Adoptowana | Porwana 💊🔫

33

Byłam zamknięta w tej piwnicy już jakiś miesiąc! Strasznie się boję. Chciałabym już wrócić do domu. Do Zayn'a, Natalie, Noah, rodziców i do...

- Dzień dobry moja ślicznotko! - do pomieszczenia wszedł Harry. Nic mu nie odpowiedziałam. - Odezwała byś się szmato! - Nie mogłam wydusic z siebie słowa. - No, no! Widzę że księżniczka się stawia!
- Czego ty ode mnie chcesz! - krzyknęłam.
- O jednak masz język! Ha! Czego ja od Ciebie chce? - zaśmiał się.
- Tak czego!? Pieniędzy!? No czego kurwa!
- Oj nie unoś się tak. Złość piękności szkodzi. - znowu się zaśmiał. - Nie wiem czego chcę. Może Ciebie, może pieniędzy, może tego i tego... Kto by to wiedział. - wzruszył ramionami. - Całe życie miałaś jak z bajki! Niczego Ci nie brakowało! Nie wiedziałaś co to smutek, złość! Niczego Ci kurwa nie brakowało! Lecz mi całe życie było ciężko! Razem z Taylor'em straciliśmy rodziców gdy byliśmy jeszcze bardzo młodzi. Na początku mieszkaliśmy z dziadkami, ale gdy skończyłem 18 lat postanowiłem że się wyprowdzimy.
- To dlatego sprzedajesz te świństwa!? Nie mogliście zostać i mieszkać z nimi?
- Śmieszna jesteś! My ich w ogóle nie obchodziliśmy! Kiedy rodzice zginęli, dziadkowie mieli nas gdzieś. Nie obchodziło ich co z nami się dzieje.
- A i wracając to nie bądź taki pewny że nie zaznalam smutku i złości.
- NIE PRZERYWAJ MI!!! - chłopak się wkurzył i uderzył mnie. - Teraz będziesz wiedziała co to strach! - chłopak zaczął się złowieszczo śmiać i położył swoją dłoń na moim udzie.
- Nie, proszę nie!
- Oj co tam mówisz? Nie słyszę Cię.

Chłopak wstał i podszedł do komody. Wyjął z niej pistolet. Wymierzył w moją stronę.

- Dlaczego mi to robisz! - łzy zaczęły spylwac mi po policzkach.
- Bo mam Cię dość!
- Co ja ci zrobiłam!?
- Pojawiłaś się w moim życiu! Namieszlas w nim, a później złamałaś mi serce!
- Co?!

Padł strzał...