Halos naubusan ako ng hangin sa sinabi ni Kuya. I really felt sorry for him. What about ate Ella? They've been together for almost 6 years. Pero...
"Nung pabagsak na ang kumpanya, I did my best to find money. I entered different jobs. But still, hindi pa rin sapat. Nung nag offer ang ibang company nung about sayo, I refused. Ayoko. Dahil alam kong masasaktan ka. Dalawang company ang nag offer at the same time nun. At, yung una, ang mas pinili ko." Sobs are echoing inside the room.
"Anong condition y-yung una kuya?" I manage to ask him.
"That I will marry their daughter. Sobrang sakit. But I don't have any choice. I break up with my... with Ella. It's killing me inside. Pero, I have to do it. For our future. But still, hindi naging sapat ang pagme-merge ng 2 companies dahil sa laki ng problema ng kumpanya natin. Kaya, wala na talaga kaming magawa. We accept the 2nd company's condition. Ngayon, napapagamot na si dad. Maayos na ang company. Malago na ulit ang business. But, yung conditions, hanggang ngayon, hindi natin malalagpasan." Shit. I'm really sorry for judging you kuya. T_T
"K-kuya. S-sorry!" Sabi ko sa kanya. Yinakap ko siya ng mahigpit. Pati si mommy. Nagyayakapan lang kami habang umiiyak.
Play media @the right side.
"I want to see daddy, ma. How is he? Okay na ba siya? Gumising na ba siya? Ma, I want to see him." Daddy, stay strong. Lalaban tayo as a family.
"He's still in coma. Hindi pa siya gumigising since the day the accident happen."
"Let's go to States ma. Right now. I'm dying to see him. Please ma." Pagmamakaawa ko kay mama.
"Okay. Pack your things." sagot naman ni mama.
-
@States
"Daddy, I miss you. Stay still ha? We are here now. Di ka namin iiwan. Kaya wag mo din kami iiwan ah?" I am here @daddy's side. Nakaupo ako sa tabi niya habang hawak ko yung kamay niya. Napakasakit makita yung tatay mo sa ganitong kalagayan.
"Da-daddy. Mahal na mahal kita. Mahal na mahal ka namin." My voice begin to crack. Umiiyak na naman ako.
"Alam mo ba daddy, college na ako! And, I have this one, who have been my angel for the time that you were all away from me." Lalo akong napaiyak nang maalala ko si Terrence.
"Dad, I love him. He took a good care of me. He save me from disasters. I'm missing him so much right now. But you know what dad? I chose you over him. And it hurts like hell. But I don't mind. You are my superhero dad. You are my everything. I can sacrifice my ha-happiness just for you dad. Kaya g-gumising ka na dyan. Ang tagal mo ng natutulog oh." Tears from my eyes keep on flowing.
Biglang may yumakap mula sa likod ko.
"Ma..." Umiiyak na naman kami. Wala na bang katapusan 'to?
"I'm sorry anak. Di mo dapat nararanasan ito."
"No, it's okay ma. I'm alright." Okay nga lang ba ako? Sana nga.
Kinausap pa namin si dad ng onti at umalis na din. Bago pa kami lumabas ng pinto ay tumunog yung machine na naka connect sa oxygen ni dad.
*Toot* *Toot* *Toot* *Toot*
Napatingin kami ni mama. Bumababa yung rate ng heartbeat niya. No dad. Not now.
"Nurse! Nurse! Help my dad nurse!" Nag panic kami ni mama at mabilis na tumawag ng nurse.
"What's happening?! How's dad?!" Sigaw ni kuya na kakarating lang.
Biglang lumabas yung dalawang nurse sa room ni dad at pagbalik ay may kasama ng doctor. Ayaw kami papasukin dahil bawal daw.
Dad..... Wala na akong marinig. Parang na-mute lahat. Parang nabasag eardrums ko. Parang nagi-slowmotion ang lahat. Tanging ang nasa loob lang ng room ang nakikita ko.
From the window of the door outside, I can see them. We watch them. Saving my father.
"Charge! 120!" Sigaw ng doktor.
Nakikita ko nalang ay yung pag angat baba ng dibdib ni dad dahil sa pump na may charge na gamit ng doctor to save him.
No dad. I can't lose you. Please, fight for us.
At sa huling sabay na pagpatak ng mga luha ko ay ang pagbagsak ng katawan ni dad. NO DAD! PLEAASE...
"Time of death, 9:58 pm." Naglabasan na ang nurses.
"NO! DAD IS ALIVE! DOC, DO SOMETHING! DO ANYTHING! DAAAD! PLEASE! DON'T GIVE UP! DAAAAAD!" Sigaw ko. I can't control myself! Naglulumpasay ako dito. I can't find any strength cause my strength is here in front of me. Lifeless.
"I'm so sorry Mrs. Parker. We did all our best. But the body of your husband just can't obtain the medicines that he receive. I'm sorry." Sabay labas ng doctor ni dad.
"DAD! I TOLD YOU WE NEED YOU D-DAD! W-WAKE UP P-PLEASE!" I hug dad's body. Hindi 'to nangyayari. Buhay si daddy. Di niya kami iiwan!
"T-tash! Stop it." Pilit akong pinapatahan nila kuya but I just can't. Ibang usapan 'to. Si daddy 'to eh.
"Dad, sabi ko sayo di ka namin iiwan. But why did you left? Daaad, wake up please dad. Parang awa mo na.
Yinakap nalang ako nila mama. Para na rin akong pinatay dahil sa mga nangyari. Angsakit.
Hindi ako umiyak sa burol ni dad. I remain emotionless. Hindi ako kumikibo. Pagtango lang ang tanging sagot ko sa mga taong kumakausap sakin. Hindi ko pa kaya. Hindi ko alam kung hanggang kelan ako magiging ganito.
"You can cry if you want, Tash." Sabi ni kuya. Si kuya, iyak ng iyak pag gabi. Si mama, all the time.
I move my head side wards. Na ang ibig sabihin ay ayaw ko.
"Tash, there's no point in stressing into something you cannot change. Learn to move on and grow stronger. Cause if you really love that person, you let them go." Sabi ni kuya. Sabay pat ng balikat ko at umalis na din.
Puro iyakan nalang ang naririnig ko nang ibababa na ang coffin ni dad.
"STOP!" Sigaw ko. Pinaakyat ko sa kanila ulit yung kabaong at pina-open. I cried hard. I hug his coffin. I don't wanna let him go. But I love him kaya kakayanin ko para sa kanya.
"D-dad, I will m-miss you." I whisper while sobbing.
After that heartbreaking scene, nagpahinga nalang muna kami dito sa bahay.
-
Huhu. :'( Kawawa naman sila Tash. :( Pero maganda pa rin tayo kaya keep reading! :(

BINABASA MO ANG
This I Promise You
Teen FictionMahirap mangako ng hindi mo naman matutupad. Kaya dapat, diretso gawa. Hindi puro salita.