Unicode Ver ♡︎
လေယာဉ်ပေါ်ကနေဆင်းလာတာနဲ့ မစိမ်းသက်တဲ့
ပတ်ဝန်းကျင်အနံ့အသက်က ကြိုဆိုနေဆဲပဲ၊
ငါးနှစ်ကျော်ခဲ့ပြီ
တစ်စုံတစ်ယောက်ကရော မစိမ်းသက်ပဲကြိုဆိုနေနိုင်ပါ့မလား လို့ စိုးရိမ်မိတယ်၊
Jungkookieဆိုတဲ့ ဘုတ်လေးကိုမြင်နေရပေမဲ့
သူမက ချစ်စရာကောင်းစွာ လူတွေကြားမြှုပ်ဝင်နေတယ် ၊
သူ့ကိုမြင်တော့ သူမမျက်နှာလေးက ဝင်းပသွားပြီး လက်ရမ်းပြတယ် ၊
"ဒီဘက်လာ ဒီဘက်လာ"
အမူအရာနဲ့ခေါ်နေတဲ့ပုံက တကယ်ကလေးတစ်ယောက်လိုပါပဲ၊သူပဲရင့်ကျက်လာလေလို့လာတော့မသိ၊
သူမညွှန်ပြတဲ့ဘက်ကို ခြေလှမ်းသွက်သွက်နဲ့ပဲလျောက်သွားလိုက်တယ်၊
"အမလေး ကြည့်ပါဦး ထွားလာလိုက်တာ"
သူမကသူ့ခေါင်းကိူခြေဖျားထောက်ပုတ်ပေးနေတာမို့
သူကအလိုက်သင့် ခေါင်းငုံ့ပေးလိုက်တယ်။
"အကိုရော? မပါဘူးလား?"
"အွန်း အလုပ်ရှိလို့တဲ့ "
"ဟုတ်ပါပြီ မေမေဘာစားပြီးပြီလဲ?"
"မစားရသေးဘူး သားငယ်ရော?"
"သားရောပဲ အိမ်ရောက်မှ မေမေ့ကင်မ်ချီဟင်းရည်နဲ့စားတော့မယ်လေ"
လမ်းတစ်လျောက်မှာ မှန်ပြတင်းပေါက်ကတဆင့်
ပတ်ဝန်းကျင်ကိုပဲငေးလာမိတယ်၊ အတွေးတွေလွင့်နေတာ
မေမေဘာပြောလဲမကြားမိအောင်ထိပေါ့၊
"သားငယ်.. "
အမေက ပုခုံးပုတ်တော့မှအသိပြန်ဝင်လာတယ်။
"အွန်း မေမေ ဘာပြောလိုက်တာလဲ?"
"ဪ သားမရှိတဲ့ ငါးနှစ်အတွင်း Koreaက အများကြီးတိုးတက်လာတယ်လို့"
"အွန်း ဟုတ်တယ်နော်"
စိတ်မပါတဲ့လေသံကိုမေမေကသိပ်အားရတဲ့ပုံမပေါ်ဘူး
သူ့ဘက်ကိုလှည့်ကြည့်လှည့်ကြည့်နဲ့ ကားမောင်းတာက်ုအာရုံမစိူက်နိုင်ပဲဖြစ်နေတယ်၊
"သားငယ် မှိုင်နေတာပဲ အခုမှပြန်လာတာက်ု ဘာစိတ်ညစ်စရာရှိလို့လဲ ကောင်မလေးကိုလွမ်းနေတာလား?"
