nooit gedacht dat een jongen zoveel om mij kon geven. (voltooid)

Deel 36

Het is 3 dagen geleden dat ik de brief voorgelezen heb aan karim. In deze dagen heb ik alleen maar gehuild. Ik wist niet eens dat ik zoveel traanvocht had. Mijn ouders vroegen me constant wat er aan de hand was, maar ik wilde hun niet dat ze zich ongerust gingen maken over mijn toekomst. Vooral omdat ik pas verloofd ben. Normaal gesproken geniet je van zulke dagen, maar voor mij was het meer een nachtmerrie die je niemand toewenst. Karim liet op een dag zeker een paar keer van zich horen. Ik begreep het gewoon niet. Hij heeft mij ten huwelijk gevraagd, ik ben nu verloofd met hem en dan komt ze nog steeds moeilijk doen. Ik wist van mezelf dat karim zeker de goede jongen is die ik heb uitgekozen, maar de aanhangende familie (wat eigenlijk alleen zijn oom en saida zijn) waren niet zo best. Het was niet eens de schoonmoeder wat vaak een probleem blijkt te staan, maar de broer van zijn vader. Karim laat ik zeker niet gaan, totdat de dood ons scheid insha'allah. Maar door nu al problemen te hebben, vind ik wel heel erg vroeg.
Vandaag had ik met karim afgesproken, hoewel ik eigenlijk helemaal geen zin had om het huis uit te gaan. Hij smeekte 2 dagen lang en had me uiteindelijk overgehaald om toch af te spreken. Ik zou voor het eerst zijn huis zien. Was eigenlijk best wel nieuwsgierig want waarschijnlijk zou ik er komen wonen en anders zouden we een ander huisje zoeken. Maar naar de omstandigheden gekeken was ik niet echt bepaald in de stemming. Ik was ook niet iemand die op het laatste moment afzegt en vooral niet als het met karim te maken heeft. Hij had speciaal een middagje vrij genomen, om mij te kunnen zien. Ik wierp een blik op de klok en zag dat het half 2 was. Over een uurtje had ik met hem afgesproken. Hij had me al de straat gegeven, dus ik wist hoe ik ongeveer moest gaan met de bus. Maar toch had ik voor de zekerheid gevraagd of hij me bij de bushalte me wilde komen ophalen. Ik bedoel, het is wel de eerste keer dat ik naar zijn huis ga. Ik besloot om maar eens te gaan douchen en me dan om te kleden. Een halfuurtje later was ik geleed en wel en liep naar beneden. "ga je ergens heen?" vroeg mijn moeder me. Ik hield er niet van om te liegen, maar ik vond het hshouma om tegen mijn moeder te zeggen dat ik naar karim ging. Ze zag me blozen en ze wist meteen wat er aan de hand was. Ze lachte en knikte naar me. Oo ik ook weer met mijn domme kop. Waarom zet ik mezelf toch keer op keer voor schut. Ik nam afscheid van mijn moeder en liep naar de bushalte. Opeens hoor ik een auto de hele tijd toeteren. Ik keek niet om voor het geval dat het iemand was die ik niet wilde zien. Tot mijn schrik reed de auto langzamer naast me reiden "wat is mijn vrouwtje toch goed zeg" hoorde ik met een bekende stem. Ik keek om en zag karim stralend kijken en lachen. Ik moest lachen en stapte in. Samen met karim reed ik richting zijn huis.