"You will not fix me" | Shawn Mendes ff

1.

Zazwyczaj wstaję o 5:30, lecz dzisiaj pozwoliłam sobię wstać godzinę później. Wstałam, ubrałam się, spiełam włosy w wysokiego koka i zeszłam na dół. Nigdy nie zwracałam uwagi na bardziej szczegółową pielęgnację, bo poprostu nie miałam na to siły.

Oczywiście zastałam na dole rodziców(jeżeli można ich tak nazwać) upitych i śpiących na kanapie w salonie, a obok nich butelki po wódce i różnych innych alkoholach, których nazwy mi ciężko wymówić.

Popatrzyłam na nich i wyszłam , poprostu wyszłam z domu do szkoły, której tak samo nienawidziłam jak mojej "rodziny".

Gdy weszłam do szkoły nie obyło się bez dogryzek na temat mojego wyglądu. Starałam się ignorować to jak mogę ale w środku czułam smutek, wręcz jakby moja podświadomość kazała mi powiedzieć jak bardzo ich wszystkich nienawidzę.

Lekcję skończyły się wyjątkowo o 13PM z czego nie byłam zadowolona,ponieważ nie chciałam wracać do tego pieprzonego domu. Zastanawiacie się pewnie czemu nie uciekłam od tych ludzi. Nie opłacało mi się to, bo nawet nie miałabym dokąd uciec. Nie mam nikogo, kto mógłby mi pomóc.

Wkraczam do domu starając się nie trzaskać drzwiami, zdejmuję buty i kieruję się w stronę kuchni, nagle słyszę ten znienawidzony przeze mnie głos.

- Gdzie byłaś?! Ty głupia suko twoje miejsce jest tutaj! - te słowa wypowiedział mój pijany ojciec.

- j-aa prze-epraszam, byłam w szkole - odpowiedziałam jak zwykle wystraszonym głosem,zawsze bałam się mu postawić, ponieważ zapewne bym tego żałowała.

- gówno cie nauczy ta szkoła, lepiej wypierdalaj kupić mi i matce wódkę. - krzyknął.

-dobrze już idę- łzy cisnęły mi się do oczu, jestem bardzo wrażliwą osobą.

Wyszłam z domu a w drodze oczywiście płakałam. Nie miałam już na to wszystko siły, każdy dzień od 3 lat wyglądał tak samo,ciągły krzyk i strach.

Czy to się kiedyś skończy?
Moja podświadomość : raczej nie...