Never Enough

Chapter 9: trouble

Chapter 9

"Good morning manang!"
Masiglang bati ko kay manang pagbaba ko. Maaga akong nagising ngayon pero wala na si Mama di ko na naman sya naabotan.

"Ang aga mo ata ngayon Lace anong meron?"
Tanong ni Yaya habang hinahandaan ako ng pagkain. Ngumiti lang ako sa kanya at sumubo na. Ewan ko lang kung anong meron pero napaka gaan ng pakiramdam ko ngayon. Siguro masarap lang yung tulog ko kagabi kaya ganito ag umaga ko.

"Manang mauna na po ako! Bye"
Sabi ko at binuksan yung sasakyan ko saka itinapon sa loob ang mga gamit ko. Inon ko yung radio at napasabay sabay ako sa kanta.

I don't mind spending everyday
Out of my corner in the pouring rain

Kahit na luma na tong kantang to gustong gusto ko parin itong pakinggan. Paborito ko kasi to nung bata ako.

And she will be loved..
And she will be loved...

Wala pang 30 minutes dumating na ako sa campus. Nag park ako sa tabi ng sasakyan ni Ari. Ang aga nya naman ngayon.

"Good morning chief!"
Bati ko kay manong guard. This is new haha! Nagulat nga si manong guard sa pag bati ko sa kanya.

"Magandang umaga sayo"
Pahabol nya. Itinaas ko lang yung kamay ko at naglakad na papunta sa building namin.

"Whoa! Anong nakain mo ngayon Yen?"
Sobrang nagulat ako nung makita kong naka akbo si Yen sa mesa. At first I just thought na parang natutulog lang sya but when I hear her sobs napatakbo agad ako.

"What the hell happened?"
Hinawakan ko yung mukha nya para tignan nya ako. Nag iwas naman sya ng tingin.

"Sabihin mo anong nangyari"
Wala pang tao sa room. Kami palang dalawa ang andito.

"Wala. I'm fine."
Tipid nyang sagot. Tinignan ko sya ng matulis. Wala lang? Psh! I know you better Yen. Alam kong maypinagdadaanan ka kaya ka ganyan, kaya ka umiiyak ngayon.

"Tara dun sa safe room"
Di paman sya nakasagot ay hinila ko na sya.

"I'm fucked up. I'm a total mess"
Yun lang ang tangin lumabas sa bibig ni Yen pagdating namin sa safe room. Nakaupo kaming pareho sa sofa.

Hindi ko maintindihan ang mga sinasabi nya.

"Could you be more specific and direct Yen?"
Ngumiti lang sya ng pilit at pinunasan ang mga luhang patak ng patak sa mukha nya.

"My dad just want me to disappear. Narinig ko lahat ng usapan nila ni mommy Lace. Gusto nyang ipatapon ako dun sa manila para daw matuto ako. I'll be living with my grandparents. Pero alam ko namang sa totoo ayaw nya lang talaga akong makasama sa iisang bahay. Simply because he hates me. Ayaw nya sakin. Dinadahilan nya pa yung paguugali ko."
And then humagolgol sya. I hug her so tight para naman di sya maka feel na nagiisa sya. I'm not just her friend. I'm also her family.

"Alam mo kung anong mas masakit? Sinabi nya na sana di nalang ako nabuhay and my mom agreed. Akala ko pa naman yung mama ko yung kakampi ko but I was wrong. My whole life was a lie."
I can feel her pain and it's tearing me down. Gusto kong kunin lahat ng sakit na nararamdaman nya ngayon. Never ko pang nakitang umiyak si Yen sakin ng ganito. This is the very first time and it brokes me knowing that it is because of her family.

"San mo gustong pumunta? Tara na"
Sabi ko to lighten up her mood. I'm willinh to give her my whole day just to make her smile.

"Kahit saan basta malayo dito. Gusto kong pumunta sa dagat Lace"
Tumayo ako pero bago yun pinunasan ko na yung luha nya. She's still a baby after all. Kahit na minsan parang mas matanda sya sakin mag isip mas bata parin sya.