Jungkook ကန္တင္းမွာ႐ွိသည္ဟု ၾကားသည္ႏွင့္ Taehyung ကန္တင္းဘက္သို႔ေျခဦးလွည့္ျဖစ္သည္။ အရင္ကဆိုလ်ွင္ တစ္ရက္ေတာင္အကူးမခံပဲ အရင္ေခ်ာ့တဲ့ Jungkookက အခုဆို တစ္ပတ္ေက်ာ္သည္ထိဘာအဆက္အသြယ္မွမလုပ္။
ေန႔လည္စာသို႔အာ႐ုံမေရာက္ႏုိင္ ။ အဝန္းက်ယ္ထဲမွ အပ္ေပ်ာက္သလိုသာ ပတ္စိတ္တိုက္႐ွာေနမိသည္။
ဘယ္သူကစမွားမွား အျမဲစေခ်ာ့တတ္တဲ့သူ႔ကို ဒီတစ္ခါေတာ့ ျပန္ေခ်ာ့သင့္ပါသည္ေလ။မိမိဘက္ကလဲ ဘလိုင္းႀကီး ေျပာလိုက္သလိုျဖစ္တာေၾကာင့္ အားနာတာေရာ ႐ွက္တာပါ မာနနည္းနည္းေရာၿပီး တစ္ပတ္ေက်ာ္သည္ထိၾကာသြားေပမဲ့ ၾကားထဲက တစ္ရက္မွသူ႔ရင္ထဲအဆင္မေျပ။ အျမဲပူေလာင္ၿပီး အဓိပၸါယ္မဲ့ေနခဲ့ေၾကာင္းကို Jungkookကိုေသခ်ာေျပာျပၿပီး ေတာင္းပန္ရမယ္။
မ်က္စိေဝ့႐ွာေနရင္း အေနာက္မွ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ရယ္သံခပ္သဲ့သဲ့နဲ႔အတူ အလြန္ရင္းႏွီးလြန္းတဲ့သူ႔ရဲ႕ရယ္သံခပ္လြင္လြင္ပါၾကားလိုက္ရသည္။ အေသအခ်ာ တပ္အပ္သိေနေသာ္ျငား လွည့္မၾကည့္မိေအာင္ဘယ္လိုမွပင္တားဆီး၍မရ။
Taehyungကိုျမင္ေသာ္ျငားတစ္ခ်က္မ်ဗသာအၾကည့္ပို႔ၿပီး အျပံဳးေဝေနေသာ အၾကည့္တို႔နဲ႔ ထိုမိန္းမလွဆီဦးတည္သြားျပန္သည္။
Taehyungက Jungkookဆီ ဦးတည္သြားကာ လက္ကိုလွမ္းဆြဲထားလိုက္၏။
"Jungkook ငါေျပာစရာ႐ွိ.."
"ေျသာ္ Taehyung...အင္း ေျပာစရာ႐ွိရင္ အတန္းၿပီးမွ"
Taehyungဆြဲထားသည့္ ပုခံုးေပၚမွလက္ကို ႐ုန္းရင္း Taehyungကိုေက်ာခိုင္းသြားသည္။
(သူကအခု ငါ့ကို လ်စ္လ်ဴ႐ွဴလိုက္တာလား?).
ေကာင္းၿပီေလ Jungkook ေကာင္းၿပီ ဒါမင္းဆနၵပဲ
Taehyungက လက္သီးက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ရင္း ေျပးထြက္လာခဲ့သည္။ ျမင္သမွ်အရာေတြဟာလဲ မ်က္ရည္ေတြေၾကာင့္မို႔ ဝိုးတိုးဝါးတား။တစ္ခန္းၿပီး တစ္ခန္း ျဖတ္ေက်ာ္ရင္း ေနာကိဆံုး ေဘယလံုးကြငက်ယ္ထဲေရာက္မွ ပစ္ခ်ထိုင္လိုက္မိေတာ့သည္။
တစ္စက္စက္တုန္ေနတဲ့လက္နဲ႔ မ်က္ႏွာကိုအုပ္ရင္း အသားကုန္ေအာ္ထုတ္ပစ္လိုက္သည္။
ေျပာရရင္ ဒါသူ႔အမွားပဲ။ဟုတ္တယ္ သူသာ မာနခံမေနခဲ့ရင္ သူသာ အရင္စေခၚခဲ့ရင္ Jungkookသူ႔ကိုဒီလိုလုပ္မွာမဟုတ္။
