ကံကြမ္မာစေရာ [မြန်မာဘာသာပြန်]

အပိုင္း ၁၁ ။ မရီးအားပထမဆံုးအၾကိမ္ေခၚျခင္း

[Zawgyi]

ေလာ့ေဝ့အိမ္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႕အေမေပၚဟြားကို ဂါဝရျပဳျပီးကိုယ့္အေဆာင္ကိုကိုယ္ျပန္ရင္း စာၾကည့္ခန္းထဲတစ္ေန႕လံုးေနခဲ့တယ္
အရင္ဘဝတုန္းက ေလာ့ေဝ့က စာလုပ္ဖို႕ေခါင္းထဲမထည့္ခဲ့ဘူး
ဒါေျကာင့္သူကစာမတတ္ေပမတတ္ သူေဌးသားေလးျဖစ္ခဲ့တယ္
ဒါေပမဲ့ သူ ေယာက်္ားေလးျပည့္တန္ဆာျဖစ္ျပီးေနာက္ပိုင္း အနုပညာ ၄မ်ိဳးကို  သင္ယူခဲ့တယ္ ျပီးေတာ့ အင္မတန္လွပတဲ့စုတ္ခ်က္ေတြေတာင္ဆြဲနုိင္ခဲ့တယ္ ဒါက နည္းနည္းေတာ့ရီရေကာင္းရီနိုင္ေပမဲ့ေနာက္ကြယ္မွာ အေၾကာင္းေတြရွိေသးတယ္ အမ်ိဳးသားျပည့္တန္ဆာေတြက သူတို႕ရဲ့ခႏၶာကိုယ္နဲ႕ ေဖာက္သည္ေတြစိတ္ေက်နပ္ေအာင္လုပ္ေပးရသလို ေဖာက္သည္ေတြဆီမွာ မ်က္နွာေကာင္းရဖို႕အတြက္လည္း တျခားအရည္အခ်င္းေတြရွိဖို႕လိုတယ္ ဒါေၾကာင့္ ေလာ့ေဝ့ အသက္ဆက္ရွင္ဖို႕အတြက္ ဒီအရည္အခ်င္းေတြအရမ္းလိုအပ္ခဲ့တယ္
ေဖာက္သည္ေတြဆီက မ်က္နွာသာရေအာင္ ပိုျပီးၾကိဳးစားခဲ့တယ္ သူတို႕ေပ်ာ္ရင္ အနည္းဆံုးေတာ့ သူ နာက်င္တာသက္သာမွာပဲလို႕ေမ်ွာ္လင့္ခဲ့လို႕ပဲျဖစ္တယ္
တျခားသူေတြက ကံေကာင္းမွုနဲ႕ နာမည္ၾကီးဖို႕အတြက္ စာေလ့လာၾကတယ္ သူကေတာ့ရွင္သန္ဖို႕အတြက္ေပါ့။

သင္ယူေလ့လာရတဲ့အေၾကာင္းတရားေတြကကြဲျပားလွျပီး သူ႕ရဲ့အေၾကာင္းတရားကပိုျပီးရက္စက္တာျဖစ္တဲ့အတြက္ အတင္းအားထုတ္ျပီးဖိအားေပးသင္ယူခဲ့တယ္

"သခင္ေလး" ေရွာင္ေရွာင္က စာၾကည့္ခန္းထဲဝင္လာတယ္ သူ ေလာ့ေဝ့ကိုမေၾကာက္ေတာ့ဘူး ဒဏ္ရာျပန္ေကာင္းလာခ်ိန္ကစျပီး ေလာ့ေဝ့ကတစ္ခါေလးမွေတာင္ အသံကိုျမွင့္မေျပာဖူးဘူး
"ညစာစားပါေတာ့မလား " ေရွာင္ေရွာင္က စားပြဲေရွ႕ရပ္လိုက္တယ္ ေလာ့ေဝ့ စိတ္နွစ္ျပီးဖတ္ေနတဲ့စာအုပ္ကိုေငးျကည့္လိုက္မိတယ္
အ့ံၾသဖို႕ေကာင္းစြာ အဲစာအုပ္က"ေလာကအုပ္စိုးေရးအယုူအဆ"ဆိုတဲ့စာအုပ္ရဲ့ မူပြားတစ္အုပ္ပဲ

ေလာ့ေဝ့ကစာအုပ္ကိုခ်ျပီးအျပင္ကိုျကည့္လိုက္တယ္
ေကာင္းကင္ကမည္းနက္စျပဳေနျပီ
"အင္း...စားၾကတာေပါ့"

ေရွာင္ေရွာင္ကအျပင္ကိုေျပးထြက္ျပီး သိပ္မျကာခင္ပဲ  ခ်ီဇီ့ကိုေခၚျပီးျပန္လာတယ္  နွစ္ေယာက္လံုး အျမန္စားေသာက္စရာေတြကိုစားပြဲေပၚတည္ခင္းလိုက္ၾကတယ္