nooit gedacht dat een jongen zoveel om mij kon geven. (voltooid)

Deel 53

de volgende dag voelde ik me lekker in mijn vel. ik voelde me zo blij en uitgeslapen. ik stond op en nam een vlugge douche en deed een jeleba aan. nadat ik dat gedaan had liep ik naar beneden en zag dat mijn ouders al aan het ontbijten waren. gek eigenlijk... wanneer ik denk dat ik vroeg opgestaan ben, blijkt dat zij zelfs nog eerder wakker zijn geworden dan ik. ik groette mijn ouders dmv mijn moeder een kus op haar voorhoofd te geven en mijn vader zijn hand. ik vroeg hen hoe het met hun ging en schoof ook aan tafel. "fien lgedema?"(waar is de werkster?) vroeg ik mijn moeder terwijl ik om me heen keek. "ze is vandaag vrij. je vader heeft haar vanochtend naar haar ouders gebracht. ze komt morgen insha'allah terug" ik knikte en begon te ontbijten. we hadden het over koetjes en kalfjes en schaterden steeds van het lachen. er hing zon heerlijke sfeer, totdat mijn vader begon over vanavond wat ik helemaal vergeten was. "we gaan rond 5 uur naar je oom toe, dus zorg ervoor dat je dan klaar staat saffie?" ik knikte met tegenzin en had meteen geen eetlust meer. ik had zon gek gevoel. iets in me zei dat ik gewoon niet moest gaan. natuurlijk wilde ik saida nog terug pakken, maar ik had me bedacht en heb haar aan Allah swt overgelaten. wie ben ik om saida te straffen?
Na het ontbijt ruimde ik samen met mijn moeder de tafel af. mijn moeder merkte dat me wat dwars zat en bleef me de hele tijd aanstaren, zodat ik er zelf over zou gaan beginnen. "moeder, ik wil helemaal niet gaan vanavond. ik heb er een slecht gevoel over wallah. saida heeft me teveel aangedaan. kan ik niet gewoon hier blijven samen met 1 van mijn broertjes en zusjes?" mijn moeder pakte mijn hand en ging aan tafel zitten. ze keek me betreurd aan en antwoordde "weldi, ik weet wat saida je heeft aangedaan, maar je oom beweerd dat ze zich schaamt en is veranderd. ik zelf wil er ook niet heen, maar het is en blijft de broer van je vader/mijn man. je moet begrijpen dat dit niet de nederlandse cultuur is, dat iemand van het buitenland alleen thuis blijft, terwijl de huisbewoners naar familieleden gaan. mensen gaan praten, vergeet dat niet. ze gaan denken dat je je te goed voelt voor hen" "maar moeder, ze weten wat er gaande is, dan gaan ze toch niet over ons praten of wel soms" "doe het voor je vader oke? hij heeft al sinds de zomervakantie geen contact gehad met zijn broer wegens saida, maar het is en blijft zijn broer. toe ga mee en vergeet en vergeef alles. doe het voor je vader en anders voor mij" zei mijn moeder haast smekend. nu kon ik helemaal geen kant meer op, dus stemde ik weer met tegenzin toe.
de dag verliep snel en de tijd was gekomen om naar mijn oom te gaan. mijn broertjes en zusjes gingen ook allemaal mee. in de auto was ik erg stil. ik dacht aan oumayma. ik had haar niet verteld dat ik zo naar mijn oom zou gaan want dat zou ze echt niet goed vinden. ik hoopte maar dat er niets ging gebeuren. bij hun in de straat klopte mijn hart alsmaar sneller en sneller. nu reed ik extra langzaam en gelukkig hadden mijn ouders het niet door. ze waren te druk met het discusseren zoals gewoonlijk. toen we bij hun huis aangekomen waren. mijn oom groette ons verwelkomde ons van harte en ik zette mijn neppe glimlach op. "hey karim... hoe is het met jou en oumayma??? alles goed???" "hey oom, ja alhamdoulilah en met u?" "ja gaat goed a weldi... zied loop verder" ik hing mijn jas op en liep naar de woonkamer. gelukkig zat saida er niet. ineens werd het gezellig en lachten we aan 1 stuk door. het eten werd op tafel gezet en ook tijden het eten lachten we en hadden we het over koetjes en kalfjes. gelukkig zat saida er niet bij. ik was zelfs vergeten dat dit het huis was van saida.
het was 10 uur en ik bedacht me ineens dat ik oumayma nog moest bellen. ik had het haar beloofd. ik voelde in mijn zak maar mij telefoon zat er niet in. huh wat gek. misschien zit ie in mijn jas. ik excuseerde me eventjes en stond op om naar mijn jas te lopen. ik voelde in mijn jaszakken en ook hier zat mijn telefoon niet in. wat gek . ik weet 100% zeker dat mijn telefoon hierin zat. ineens hoorde ik geluiden van boven. ik liep de trap voorzichtig op en ging op het geluid af. mijn hart bonkte. het geluid kwam van een kamer waar de deur dicht zat. ik liep richting die deur en luisterde wat het was. ik hoorde gepraat en probeerde me te concentreren om te horen wat er gezegt werd. "....in de stad. ik weet dat je me niet mag maar je moet me nu echt geloven. ik spreek de waarheid en ik wil je niet zien lijden" hoorde ik saida zeggen. waar zou ze het over hebben. ik drukte mijn oor nu tegen de deur en luisterde voorzichtig. zelfs mijn adem hield ik steeds in "nee luister hbiba. het zit zo, ik was vanmiddag met mijn vriendin in de stad. ik moest wat halen van mijn moeder want ze zouden vandaag naar ons toe komen.... wat zeg je???.... ja hij is nu bij ons. ik wist niet hoe ik anders aan je nummer moest komen en toevallig zat zijn telefoon in zijn jaszak dus heb ik hem gepakt en ben ik meteen jou gaan bellen. hbiba je moet me echt geloven. hij liep hand in hand met een meisje in de stad. ze liepen een juwelierswinkel binnen en daar heeft hij iets voor haar gekocht" waaaaaaaaaaaaaaaaat hoorde ik het nou goed. had ze het nou over mij of niet. ik moest me inhouden en moest me vooral concentreren met wie ze in gesprek was. ze had mijn telefoon maar ik kon niet raden uit het gespek met wie ze aan het praten was. "hbiba... niet huilen. ik zei toch hij is niet te vertrouwen. ik had het je duidelijk gemaakt maar ik neem het je niet kwalijk. liefde maakt blind, dat weet iedereen. huil niet oumayma huil niet" dit kan toch niet waar zijn of wel? zit ze nou met oumayma te praten. ik voelde me koken van binnen en gooide met een zwaai de deur open. ik liep op haar af en trok hard aan haar haren "JIJ VUILE HO.ER DAT JE BENT. HOE DURF JE MIJN TELEFOON TE PAKKEN EN OUMAYMA TE BELLEN" riep ik hard en begon haar te schoppen en te slaan "WAAR HAAL JE HET GORE LEF VANDAAN OM DEZE ONZIN TE VERTELLEN WAAR", IK ZEI IK WIL JE NIET WAAROM GA JE DAN NOG DOOR" zei ik terwijl ik haar nog steeds sloeg. saida schreeuwde het uit, maar ik bleef door gaan. nu ging ze echt te ver. mensen die niet luisteren moet ze voelen. ik hoorde gestamp op de trappen en iedereen stond nu in de kamer. ze haalde me van saida af en ik spuugde op haar "DIT IS WAT JIJ VERDIENT. SPUUG OP JE VIEZE GEZICHT. IK HEB JE ALTIJD ALS MIJN NICHT BESCHOUWEN. IK HEB HET JE VERGEVEN. IK WILDE JE NOG TERUG PAKKEN MAAR JIJ BENT NIET IEMAND DIE JE MOET VERGEVEN. JIJ MOET ZE VOELEN" mijn moeder zag ik huilen en vroeg ongerust wat er aan de hand was "willen julie weten wat er aan de hand is. dat krijgen jullie nu te horen. oom, hoe kun je zon dochter opgevoed hebben hoe? weetje wat ze me allemaal uitgehaald heeft. ze heeft oumayma gebeld en verteld dat ik met een meisje in de stad was. ik liep ze3ma een juwelierszaak binnen en heb wat voor dat meisje gekocht. wat heeft uw dochter vertel me wat?" riep ik uit met woede. ik voelde hoe warm ik was geworden. nog nooit had ik iemand geslagen of was ik zo boos op iemand "ze probeerd oumayma en ik uit elkaar te halen. hoe moet ik nu oumayma waar maken dat dit onzin is hoe?" mijn oom schaamde zich dood en keek woendend naar zijn dochter die op de grond ingekropen zag te huilen. hij liep naar haar toe en begon haar te slaan en te schelden. dit is wat doe tru.t verdiend had. hoe durft ze oumayma te bellen. ik pakte snel mijn telefoon en probeerde oumayma te bellen. de telefoon ging steeds over maar ze nam maar niet op. ik had haar zkr 5 smsjes gestuurd maar ze reageerde niet. O mijn god... waar had ik dit aan te danken. ik wilde oumayma niet kwijt. ik voelde de pijn van binnen. "kom we gaan naar huis en oom... bedankt voor deze fijne avond" riep ik sarcastisch en liep naar mijn auto. k voelde me verslagen en kokend van binnen. de tranen prikten in mijn ogen. ik probeerde oumayma nu nog een paar keer te bellen maar nu stond haar telefoon uit. ik kreeg steeds haar voicemail te horen. mijn ouders en broertjes en zusjes kwamen teleurgesteld naar de auto. stilletjes reden we naar huis. en mijn plan? morgen ga ik regelrecht naar huis, naar oumayma.