Chasing Every Beat 1 (Esperanza Series #1)

Chapter 43

(Note: Ready Your tears)

Flowers for you,
all hail for her princess,
Make vows to your prince.

I'm no good for you

Puno ng ingay ang maririnig mo dahil sa pagkaskas ng gulong sa kalsada. Nakasandal ang buong ulo ko sa gilid ng tricycle at pinag iisipan ang dapat kong gawin.

I need some rest, for me to think right. Just to rest my mind for all the things that is happening.

What am i going to do with my life? Parang hindi ko na kayang mabuhay pa kung ganito lang rin naman.

I have so many problems and i just can't bare all of this, what the hell.

Pinunasan ko ang patuloy na pagtulo ng luha sa mga mata ko. Ayaw ko ng umiyak. Ayaw ko ng maging mahina.

Kung mahina ako paano na lang si japeth? Paano na lang sila mama? Paano na?

I closed my eyes until i saw the street of our house, tumigil ang tricycle at pinaghintay ko lang muna si kuya sa labas para sa bayad ko.

Wala akong dalang pera dahil nga nakita lang ako ni japeth sa sememteryo, but the driver said to me,

"Ayos lang hija, alam kong may problema ka ngayon, tago mo na lang 'yan, ang gusto kong gawin mo ngayon ay maging matatag, alam kong kaya mo 'yan"

na hanggang ngayon ay dala-dala ko parin sa loob ng kwarto habang nakatulala sa kisame.

Wala silang lahat dito sa bahay, mukhang umalis nga sila. Hindi man lang nag atubiling hanapin ako, hindi man lang nag alala sa kalagayan ko. Kung nasaan ako.

Pinikit kong muli ang mata ko atsaka nag isip ng maigi, i just can't feel and heart beat from my body right now.

I feel empty.

I feel nothing.

But the only thing that i can feel right now was japeth, nasa isip ko lang siya. Hindi siya mawala sa isip ko. Kahit isang segundo.

Kahit pilitin ko hindi ko maalis sa isip ko kung anong hirap ang pinagdaanan niya.

Naghirap pala talaga siya, at gano'n ako kabobo para hindi mapansin 'yon ng maaga. What the hell janine?!

Kusa ng lumalabas ang tubig sa mata ko. Parang kailan lang, iniisip ko na hindi na ako malulungkot dahil nandiyan na ang lakas ko. Ang kasiyahan ko.

Pero hindi ko alam na nanghihina na ang lakas ko. Hinang-hina na siya. Wala na sa kaniya ang F.A.C., wala na siyang lupain. Lahat, wala na.

Tumayo ako at mabilis na pumunta ng banyo. I need to wash my face, i need to get this sadness  out from my body.

Tinitigan ko ang sarili sa salamin at kitang-kita ko ang maga nito. Halatang kaninang umaga pa umiiyak. What the hell.

Pinuntahan ko ang speaker at kinuha ang cellphone ko, pinatugtog ko ang isang kanta na una kong narinig noong magkasama pa kami ni japeth.

Bibili ata kami ng beef pares noon at nakasakay pa kami sa hummer niya.

"Hungry?" Tanong sa'kin ni japeth habang nagmamaneho pa rin siya.

Uhm, oo? ewan ko. Ano ba'ng isasagot ko.

"Ano ba'ng kakainin?" Tanong ko ng mabilisan. Nakadepende ang gutom ko sa kakainin, kung masarap naman, bakit hindi 'diba?