Geceye Bir ÇAY (Tamamlandı)

Bölüm 14

Eve gelip yatağıma uzandığımda gitmek ve gitmemek arasında sıkışıp kalan düşüncelerim ile sabaha karşı uykuya dalmıştım.

Kapının ısrarla çalan zili derin uykumdan uyanmama neden olmuştu.

"Off Zehra bir kerede sen uyansan"
diye mırıldanarak kalkmıştım yataktan.

Dış kapıya doğru giderken Zehra'nın kapısı açık olan odasına kaymıştı gözüm.

Zehra evde yok gibiydi.

Kapıyı açtığımda karşımda Yeliz'i görünce bugün onunla ödev yapacağımız aklıma gelmişti.

"Ay..
Yeliz kusura bakma unutmuşum geleceğini"
diye söylenirken bir yandan da Yeliz'i içeriye davet etmiştim.

Hızla toparlanıp Yeliz ile birlikte ödevi yapmaya başlamıştık.

Ödev biter bitmez demlediğim çayı bardaklara doldurup koltuğa geçmiştik.

Kupaya doldurduğum çay bir an Meriç'i aklıma getirmişti.

"Çay bile içemez oldum"
diye mırıldanırken Yeliz
"Neden?"
diye bana bir soru yöneltmişti.

"Ne neden Yeliz?" demiştim.

Yeliz elimdeki kupaya bakarak
"Neden çay içemiyormuşsun?" demişti.

"Neden olacak Meriç yüzünden.."

Yeliz
"Hayatını bu kadar etkilemesine izin verme. Çok fazla büyütüyorsun.."
dediğinde sinirle
"Büyütmek mi! Haklısın tabi... Yaşamadan anlayamaman normal.."
diye çıkışmıştım.

Yeliz hemen toparlamaya çalışmıştı.

"Mihrimah senin iyiliğin için söylüyorum. Sen böyle bir insan değildin! Takmazdın hiçbir şeyi.. Tamam kabul ediyorum Meriç biraz tuhaf bir insan.."
cümlesini tamamlamasına izin vermeden atlamıştım.

"Tuhaf bir insan yeterli olmaz. Hasta o! Tamamen ruh hastası..."

Yeliz söylediklerim karşısında elimi tutup
"Sakin ol.. Bu çocuk sana zarar vermiyor ki.. Bence ne yapıyorsa seni sevdiği için yapıyor.
İşin birde bu tarafından baksan.." demişti.

Yeliz'in söyledikleri karşısında şoktaydım.

En yakın arkadaşım olarak nasıl böyle düşünebilirdi.

"Yeliz bunları gerçekten söylüyor olamazsın.." demiştim.

Yeliz
"Bakış açını değiştir Mihrimah..
Ben sadece bunu söylemeye çalışıyorum" demişti.

"Beni anlamıyorsun Yeliz en iyisi boşverelim"
diyip konuyu kapatıp başka bir konu açmıştım.

Yemek yedikten sonra Yeliz gitmişti.
Odaya geldiğimde telefonum çalıyordu. Arayan Kemal Bey'di.

Telefonu hemen açmıştım.

Kemal Bey bu akşam onlarda kalıp kalmayacağımı sorduğunda "Gelemeyeceğim kusura bakmayın" demiştim.

Telefonu kapattıktan sonra bir yandan Meriç'in söylediklerini bir yandan da Yeliz'in söylediklerini düşünüp durmuştum.

Yeliz bir konuda haklıydı.

Meriç'in hayatımı etkilemesine çok fazla izin vermiştim.

Gerçekten kafama çok fazla takıyordum.

Basit düşünüp, basit yaşamam gerekiyordu.

Birden yüzüm gülmüştü.
Hemen dolabıma yönelmiştim.
Beyaz tişörtümü ve kalın askılı kot elbisemi alıp hazırlanmıştım.