အနက်ရှိုင်းဆုံး နဒီ

အခန်း ၆

မီးပူတိုက်ထား၍ပြန့်နေသောအင်္ကျီဖြူဖြူနှင့် လုံချည်အစိမ်းကိုဝတ်လိုက်သည်။ အဆင်သင့်ပြင်ပေးသော ထမင်းချိုင့်ဆွဲ၍ အဆင်သင့်ကျောင်းတက်ရုံပင်ဖြစ်သည်။ကျောင်းကပြန်လာလျှင်ကျူရှင်တက်...ကျူရှင်ကပြန်လာလျှင်ခဏနားပြီး စာအုပ်ကိုပြန်ဖွင့်...ဒါတွေနဲ့ပဲ တစ်နေ့တစ်နေ့ အချိန်စက်ဝိုင်းလည်ပတ်ရလေသည်။ လကုန်ရက်ဆိုလျှင် ကျူရှင်လခနှင့် ကျောင်းအသုံးစရိတ်က လက်ထဲရောက်လာသည်။
ပိုက်ဆံကိုဘယ်လိုရှာရကြောင်း ဘယ်လိုစီမံနေကြောင်း ဘာဆိုဘာမျှမသိပေမဲ့...နိုင်မဝအတွက် ပြီးပြည့်စုံသည်မဟုတ်တောင် လိုအပ်တာမရှိပေ။

ကျန်နေတဲ့အသီးအရွက်တချို့ကို ခြင်းထဲထည့်ခဲ့ပြီး ဆိုင်သိမ်းနေသည့်နမ်းမဝကိုကြည့်ရင်း နိုင်မဝဝမ်းနည်းရုံသာ ။ ဆိုင်သိမ်းပြီး၍ မောင်နှစ်မနှစ်ယောက်ဈေးမှထွက်ခဲ့ကြသည်။ ဘုရားကုန်းဈေးမှတစ်ဆင့် ကျိုက်ခေါက်စေတီတော်ရှေ့အထိ
လမ်းလျှောက်ပြီးမှ ကားလမ်းတစ်ဘက်ကိုကူး၍
ရပ်ကွက်ထဲသို့ဝင်သော နိမ့်လျှောဖြစ်နေသည့် မြေနီလမ်းသို့လှမ်းလိုက်ကြသည်။

ညနေစောင်းအချိန်အခါဝယ် အိပ်တန်းတက်ငှက်ကလေးများမှာ ကောင်းကင်တစ်ခွင် ပျံသန်းနေကြလေသည်။ အနောက်ဘက်အရပ်တွင်အိပ်စက်မည့်
နေမင်းကိုကျောခိုင်းပြီး အရှေ့ဘက်အရပ်ရှိအိမ်တွင်ခိုနားဖို့ရာ နမ်းမဝတို့မောင်နှမ အိမ်ပြန်ကြရလေသည်။

အိမ်ကိုရောက်တော့ အမေက သုံးလသားအရွယ်ကလေးကိုပွေ့ပိုက်ကာထိန်းရင်း ထိုင်စောင့်ဆီးကြိုသည်။ ဈေးမရောင်းရ ၊ ဘယ်မှလည်းမသွားရနှင့် အမေ့မျက်နှာလေးအဆင်းလှလာ၍ နိုင်မဝစိတ်ချမ်းသာသည်။ လွယ်အိတ်ကိုချကာ ကလေးကိုလက်လွှဲယူလိုက်ရသည်။နိုင်မဝပြန်လာမှ အမေ့မှာကလေးထိန်းခြင်း အနားရသည်။ မဟုတ်လျှင်..ကလေးကြည့်ရင်း ထမင်းစားရသည်။ နိုင်မဝမလာသေးလျှင် ရေမချိုးနိုင်။
သန့်စင်ခန်းသွားဖို့ကိုပင် ဝရုန်းသုန်းကားပြေးလွှားရသည်။ နမ်းမဝရှိနေ၍ ကလေးကိုထားခဲ့ပါက ငိုချင်လည်းငို ကြည့်ရုံကြည့်နေသည်။ နိုင်မဝကတော့ ကလေးလူးလွန့်လာတာနဲ့ပင် ကောက်ချီပြီးမြှူသည်။
တစ်ချက်တော့ရှိသည်...နိုင်မဝစာကျက်နေချိန်
ကလေးထငိုပါက နမ်းမဝက မချီချင်ချီချင်ပုံစံဖြင့်
ချီပြီးထိန်းပေးလေသည်။