Possessive Wife (COLLINS COUSIN SERIES #1)

Chapter Twenty-Two

Fred POV's

Nakaupo ako ngayon sa tapat ng emergency room. Nasa tabi ko si mama na umiiyak. Because of what she did, mawawalan siya ng apo! Mawawalan ako ng anak! Fuck it.

"I'm sorry anak, hindi ko alam na buntis siya. Please, I'm so sorry,"

Umiling ako. Does she fell sorry too when she slap my wife? I guess not. Dahil nilamon siya ng galit niya kanina!

Matagal na iyon at naiintidihan kong hindi madaling magmove-on pero ang manakit ng iba. That was so wrong and invalid.

"Aksidente ang nangyari mama! Walang may kasalanan sa pagkawala ni daddy,"

"I know son, but that girl reminds me of what Sylvannah did. Nilandi niya ang papa mo."

Napatango ako. Alam ko iyon. Galit na galit ako nung nalaman ko iyon pero Safiah is out of that situation. Wala siyang alam at hinding hindi siya damay dito.

"I know that ma, pero sana hindi mo dinamay si Safiah! She don't know everything! At wala siyang kinalaman sa galit mo! Kung galit ka sa mama niya, then sa kaniya ka lang magalit!"

Lumapit si manang sa amin. Mama cried more. Pinagtitinginan na kami ng ibang tao dahil sa sagutan namin ni mama.

"Tama na yan, kumalma muna kayo,"

Tinignan ako ni manang ng walang emosyon. "At ikaw hijo, bakit hindi mo sinabing buntis pala siya?"

"Sasabihin ko naman pagkatapos ng dinner. That's why I invite you for a dinner mama, kasi balak kong sabihin na magkaka-apo ka na. But it ends like this. Damn it,"

Napahikbi pa lalo si mama. "I'm so sorry. I don't know,"

Agad akong napatayo dahil sa paglabas ng doktor. Napatingin agad siya sa akin.

"You are the husband?" tanong niya sakin.

"Yes,"

"I'm sorry but we did everything to save your baby, pero hindi siya lumaban. I guess mahina ang kapit niya,"

Nanlumo agad ako pagkarinig ko iyon. Damn!

Narinig ko ang malakas na pag-iyak ni mama.

"Umalis ka sa harapan ko ngayon, mama."

I stared at her with no emotions. Because of her, mawawala ang anak ko! Ng anak namin ni Safiah.

Napamura ako ng walang pasabing tumakbo si mama palabas. Napatingin ako kay manang na umiiyak na din.

"Gustong gusto ko ang batang iyan, hijo. Hindi ko makitaan ng masama ang buong pagkatao niya. Pero bakit ang mama mo, isang tingin lang niya, hinusgahan agad ang pagkatao niya? Mali ang ginawa ni Fely,"

Hindi ako nagsalita. Napakasakit mawalan ng anak. Ni hindi pa siya lumalabas, ni hindi ko pa siya nahahawakan at nabubuhat mawawala na siya sa akin?

Niyakap ako ni manang. Sinandal ko ang ulo ko sa balikat niya.

"Magpakatatag ka hijo,"

It hurts. Hindi ko alam kung paano magsisimula muli. Nawala ang anak namin. Gusto kong isipin na panaginip lang ito pero paggising naman ay isang napakalaking hamon ang haharapin.

Pumasok na kami ni manang sa loob para makita si Safiah. My wife don't belong this place. Kung hindi lang pinairal ni mama ang galit niya, hindi na sana mangyayari ito.

Like what they always say, nasa huli ang pagsisisi.

Mahimbing na natutulog si Safiah. Looking her beautiful face, parang kinukurot ang puso ko.

Umupo ako sa gilid niya. Hinawakan ko ang kamay niya. Paano ko sasabihin na nawala ang anak namin?

Ang sakit. Napakasakit sa pakiramdam.

"Anong balak mo hijo? Sasabihin mo ba sa kaniya?" tanong ni manang.

"She have the right to know. Whatever her decisions I will respect it,"

"Mapapatawad mo ba ang mama mo hijo?"

"Yes, she's my mom after all. I forgive her, but I don't know how interact with her,"

Hindi ko mapapatawad ang sarili ko dahil sa nangyari. Sana maaga pa lang sinabi ko na sa kanila. Edi sana hindi na nagkaganito pa.

Naramdaman ko ang paggalaw ng kamay ng asawa ko. She's awake. Nakatingin na siya sakin tsaka bumaling ang tingin niya sa likuran ko.

Nilibot niya ang mata niya. At parang may hinahanap siya.

"Umuwi na si Fely, huwag ka na mag-alala hija,"

"Kumusta si baby?" iyon agad ang tanong niya.

Para akong nabuhusan ng malamig na tubig dahil sa tanong niya. Damn it.

"The baby is gone," I said while carresing her fingers.

Napayuko siya sa kaniyang narinig. Niyakap ko agad siya at doon ko narinig ang mahihina niyang hikbi.

Please wife, don't cry. I know, masakit sa part niya iyon. Maging ako. Pero alam ko rin na malalampasan namin ito.