ကံကြမ္မာစေရာ [မြန်မာဘာသာပြန်]

အပိုင္း ၁ ။ အရင္ဘဝမွဆိုးရြားလွေသာေသျခင္းတရား

[Zawgyi]
ေအးစက္ေနတယ္...။ လြန္ခဲ့တဲ့ရက္ေတြကစၿပီး ႏွင္းေတြအဆင္မျပတ္က်ေနလို႔ ေလာကႀကီးကေအးခဲေနခဲ့တာပဲ။ ေကာင္းကင္နဲ႔ေျမႀကီးၾကား အရာအားလံုးကေဖြးေဖြးဆြတ္ေနတယ္။

ခ်န္ေဟာင္ ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္... ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာစြန္႔ပစ္ခံဘုရားေက်ာင္းက ၿမိဳ႕ေတာ္ရဲ႕အေနာက္ယြန္းယြန္း ျမိဳ႕ျပင္ဘက္မွာအေမ့ေပ်ာက္ခံအျဖစ္ တည္႐ွိတယ္။ ဒီညမွာ ႏွင္းေတြက်ၿပီးတာေတာင္ ေကာင္းကင္ကအု႔ံမိႈင္းေနၿပီး လနဲ႔ၾကယ္ေတြကေပ်ာက္ကြယ္ေနတယ္။ ႏွင္းခဲပံုတစ္ခုဟာ ေက်ာင္းေဆာင္ရဲ႕အဓိကခန္းမအုတ္ခံုေလွကားထစ္ရဲ့အေပၚမွာ ျဖစ္တည္ေနတယ္။ ေအးခဲေနလ်က္ ႏွင္းမႈန္ေတြဟာ ဒီေန႔မနက္ကတင္ လာေရာက္စြန္႔ပစ္ခံခဲ့ရတဲ့လူအေပၚ လံုးဝဖံုးကြယ္သြားၾကတယ္။

က်ီးငွက္အခ်ဳိ့ရဲ႕ေအာ္သံက ညရဲ႕တိတ္ဆိတ္မႈကို ၿဖိဳခြင္းလိုက္ၾကတယ္။

ေလျပည္တစ္ခ်က္က ေဝ့ဝဲတိုက္သြားၿပီး အေစာေလးကတင္ရပ္ေနတဲ့ ႏွင္းက်မႈကတစ္ဖန္ျပန္စတင္လာေတာ့တယ္။

အထီးက်န္ဝိဥာဥ္တစ္ခုဟာ ႏွင္းခဲပံုေဘးမွာတိတ္တဆိတ္ရပ္ေနတယ္။ ႏွင္းခဲထဲမွာေတာ့ သူ႕ရဲ႕အရင္ခႏၶာကိုယ္က အနားယူေနတယ္။ ေလေတြစတိုက္လာခ်ိန္သူ႕ရဲ႕ေနာက္ဆံုးထြက္သက္ကၿပီးဆံုးသြားၿပီးေတာ့ သူခံစားခဲ့ရသမ်ွနာက်င္မႈေတြအားလံုး တစ္ခဏခ်င္းေပ်ာက္ကြယ္သြားသလိုပဲ။

သူ႕ကိုေျမေအာက္ကမ႓ာဆီလိုက္ပို႔ရမဲ့ ဒ႑ာရီလာမိစၧာေတြ(1)ကေရာက္မလာခဲ့...။ ဝိဥာဥ္ခမ်ာသူ႕ခႏၶာကိုယ္ကုိစြန္႔ခြာလို႔မရ... အ႐ွိန္အဝါတစ္ခုခုကသူ႕ကိုဒီေနရာမွာခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားသလိုပဲ။

ႏွင္းေတြကဆက္က်ေနတယ္...။ ၾကည့္ရတာေတာ့ဒီႏွစ္ေဆာင္းကအရမ္းရွည္ျကာေတာ့မဲ့ပံု။

ခုႏွစ္ရက္ၾကာၿပီးေသာ္...

တိရစၧန္ခြာသံေတြရဲ႕က်ယ္ေလာင္လွတဲ့အသံကအေဝးတစ္ေနရာဆီကေနခ်ည္းကပ္လာတယ္။ ေလလြင့္ေနတဲ့ဝိဥာဥ္လည္းအဲအသံေတြဆီအာရံုေရာက္ၿပီး ယြီလင္းေတာ္ဝင္အေစာင့္တပ္တစ္စု(2)ကိုေတြ႔လိုက္ရတယ္။

"ဒီေနရာကို႐ွာၾကစမ္း!"

တစ္ကိုယ္လုံးအမည္းေရာင္ဝတ္ဆင္ထားတဲ့ စစ္သူႀကီးငယ္ငယ္ေလးတစ္ေယာက္က ျမင္းေပၚကဆင္းၿပီးက်န္တဲ့သူေတြကိုလက္နဲ႔အခ်က္ျပလိုက္တယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာကေအးစက္တည္ၿငိမ္ေနတယ္။