ကံကြမ္မာစေရာ [မြန်မာဘာသာပြန်]

အပိုင္း ၆ ။ ေရွးတုန္းကအလွတရား

[Zawgyi]

ညီလာခံၿပီးၿပီးေနာက္မွာေတာ့ ဧကရာဇ္႐ွင္းဝူက အိမ္ေ႐ွ႕စံလံုယြီ မင္းသား၂ လံုရႊမ္း ကိုယ္ရံေတာ္တစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔အတူ က်င္းခြၽန္းဥယ်ာဥ္ေတာ္ဆီ ေလ်ွာက္လာရင္း လက္ဝဲဥပေဒအမတ္မင္း နဲ႔ စကားေျပာေနတယ္
သူက ခပ္သြက္သြက္ေလ်ွာက္ေနတယ္ သူ႕ေနာက္ကိုလိုက္ေနတဲ့သူတိုင္းက ဧကရာဇ္မင္းဟာစိတ္မၾကည္ရင္ခပ္ျမန္ျမန္ေလ်ွာက္တတ္တယ္ဆိုတာသိၾကတယ္ ဒါေၾကာင့္ ဧကရာဇ္႐ွင္းဝူနဲ႔ လက္ဝဲဥပေဒအမတ္မင္းေလာ့က်ီခ်ိဳးသာစကားေျပာေနၾကၿပီးက်န္တဲ့သူေတြအားလံုးတိတ္ဆိတ္ေနၾကတယ္
ရုတ္တရက္ ဧကရာဇ္ရွင္းဝူက ရပ္လိုက္တဲ့အတြက္အေနာက္ကလိုက္ေနတဲ့ ဝန္ၾကီးေတြအကုန္တစ္ေယာက္နဲ့တစ္ေယာက္ဝင္တိုက္ကုန္ျကတယ္
"က်ီ..က်င္း..." အဲေနရာမွာရွိေနသူေတြအကုန္ ဧကရာဇ္ရဲ့စကားကိုျကားျပီး ဧကရာဇ္လွည့္ၾကည့္တဲ့ေနရာကိုလိုက္ၾကည့္လိုက္ၾကတယ္

အျဖဴေရာင္ဘ႐ိုကိတ္ဝတ္ထားတဲ့လူငယ္တစ္ေယာက္ဟာ မက္မြန္ပင္တစ္ပင္နားရပ္ေနတယ္ မက္မြန္ပြင့္ေတြလိႈင္လိႈင္ပြင့္တဲ့ မတ္လ...ေႏြဦးေရာင္ျခည္က ေတာက္ပထင္႐ွားေနတယ္ ေလျပည္ကတသုန္သုန္ မက္မြန္ပြင္႔လႊာေလးေတြက
မိုးဖြဲေတြလိုေႂကြက်ေနၾကတယ္ ေနေရာင္က သစ္ရြက္ေတြၾကားကေနျဖတ္သန္းရင္း လူငယ္အေပၚက်ေရာက္ေနတယ္ လူငယ္ကသူ႔ပတ္ပတ္လည္ကပန္းေတြကိုေငးေနတဲ့အတြက္ စမ္းေခ်ာင္းေလးေဘးနားမွာရပ္ေနတဲ့ဝန္ႀကီးေတြနဲ႔ဧကရာဇ္ကိုသတိမျပဳမိဘူး သူ႕ရဲ႕ဟန္က မက္မြန္ပြင့္ေတြနဲ႔အတူ တျခားသူေတြအတြက္ အ့ံၾသစရာပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္လိုျဖစ္ေနမွန္းလည္း မသိဘူး

"က်ီ..က်င္း..." ဧကရာဇ္႐ွင္းဝူက အရမ္းအာရံုစိုက္မိသြားတယ္ သူ ဒီမ်က္ႏွာကိုဘယ္ေတာ့မွေမ့ႏုိင္မွာမဟုတ္ဘူး ဒီဘဝမွာေတာ့မေမ့ဘူး ဒီနာမည္ကိုေရရြတ္ရင္းသူဟာလူငယ္ဆီေလ်ွာက္လွမ္းလာတယ္

ေလာ့မိသားစုရဲ႕ စန္းေ႐ွာင့္က်ဲျဖစ္တဲ့ ေလာ့က်ီက်င္းကိုေတြ႔ဖူးသူတိုင္းက ဒီလိုအေတြးေတြေမ်ာလြင့္သြားခဲ့ဖူးၾကတယ္ သူတို႔ေတြ တစ္ေခတ္မွာတစ္ခါနာမည္ႀကီးခဲ့တဲ့ ဒီလိုလွပမႈကိုေနာင္တစ္ႀကိမ္ျပန္ေတြ႔ရမယ္မထင္ခဲ့ဘူး