Reset/JJK

°22°

Elimi tutan babama baktım. Başımda ağlıyordu umutsuzca.

"Neden bana söylemedin kızım.. Neden bana söylemedin."

Elimi zorla kaldırdım ve elini tuttum. Uyandığımı anlayınca heyecanla yüzüne baktı.

"Özür dilerim baba.." kısık sesimle konuştum. Babamın hastalığımı öğrenmesi isteyebileceğim en son şeydi.

"Hepsi benim yüzümden. Sana hiç iyi bakamadım."
Kafasına vurdu tekrar tekrar. Ben elimle engelledim.

"Senin bir suçun yok baba lütfen ağlama artık."

İçeri giren hemşire babama şimdilik çıkması gerektiğini söyledi. Babam çıkınca göz yaşlarımı tutamadım.
Hemşire bana baktı.

Uzun bir konuşma yaptı. Bende dinliyormuş gibi yaptım.
Kafamı evet anlamında salladım ve daha bir çok boş şeyler söyledi. İlaçlarımı almadığım için yorgun düştüğümü söyledi diğerlerini dinlemedim. Asıl merak ettiğim şeyi sordum.

" Jungkook. Jeon Jungkook? Benimle gelen çocuk. O nasıl?"

"Merak etmeyin kendisinin durumu şu an iyi ameliyatı çabuk bitti."

Çıktıktan sonra arkama yaslandım. Benim için kendini silahın önüne niye atmıştı? Ve ayrıca bizi nasıl bulmuştu? Polisleri de o mu çağırmıştı?

Kısa bir gülüş attım kendi kendime.
Suçluluk duygusu çekiyordu kesin. Ne sanıyordu kurşunun önüne atlayınca onu affetmemi falan mı?

Tabi ya onca zaman bu yüzden yanımdaydı. Bu yüzden başımdan ayrılmadı. Benimle hastaneye geldi. Ona Nacheong'u nereden tanıdığımı sorunca özür dileyip gitti. Beni bu duruma getirdiği için de özür diledi. Ne kadar salakmışım hiçbirşeyi anlamadan o adamla aynı evde yattım ve uyudum. Evimin anahtarını bıraktım ve onu benim evimde rahatça bıraktım. En önemlisi nasıl evime alabilmiştim?

İnsanlara güvenmek başıma hep kötü şeyler getirirdi zaten.

Bir dakika ben bu çocukla 2 yıllık bir ilişkideydim. 2 yıl!
Kör falan olmalıydım veya aptal..

MJ doğru söylemişti. Yani Jimin.

ManuelBrith :
Aynı yazıyı aynı kişi için bir kez daha yazmıştın. Ama sonuçları seni bu hale getirdi.

Daha kaç kez aynı hataya düşmüştüm kim bilir kaç kez Jungkook'a güvenmiştim.

En kötüsü de buydu işte. Daha 16.yaşıma basmamışken elime bir silah verilmişti ve karşımda ise   arkadaşımın cesedi.

Çocukluğumdaki en büyük bu travma sayesinde ise bu lanet hastalığa yakalanmıştım. Jungkook denen herifin hala iyi olup olmadığını sormam bile hataydı veya onun yüzünden ağlamam.

☘️

Polisler ifademi alıp gitmişlerdi. Nacheong ile ilgili en ufak birşey bile anlatamamıştım. Polisler bana katili sorarken çıkıpta aslında bende bir katilim diyemezdim. Korktum.

Korkunç bir kızdım evet biliyorum. Ama karakola kendim gitmeden önce yapmam gereken işler vardı.

Öncelikle Nacheong'un annesini aradığımda bana onun yurtdışında olduğunu söylemesi gibi aklımda bir sürü soru vardı. Korkunç birşey geldi aklıma. Ailesi bilmiyor muydu Nacheong'un öldüğünü?
Cenaze de yapmamışlardı.
Yada beni çağırmamışlardı..

☘️

Babam hiç gelmediği evimde şu an oturmuş beni izliyordu pişman bakışlarıyla. 2 gün geçmişti ve hala özür dileyip duruyordu. İlaçlarımı verip kahvaltımı hazırlıyor resmen her istediğimi yapıyordu.
Evine gidebilirsin desem de beni dinlemiyordu.
Ve aramızda başka bir konuşma geçmiyordu. Çünkü ikimizde 3 yıldır konuşmamıştık ve birden aynı evde oturuyorduk. Aklıma annem geldi..