik je allang uit deze kamer getrapt." "Sakina, wat zeg je tegen Chahid?!" hoor ik Salma naar boven schreeuwen. Binnen een paar seconden is Sakina uit de kamer verdwenen. Ik sta rustig op en sluit de deur. Pffff, ben blij dat dat voorbij is. Ik schrik op van het luide geklop op de deur en stap opzij. Bachir stormt naar binnen en gaat in mijn kast zitten. Ik kijk hem geschrokken aan. "Wat is er?" "Stil, a sa7bi. Ismail zoekt me." Ik leg mijn hand op mijn voorhoofd en kijk hem knarsetandend aan. Nu begrijp ik waarom Sakina hier altijd zo kwaad om kan worden. "Ik wist dat jullie kinderachtig waren, maar dit gaat te ver!" "Stil nou. Ik moet hem nog 10 euro teruggeven en ik heb het niet. Als hij me pakt, vermoord hij me!" zegt hij en sluit de deur van de kast. Oké! Ik ben het zat! Ik kan dit niet meer aan! Ik pak mijn jas en loop naar beneden. Snel trek ik mijn schoenen aan en verlaat het huis. Eindelijk, rust!
