CHAPTER 15- Finally say it
"Serralaine..." Kent at tumayo pagkakita sakin, akmang hahalik sa pisnge ko pero pasimple akong umiwas at tipid lang na ngumiti sa kanya bago naupo.
Napatikhim siya at pilit na ngumiti sakin bago naupo sa kinauupuan niya kanina, katapat ko.
"Nag order na ako para sa ating dalawa.." Aniya na kinatango ko nalang bago sya tinignan ng seryoso, walang emosyon na mababakas sa mukha ko kaya naman napa ayos siya ng upo at sinalubong din ang tingin ko.
"So.. gusto mo talagang matuloy ang kasal natin? Na gawa-gawa ng tatay mo? I thought tutulungan mo ko para pigilan ang kung ano mang pinaplano niya? What now, Kent? Tell me, gusto mo parin ba ako? I thought naka move ka na kaya hanggang ngayon magkaibigan parin tayo kasi akala ko okay ka na..Tama ba ako?"
Hindi siya agad umimik at umiwas sakin ng tingin bago napa buntong hininga ito at nailing iling.
"I don't know...basta ang gusto ko lang mapa sakin ka, Serralaine. Ayokong mapunta ka kay Rui o kung sino mang lalaki magtatangkang agawin ka..Yeah I think until now, I'm still into you..akala ko agad kang mawawala sa sistema ko at makuntento nalang bilang kaibigan mo pero mukhang di ko na kayang manahimik nalang sa isang tabi at walang ginagawa kaya pumayag ako sa gusto ni Papa..."
"I love you Serralaine...until now, ikaw lang talaga." Madamdaming aniya niya pa.
"But Kent...you know my feelings for you.." Untag ko.
Napatango siya. "I know...di mo ko gusto hanggang ngayon..pero gagawin ko ang lahat para mahalin mo lang ako basta ba bigyan mo lang ako ng chance.. please?" He almost pleading at me, na pagbigyan ko siya.
"Di ko alam, Kent..ayokong paasahin ka pa.." Nagulat ako ng bigla niyang kunin ang isang kamay ko at hinalik-halikan ang likod ng palad ko.
"K-Kent.." Saway ko at akmang babawiin ang kamay ko na hawak niya pero mahigpit niya itong hinawakan pero may konting pag iingat parin naman dahil di naman ako nasaktan sa higpit ng hawak nya.
"P-please...Give me a chance? I love you so much, Serralaine..baliw na baliw talaga ako sayo matagal na, hayaan mong unti-unti kong pasukin ang puso mo at angkinin yan.." Aniya at muling hinalikan ang kamay ko.
Di naman ako naka imik at natulala nalang.
Nang matauhan ay tyaka ko lang binawi ang kamay ko. "Kent...wala na bang ibang paraan? Please.. huwag na natin ituloy ang kasal–"
"There is no other choice...at di rin ako papayag na hindi matuloy ang kasal natin, ipapa request ko na kahit sa huwes lang muna tayo at syaka na ang engrandeng kasal na gusto nila..ang mahalaga maikasal na tayo sa madaling panahon at wala ng paligoy ligoy pa at baka may bigla pang umeksena kaya naman uunahan ko na." Saad niya at nagtagis ang bagang. Parang hindi siya ang Kent na kilala ko dahil sa pag iba ng emosyon at pananalita niya.
Oh god... there's no way to escape now? Really? I trapped, big time, huh?
I think it's better to get crazy than to get married to the man I don't love, and end up with him until I die, just no way.
I better just die immediately, oh fuck just kidding!
I sighed.
"K-Kent...Hindi tayo magiging masaya sinasabi ko na sayo, Hindi magwo-work ang magiging married life natin if itutuloy pa natin ang gusto ng tatay mo, hanggang kaibigan at kapatid lang talaga ang maituturing ko sayo, sa totoo lang ayokong masira ang friendship na meron tayo kaya pilit ko itong sinasalba..."
"Then just let it happen, Serralaine. I don't want to be your fucking friend anymore! In the first place, I don't want to be just your friend...you know that, because I fucking love you but your so dense to even realize that not until now.." He sighed.
