nooit gedacht dat een jongen zoveel om mij kon geven. (voltooid)

Deel 52

Het eerste waar k de volgende ochtend aan dacht was oumayma. ik merkte de dat ze gisteren erg teleurgesteld was in mij en ik geef haar groot gelijk. Ik zou ook ongerust zijn als ik van 's ochtends vroeg voor het laatst wat van me liet horen. Ik pakte mijn telefoon en belde haar op. Ik wist dat pauze had, dus ze kon makkelijk de telefoon opnemen. Toen ze opnam hadden we het over koetjes en kalfjes en hing weer op. Ik nam een snelle douche en liep naar beneden waar mijn moeder op me zat te wachten met het ontbijt. Ik gaf haar een kus op haar voorhoofd en schoof aan tafel. Mijn vader was even naar de moskee en kon elk moment binnen komen. Snel raakte ik in gesprek met mijn moeder wat al gauw veranderde in een preek. Ze vond het een domme beslissing die ik genomen had. Oumayma had ik nooit alleen achter moeten laten, tenzij mijn ouders erg ziek waren en zij me vroegen of ik wilde komen. Ik voelde een steek in mijn hart. Waarom begrijpen ze nou niet dat ik ze ontzettend mis? Kijk wat een lange afstand er tussen ons zit en hoe weinig ik ze spreek. Vind je het gek dat ik dan gewoon ga komen. Maar aan de andere kant heeft mijn moeder gelijk, ook al wil ik dat niet toegeven. Oumayma is mijn vrouw. Nu kunnen er allerlei dingen gaan gebeuren, vooral als mensen in Marokko weten dat je verloofde alleen is achter gebleven in Nederland. Ik schudde deze gedachte weg en begon met het ontbijt. Wat had ik dit ontbijt gemist zeg. Lekkere Marokkaanse broodjes met honing en zwarte olijven. Lekker simpel maar toch heel erg lekker. Net toen ik klaar was met het ontbijten, kwam mijn vader binnen. Hij kwam de keuken binnen en groette ons. Ik stond op en kuste zijn hand. Mijn vader schoof aan tafel en vertelde ons over een lezing die er laatst was in de moskee. Toen hij uitgesproken was, wilde ik opstaan en naar de woonkamer gaan maar mijn vader hield me tegen. "weldi ga zitten ik wil met je praten" ik keek mijn vader vragend aan "ik ben je oom tegen gekomen in de moskee. Hij wil graag zijn excuses aanbieden, daarom heeft hij ons uitgenodigd om bij hem te komen eten" ik voelde een soort woedde in me opkomen maar hield me in "dan gaan jullie en dan blijf ik thuis. Ik heb geen zin om in de buurt van saida te komen" zei ik terwijl ik opstond en naar de koelkast liep om wat te drinken te pakken "maar weldi, hij heeft het speciaal naar vandaag verschoven in plaats van morgen. Kom op, je bent nu toch verloofd met oumayma en de bruiloft komt er toch al gepland. Wat kan er nu nog verkeerd gaan?" mijn vader had gelijk. Ik moet vergeven en vergeten. Ik stemde maar toe en gaf mijn vader zijn zin. Ook al keek ik er nog zo tegenop om saida te gaan zien. Ik kwam hier ten slotte om bij mijn ouders te zijn en dan moet ik ook accepteren wat zij willen doen of waar ze heen willen.