Ik zal op je wachten!

🤧

3maanden later...

-Souhaila: Nicole, ga aub met Souf praten, hij heeft al weken, niks meer gegeten, hij komt niet eens zijn kamer uit.
-ik: Ik zal m'n best doen
-Souhaila: Wllh, hij houdt van jou! Hij wilde met jouw trouwen, kinderen, reizen..
-ik: ik mis hem ook, ik heb alles verpest.
-Souhaila: Niet als je met hem gaat praten!

Na een uurtje treuzelen, besluit ik toch naar Souf te gaan, ik moet het hem vertellen. Ik ben me gaan omkleden☝🏾, ik heb m'n wallen weggedaan met make-up, ik ben er maanden niet goed van geweest...

*Bij Souf thuis:

Souhaila kwam de deur opendoen & zei dat ik naar zijn kamer mocht gaan, zijzelf vertrok ik weet zelf niet naar waar.
Ik klopte aan bij Soufiane's kamer, maar geen antwoord. Toen ik de tweede keer klopte zei hij: 'GA WEG, IK WIL MET NIEMAND PRATEN!!' Ik klopte de derde keer & ging dan naar binnen. Hij lag in zijn bed, zijn rug naar mij gekeerd, het deed me pijn. Ik had een krop in mijn keel, ik kon bijna niet praten...

-ik: Sss...ouf?
-Souf: Nicole, ben jij het?

Hij keek me aan, ik zag zijn wallen, ik zag dat hij magerder is geworden, het brak me om hem zo gebroken te zien...Hij ging zitten en legden zijn handen naast zijn gezicht, kijkend naar de grond.

-ik: Het spijt me Souf.
-Souf: Voor wat?

Ik zag een traan naar beneden vallen, hij hield zich sterk maar ik wist dat hij elk moment in tranen kon uitbarsten... Ik kon mijn tranen niet meer inhouden, dus ik begon ook te huilen.

-ik: Ik moest het je eerder vertellen, toen jij weg was voor een jaar, ging ik boodschappen doen, ik kwam thuis aan en iemand pakte me bij mijn keel, hij had een mes vast, hij snijde heel lichtjes in mijn keel, waardoor er een klein beetje bloed zichtbaar was. Hij zei me dat als ik jouw niet gerust zou laten, hij achter mij en jouw zusje zou gaan... Ik was zo bang, ik had niks...geen geweer, ik heb alles thuisgelaten, ik dacht dat ik weer veilig zou kunnen zijn, maar nee...
-Souf: Nicole.., het is allemaal mijn schuld, ik had je niet alleen moeten laten, ik had je hier nooit in moeten betrekken
-ik: Het was niet mijn bedoeling om je te kwetsen Souf, ik wil heel graag met je trouwen, maar ik heb alles verpest door mijn angst & door je niets te vertellen.
-Souf: Zolang ik jou terugheb, maakt niks anders meer uit.
-ik: Vergeef je het mij?
-Souf: Ik zou nooit boos op jou kunnen zijn.

Hij pakte me vast alsof niks ons nog kan breken, het voelde goed & ik kon me eindelijk weer veilig voelen.

-ik: En nu gaan we eten, dat heb je echt nodig.
-Souf: Eindelijk heb ik wat ik wilde terug & beloof me aub dat wat er ook gebeurt je eerst met mij komt praten, ik vraag Mo wel om op mijn zusje te letten, want mijn ouders zijn nog steeds in Marrakech.
-ik: Ik beloof het!

Souf brengde ons naar de resto, wel na een douche want wllh hij stonk, hij heeft maanden niet gedoucht...alleen maar voor een meisje, waar sommige jongens wel niet in staat zijn😳.

Na het eten, gingen we naar Souf zijn favoriete plek wanneer hij zich niet zo goed voelt, we gingen zitten, ik legde mijn hoofd op zijn schouder, kijkend naar de zonsondergang.

-Souf: Zou je eigelijk nog met mij willen gaan trouwen?
-ik: Heel graag.

Hij schuifde de ring om mijn vinger.

-Souf: Ik kan niet wachten op de dag om je eindelijk mijn vrouw te kunnen noemen.

Ik pakte zijn hand vast & zoals gewoonlijk speelde ik ermee, hij pakte me kin zodat ik hem wel in zijn ogen moest kijken.

-Souf: Bedankt voor alles.

Ik glimlachte naar hem, ik zag die glinsteringen weer in zijn ogen,elke keer als hij naar me kijkt.

En toen besefte ik dat hij het wachten waard is geweest!!