nooit gedacht dat een jongen zoveel om mij kon geven. (voltooid)

Deel 26

karim
het was nacht en ik wandelde door de straten. in de verte zie ik 2 meisjes staan. je kon zien dat ze aan het be.kvechten waren, want aan hun manier van staan konden ze elk moment in elkaars haren vliegen. hoe dichterbij ik kwam des te meer ik hun gezichten kon zien. ik hoorde 2 bekende stemmen en probeerde naar hun toe te lopen. tot mijn schrik zie ik dat het saida (het nichtje van karim als jullie je dat nog kunnen herinneren ) en oumayma staan. ik ren naar oumayma toe en vraag wat er aan de hand is. ze kijkt me vies aan alsof ik haar wat had aangedaan. vragend kijk ik haar aan en opeens antwoord ze "hoe durf je nog tegen mij te praten" ik schrik van haar opmerking en kijk haar schuddend aan. ik kijk saida weer aan die schijnhijlig staat te kijken "je hoeft niet zo raar te kijken hoor, oumayma weet alles" ik snapte het niet meer. wat moest oumayma weten? ik heb toch niks verkeerds gedaan? weer kijk ik oumayma aan "hbiba, k hou van je. kun je me aub vertellen wat er aan de hand is?". weer kijkt oumayma me smerig aan "wil je weten wat er aan de hand is. nou ik zal je vertellen wat er aan de hand is. dat je dit voor me kunt verzwijgen, maar Allah swt is groot. de waarheid komt hoe dan ook boven water karim. vergeet dat niet. gelukkig heb ik alles al stop gezet, ondanks ik je moeilijk uit mijn hart kan zetten. ik..." ik liet haar niet uitpraten en pakte haar bij haar armen "oumayma, weet je wel wat je zegt. hbiba onze belangrijke dag staat voor de deur. je gaat het toch niet stop zetten" zeg k met tranen in mijn ogen. oumayma begint keihard te lachen "hahaha hoor je dat saida. kijk hoe schijnhijlig hij doet. alsof hij gewoon van niks weet" "oumayma alsjeblieft" oumayma en saida lopen samen lachend weg. ik probeer naar ze toe te lopen, maar het lijkt alsof ik versteend ben. ik probeer mijn voeten op te tillen, maar ze waren veel te zwaar. ik begin te huilen en voel hoe mijn hart in tweeen scheurde. het deed pijn, het deed enorm veel pijn. ik schreeuwde het uit en de tranen bleven vloeien. ik zie oumayma omkijken en zie hoe haar lach veranderd in een schrik. ze wilt naar me toe komen, maar saida houd haar tegen. oumayma weet zich los te maken en rent naar me toe. k kon het niet meer aanzien, sloot mijn ogen en spreide mijn armen om oumayma op te vangen. ik hoor een vage echo van vrouwen die joelen. hoe dichter ze bij me was hoe harder het gejoel. ik open mijn ogen en.... ik werd wakker gemaakt door het gejoel van beneden. was dat een nachtmerrie? ik wreef in mijn ogen om te kijken of ik het nou echt gedroomd had. weer opende ik mijn ogen en ja hoor. ik had het gedroomd. ik stond op en zag dat k echt gehuild had. het voelde allemaal net echt. "shokran a rabi" zei k hardop. was dit een teken? was dit een hint om er voor te zorgen dat oumayma uit de buurt van saida moet blijven. ik moest er een antwoord op vinden. opeens werd ik bestormd door mijn zusjes en mijn moeder door het gejoel. mijn moeder kwam naar me toe en omhelsde me strak "je wilt niet weten hoe trots ik op je ben" ik gaf haar een kus op haar voorhoofd en gaf haar ook kusjes op haar handen "walida, bedankt voor je zegen en bedankt voor alles" ik omhelsde mijn moeder strak en sloot mijn ogen. wat gaf me dit toch een veilig gevoel. ik hield van mijn moeder, het was echt een wondervrouw. ik opende mijn ogen en zag mijn vader erbij staan. k liet mijn moeder los en liep vervolgens naar mijn vader. ook hem omhelsde ik strak en bedankte hem voor alles "weldi, zorg goed voor deze bent ness. geloof me, je zult geen betere vinden" zei mijn vader en zag een traan die ik weg veegde. "ik beloof het u welid" mijn broertjes en zusjes, vader en moeder kwamen allen bijeen en het werd ineens eeen groepsknuffel. we hadden een hechte bant samen, maar nu voelde het nog hechtiger dan normaal. we lieten elkaar los "kom we gaan het ontbijt alvast klaar maken. le3rossa(bruid) komt zo, dan moet het natuurlijk wel klaar zijn" zei mijn moeder, wrijvend in haar ogen. oja, dat is waar ook. ze kwamen bij ons ontbijten en dan moest alles klaar gezet worden voor vanavond. iedereen liep mijn kamer uit en bleef alleen wakker. het eerste wat ik dacht was een smsje naar oumayma sturen. ik pakte mijn telefoon en tikte een berichtje wat ik op dit moment voel is onbeschrijflijk. oumayma ik beloof je 1 ding: ik blijf van je houden, no matter what. jij bent mijn zuurstof om te leven en k kan niet zonder je. tot zo mijn liefste 1001 kusjes, karim toen het berichtje verzonden was pakte ik snel mijn kleren bijeen en nam snel een douche. nadat ik klaar was ging ik naar beneden en de tafel zag er heerlijk uit. ik was zenuwachtig. zenuwachtig om mijn vrouwtje weer te zien. weer dacht ik aan mijn nachtmerrie en hoopte dat het bij een nachtmerrie bleef. snel schudde ik mijn hoofd en genoot van deze gelegenheid.