nooit gedacht dat een jongen zoveel om mij kon geven. (voltooid)

Deel 31

het is nu 4 dagen geleden dat karim is vertrokken en ik miste hem enorm. hij smst me elke dag zeker 20 keer. ook toen hij onderweg was, liet hij steeds van zich horen. zo hoefde ik niet ongerust te zijn.
vandaag waren we bij btisame thuis uitgenodigt. normaal gesproken zagen we elkaar elke dag als we op vakantie zijn, alleen dit jaar is het anders gelopen. we zagen elkaar wel vaak, maar niet elke dag. ik hield haar wel op de hoogte van wat ik allemaal gedaan had met karim etc. ze was echt blij voor me. wat was ik toch dol op dit meisje. omdat ik haar eigenlijk een tijdje niet had gezien, wilde ik een cadeau'tje voor haar halen. ik liep naar brahim toe, om te vragen of hij mee wilde. sinds die ene keer het nichtje van karim, durfde ik niet meer alleen over straat te lopen. "brahim, wil je ff mee cadeau'tje halen voor btisame?" ik zag hem twijfelen "pleeaaassss" mijn broer kon nee tegen me zeggen "yallah, maar wel snel" ik omhelsde hem strak en rende naar mijn kamer om me om te kleden. ik pakte maar wat en trok het aan. deed snel mijn hoofddoek om en ik was klaar om te vertrekken. ik rende weer naar beneden om tegen mijn moeder te zeggen dat we even snel wat gingen kopen. gelukkig kregen we de autosleutels mee, dus hoefden we niet de bus te pakken waar je zo beroofd kon worden. in de stad zag ik zoveel leuke dingen. ik had een truitje, armbandje en hele leuke puntschoentjes voor haar gehaald. ik wist wel zeker dat ze het leuk zou vinden. toen weer terug liepen naar de auto, botste er opeens iemand keihard tegen me op. zo hard dat ik het helemaal in mijn borstkas voelde en AUW riep. ik keek om en zag een meisje. ik zag mijn broer op haar af lopen en rukte haar in een keer dat ze hem recht in zijn ogen keek "vind je dat normaal ofzo, keihard tegen mensen aan knallen" riep mijn broer boos in het marokkaans. het meisje keek me aan en tot mijn schrik, zie ik dat het saida was. ik liep op hun af en pakte de hand van brahim. ik zag hoe ze naar mijn verlovingsring stond te kijken toen ik brahim bij zijn arm beed pakte. "kom, ik laat mijn handen niet vies maken, aan jaloerse trutjes" en liep weer weg. ik hoorde haar nog wat roepen maar gunde haar mijn blikken niet, dus liep gewoon door. "wie is dat?" zei mijn broer boos "vertel je wel in de auto" opeens voelde ik een hand en draaide me om "als ik tegen je praat, dan moet je ook luisteren naar wat ik zeg" ik zag dat er alweer een hele kring om ons heen gevormd werd, door mensen die nieuwsgierig waren van wat er gaande was. "nu moet jij eens goed luisteren" begon mijn broer "ik weet niet wie jij bent, maar dat je het lef alleen al hebt om mijn zusje zo te behandelen, terwijl ik erbij ben, dan bega je al een hele grote fout" ik zag saida geschrokken naar mijn broer kijken "nu mag je kiezen 1: je gaat weg en laat mijn zusje onmiddelijk met rust of 2 t jezelf moeilijk maken en doorgaan met deze onzin" ze maakte zich los en liep weer verder "so ik heb nog nooit zo'n iemand gezien" zei mijn broer toen we verder liepen "ewa ja, marokko he" zei ik teleurgesteld. ik wilde niet dat mijn leven, nu ik verloofd ben, overhoop wordt gehaald door haar. wat heb ik nou verkeerd gedaan? nog nooit verliefd geweest en meteen bij de eerste en de beste, gebeurd dit. mijn broer merkte dat het me dwars zat en stelde voor om wat te gaan drinken. eigenlijk had ik geen zin, maar ik wilde ook geen nee zeggen. bij een cafe'tje aangekomen bestelden we even wat te drinken. ik was al die tijd stil gebleven "oumayma, kan je me vertellen wat er aan de hand is?" zei brahim ongerust. "paar dagen voor de verloving ging ik naar btisamen toe..." en ik vertelde het hele verhaal van het begin tot het eind. "tfoe kijk daarom haat ik deze wijven hier in marokko, echt jaloeze druipt gewoon van hun gezichten af" riep brahim boos "ewa laat haar maar, ik had haar een klap gegeven, ik dacht hier laat ze het bij maar... wallah ik weet niet wat ik nu moet doen" brahim keek me aan "saffie alles komt goed". we dronken onze drinken op en gingen weer verder terug naar huis. onderweg was het erg stil. thuis aangekomen liep ik meteen naar mijn kamer en plofte me op het bed. "hoe iemand je dag kan verpesten" dacht ik hardop. opeens ging mijn telefoon. ik had eigenlijk geen zin om op te nemen. ik nam zonder op het schermpje te kijken wie het was op "ja" zei ik grof "hey hbiba, is er iets" shit shit shit shit karim, ik wilde niet dat hij het wist, waarom heb ik nou niet op het schermpje gekeken "haha nee joh er is niks" loog ik "kom op oumayma, ik hoor aan je stem dat er wat is" ik besloot om hem gewoon alles te vertellen "tfooeee, die trut, nooit gedacht dat ze zo zou zijn" zei karim boos. "ewa ja laat het, komt goed" zei ik tegen karim. al gauw hadden we het weer over andere dingen waar ik vrolijk van werd. toen we hadden opgehangen, voelde ik me veel beter en vrolijker. ik had geen zin om te wachten totdat mijn ouders naar btisame heen gingen, dus ging ik maar alvast. ik wilde haar weer alles vertellen van wat er gaande was, dus pakte ik snel al mijn spulletjes bij elkaar en ging alvast richting btisame