nooit gedacht dat een jongen zoveel om mij kon geven. (voltooid)

Deel 7

toen we de auto geparkeerd hadden gingen we snel een kamer reserveren voor het geval we te laat waren. we lieten snel onze tickets zien en al gauw kregen we onze kamertje. in het kamertje aangekomen gingen we om en om douchen. so dat lucht op zeg, voel me eindelijk weer schoon. ik trok andere makkelijke kleren aan en samen met btisame liepen ik door de boot. het was aardig druk en je hoorde mensen lachen, ruzien van alles door elkaar heen. we kregen wat honger dus gingen we wat te eten bestellen. in de restaurant nam ik plaats en btisame ging wat bestellen. ik voelde ogen prikken maar schonk er geen aandacht aan. ik begon me erg ongemakkelijk te voelen waardoor ik omkeek om te kijken of er nou echt iemand naar een lelijkerd als mij zat te kijken. weer schrok ik van mijn gedachte en zei fluisterend a3oudo billah midna shajtani rajim. ik keek wat rond maar zag niemand kijken. je zag allemaal pas getrouwde stelletjes, jongens die de meiden versierden, gezinnen met kinds van alles wat. mijn ogen stopten ineens bij een jongen die me op viel. hij kwam me ergens bekend voor maar waar k hem van kende dat wist ik niet meer. mijn ogen keken ineens in de zijne waardoor hij naar mij glimlachte en ik me meteen omdraaide en voor me uit keek. gelukkig kwam btisame aanlopen met een dienblad met wat te eten. voor mij had ze een lekkere sallade meegenomen met wat kip er doorheen. door de warmte wilde ik niet iets dat warm en zwaar op de maag lag eten. btisame had precies hetzelfde als mij gehaald. ze had ook een lekkere grote beker pepsi meegenomen waar ik o zo dol op was en ik zeker aan toe was. we waren druk in gesprek en eten. in de verte zag ik mijn broer met de broers van btisame wat te drinken kopen. hij zag ons zitten en kwam naar ons toe lopen "hey dames, kijken jullie uit met al deze jongens hier?" ik kninkte en mijn broer liep weer verder. nadat we klaar waren met het eten en onze drinken op aan drinken waren tikte iemand op mijn schouder. ik dacht dat iemand perongeluk tegen me aan was geknald dus schonk er geen aandacht aan totdat ik btisame naar iemand achter me keek. ik keek achter me om en zag de jongen die me zo bekend voor kwam maar niet wist waar ik hem van kende "mag ik jou even wat vragen?" vroeg hij ik keek btisame aan niet wetend wat of hoe ik moest reageren "ja hoor" en hij nam naast ons plaats aan de tafel "ben jij niet oumayma?" ik keek hem verward aan "waarom wil je dat weten?" en keek geschrokken btisame aan "omdat ik wil weten of ik de goede voor me heb of niet" zei hij met een glimlach waardoor er van die lieve kuiltjes in zijn wangen ontstonden "ja, ik ben oumayma... waar ken je me van als ik vragen man?" zei ik op een zachte verlegen toon "herinner je je nog die dag dat je glasscherven in je voet had zitten?" en hij lachte. ik keek hem geschrokken aan en wist meteen weer wie het was. het was karim s3idi, de dokter die mij geholpen had "zou ik je misschien onder 4 ogen mogen spreken?" vroeg karim mij. ik wilde nee zeggen maar btisame die trut stond ineens op en antwoorde "ja natuurlijk ik sta daar te wachten" ik keek haar smekend aan en zij knipoogde naar me. waarom doet ze dat toch? ze weet toch wat voor meisje ik ben? ze weet toch dat ik hier niet van hou? waarom loopt ze dan opeens zomaar weg zonder dat ik dat wil? "wees niet bang a bent ness ik wil je alleen wat vertelen en vragen" zei hij ineens en ik boog mijn hoofd en speelde gespannen met mijn vingers "ik weet niet wat je met me hebt gedaan" was zijn eerste zinnetje waardoor ik hem geschrokken aan keek "niet schrikken" zei hij en ging weer verder van waar hij gebleven was "sinds de dag dat ik je gezien heb krijg ik je niet meer uit mijn geheugen. ik wil je vergeten maar het lukt me niet. toen ik je zag was ik opslag verliefd op je geraakt. ik dacht altijd dat liefde op het eerste gezicht niet bestond maar toen ik jou zag voelde ik gewoon dat het goed zat. je zult nu wel denken, waarom nu en waarom hier. ik zou je vertellen waarom nu. ik ben bang je na vandaag niet meer te zien. ik heb zo verlangd naar de dag dat ik je tegen zou komen. ik zie gewoon wat voor een goed en mooi meisje je bent. ik voel me bij je aangetrokken. je zit echt elke seconde van de dag in mijn gedachte" ik was geschrokken van wat hij me allemaal vertelde. hoe kan een jongen nou verliefd zijn op mij? kijk hoe knap hij is? ik verdien zo'n iemand niet. zulke mooie knappe jongens horen gewoon niet bij mij. ik wilde opstaan maar hij hield me tegen "oumayma, hoe kan ik in contact met je blijven? ik wil je nie voor de 2e keer kwijt. ik heb zo op dit moment gewacht" ik keek hem vragend aan "dit is geen goed idee karim" ik zag hem glimlachen "je kent mijn naam nog haha, dat is tenminste nog een goed teken" ik moest ook lachen en voelde me rood opkomen. ik keek hem aan en hij keek diep in mijn ogen. op 1 of ander manier kon ik mijn ogen niet bewegen alsof ze aan een touw waren vastgebonden aaan de ogen van karim "lieve oumayma krijg ik aub antwoord op mijn vraag" zei hij bijna smekend. "luister karim, ik kan dit niet en durf dit niet. ik heb nog nooit contact gehad met een jongen" en hij onderbrak me"je zult echt geen spijt krijgen a hbiba. ik zal goed met je omgaan" "dat is het niet, we horen gewoon niet bij elkaar" zei ik met tranen in mijn ogen en liep weg. ik zag hoe hij me geschrokken na keek. ik zag btisame op een afstand meekijken en liep naar haar toe "wat zei die knappe jongen?" vroeg btisame nieuwschierig "hbiba wat is er?" en ik barste in tranen uit "hbiba wat heeft hij je aangedaan?" en ze omhelsde me strak"niets ik ga even naar onze kamer" en liet btisame alleen achter. waarom heb ik dit gedaan? waarom heb ik niet gezegt dat ik in contact wilde blijven? diep in mijn hart wilde ik het o zo graag maar iets in me hield me tegen. waarom? waarom zit ik zo in elkaar? ya rabi waarom?