ရသစံုလင္ တ႐ုတ္ဝတၳဳတိုမ်ား

မနာလိုစိတ္ (အပိုင္း-၁)

တခါက ဟန္ေခ်ာင္ေရႊျမိဳ႕ေတာ္ၾကီးမွာ ဆရာေလးဝူဟန္ဆိုတာရွိတယ္။ ဝူဟန္ဟာ ဟန္ေခ်ာင္ျမိဳ႕ေတာ္မွာ အလြတ္ပညာသင္ေက်ာင္းေလး ဖြင့္လွစ္ထားေပမဲ႔ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာန႔ဲ နာမည္ေက်ာ္ၾကားတ႔ဲ ဆရာအေက်ာ္အေမာ္မ်ိဳးထဲက မဟုတ္ရွာပါဘူး။ အဲဒီေခခတ္ေတြတုန္းက ေတြ႕ေလ႔ေတြ႔ထရွိတဲ႔ နယ္ကေနျမိဳ႔တက္လာျပီး တိုးတက္ရာတိုးတက္ေၾကာင္း ရွာေဖြတဲ႔ ပစၥည္းမဲ႔လူငယ္ပညာရွင္မ်ိဳးလို႔သာ ဆိုၾကပါစို႔။ အဲ..ဒါနဲ႔ တေန႔ေတာ့ သူ႔သူ႔ေက်ာင္းကေလးပိတ္လို႔ ေက်ာင္းသားေတြလည္း အိမ္ျပန္ၾကေရာ ဆရာေလးဝူဟန္ ထံုးစံအတိုင္း တစ္ေယာက္တည္းက်န္ခဲ႔ေရာ။ ဒါေပမဲ႕ ဒီတေခါက္ေႏြေက်ာင္းအပိတ္မွာေတာ့ သူကဒီလို တစ္ေယာက္တည္းေနရတ႔ဲအရသာကို ထူးထူးဆန္းဆန္းပဲ သိပ္သေဘာက်ေနတယ္။ ခါတုိင္းလို ေဝယ်ာဝစၥလုပ္ေပးမဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြ မရွိေတာ့ေပမဲ႔ ကိုယ္႔လက္ဖက္ရည္ၾကမ္း ကိုယ္႔ဖာသာႏွပ္လို႔ က်ိဳခ်က္ျပီး တစ္ေယာက္တည္း ထိုင္ေသာက္ရေတာ့ ဘာျဖစ္သတုန္းဗ်ာ.. နားေတာင္ေအးေသးလို႔ ေက်နပ္ေနတာေပါ့။

ဒါေပမဲ႔ ဆရာေလးဝူဟန္တေယာက္ ဒီလိုတစ္ယာက္တည္း က်န္ခဲ႔ရတာကို သိပ္သေဘာက်ေနတာက ေအးေအးလူလူ ေနရတာတခုတည္းေၾကာင့္မကဘဲ တျခားအေၾကာင္းတစ္ခ်က္လည္း ရွိေသးတယ္ ။ အဲဒါကေတာ့ သူေနတဲ႔ဝင္းေဟာင္းၾကီးရဲ႕ အတြင္းရင္ျပင္မွာရွိတဲ႔ သူ႔လူပ်ိဳေဆာင္ေပါ႔ေလ။ အဲ….အဲဒီအခန္းေဆာင္က အလြန္စိတ္ကူးယဥ္ခ်င္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ကို ေမွာ္ဆန္ဆန္နဲ႔ သူ႔ကို ဖမ္းစားႏိုင္လြန္းလို႔ဆိုပဲ။ သူ႔အေဆာင္ရဲ႕ ေနရာတိုင္းမွာမိန္းမသားတို႔ရဲ႕ ႏူးညံ႔တဲ႔အေငြ႕အသက္တို႔ လႊမ္းျခံဳေနတယ္လို႔ ဆရာေလးဝူဟန္ကခံစားရသတဲ႔။ ကဲ..အိပ္ခန္းထဲကိုပဲ ၾကည့္ဦးမလား မွန္တင္ခံုနဲ႔ဘာနဲ႔ ၊ မွန္တင္ခံုေပၚမွာဆိုရင္ အဖံုးမွာမွန္အရွင္တပ္ထားတဲ႔ အလွျပင္ေသတၱာ အျပင္ တျခားသူျမင္ဖူးတာေတြေရာ ဘာေတြမွန္း ဘယ္လိုမွေတြးၾကည့္လို႔မရတဲ႔ အမ်ိဳးအမည္မသိ မိန္းကေလးအသံုးအေဆာင္ တိုလီမုတ္စေတြ လည္းရွိေသးတယ္။ မွန္တင္ခံုအံဆြဲထဲ ဖြင့္ၾကည့္ျပန္ေတာ့အပ္ကေလးေတြ ၊ ဖဲပြင့္ကေလးေတြနဲ႔ ဆံညွပ္ေလး ပန္းကပ္ေလး ေတြကို ဟိုတခုဒီတခုေတြ႔တဲ႔အျပင္ အံဆြဲေအာက္ေျခမွာဆိုရင္ မ်က္ႏွာေျခမႈန္႔ ျဖဴျဖဴေတြမ်ားေတာင္ ေပေနလိုက္ေသးတယ္။ အဲ..ျပီးေတာ့ ဆရာေလးဝူဟန္ ဒီအခန္းထဲကို ဝင္လာလိုက္တိုင္းမွာ ပန္းေရေမႊးရနံ႔ ေဖ်ာ႔ေဖ်ာ႔လည္း ရတတ္ေသးတယ္။ ရင္ခုန္တိမ္းမူးစရာ ဒီနံ႔သာရန႔ံက သူ႔အိပ္ခန္းရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ရနံ႕လိုကိုျဖစ္ေနေတာ႔ ဝူဟန္အဖို႔ တခါတခါ ဘယ္ဆီဘယ္ဝယ္ေရာက္ေနမွန္း မသိေတာ႔တဲ႔တခါက ဒီအခန္းပိုင္ရွင္ ယမင္းပ်ိဳကိုေတာင္ ရွိလိုရွိျငား အေယာင္ေယာင္အမွားမွားနဲ႔ လိုက္ရွာရမလိုဆိုိုပဲ။