Part 14

74 7 0
                                    

June 2018

ေလးေထာင့္စားပြဲခုံကိုျခားလ်က္ ဒုရဲအုပ္ျမတ္ဦးႏွင့္ နမ္းမဝတို႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ေနၾကေလသည္။
ဖြင့္ထားေသာျပတင္းေပါက္ေၾကာင့္ အခန္းထဲတြင္ အလင္းေရာင္ႏွင့္ ေလျပည္တခ်ိဳ႕လွည့္ပတ္ေန၏။ လူႏွစ္ေယာက္သာရွိေသာအခန္း၌ တစ္ခန္းလုံးၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ေနၿပီး အသက္ရႉသံတိုးလ်လ်သာၾကားရေလသည္။

"ကိုနိုင္မဝက အိမ္မွာမေနတာၾကာၿပီလား...''

အသင့္ေဖ်ာ္ေကာ္ဖီထုပ္ကိုေဖာက္ထည့္ၿပီး နမ္းမဝေရွ႕မွာပင္ ဇြန္းႏွင့္ေမႊႏွောက္ေနေသာ ျမတ္ဦးက ေလသံေအးေအးႏွင့္ နမ္းမဝကိုေမးသည္။

"ဟုတ္ကဲ့..သူ ဖိုင္နယ္ပတ္ဝမ္းကတည္းက အေဆာင္မွာေနျဖစ္ေတာ့ အိမ္မွာမေနပါဘူး ။''

နမ္းမဝေလသံကလည္း ေအးေအးေဆးေဆးပဲျဖစ္သည္။ ျမတ္ဦးလွမ္းေပးေသာ ေကာ္ဖီခြက္ကို
အသာအယာယူေလသည္။

"ပိတ္ရက္ဆိုရင္ အိမ္ကိုျပန္လာတယ္မလား..''

"ပိတ္ရက္ေပမဲ့ သူစာလုပ္စရာရွိရင္မလာပါဘူး။''

ျမတ္ဦးက စာအုပ္တစ္အုပ္ကိုဖြင့္၍ ေဘာပင္တစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ေရးမွတ္၏။ နမ္းမဝသည္ ျမတ္ဦးကို မမွိတ္မသုန္ၾကည့္ေနသည္။

"ေကာ္ဖီေသာက္ပါဦး...မနမ္းမဝ''

ေကာ္ဖီခြက္ကိုေမးေငါ့ျပေသာျမတ္ဦးကို နမ္းမဝက ေခါင္းခါၿပီး ေကာ္ဖီမႀကိဳက္ေၾကာင္း ျပန္ေျပာေလသည္။

"ဒီတစ္ခါအိမ္ျပန္မလာတာ အၾကာဆုံးပဲလို႔ မိခင္ျဖစ္သူကေျပာထားတာရွိပါတယ္ ။ ဟုတ္ပါသလား မနမ္းမဝ''

"ဟုတ္ပါတယ္..''

"အရင္ဆို ကိုနိုင္မဝ အိမ္ျပန္မလာတာၾကာရင္..မနမ္းမဝသြားေတြ႕တယ္ေနာ္ ..''

အရိပ္အကဲဖမ္းေသာမ်က္လုံးမ်ိဳးႏွင့္ နမ္းမဝကိုၾကည့္ေနေသာ ျမတ္ဦး ။ အမႈစစ္ရဲပီသေအာင္ ေမးခြန္းကိုလွည့္ေမးေနေသာျမတ္ဦးကို နမ္းမဝကလည္းစိုက္ၾကည့္ၿပီးၿပဳံးသည္။

"ေမးခ်င္တာကို တည့္တည့္ပဲေမးပါဆရာ...''

"အာ.. ဟား...''

အမႈစစ္ကိုျပန္ၿပီးစိတ္မရွည္ေသာ နမ္းမဝကို ျမတ္ဦးက မခံခ်ိမခံသာႏွင့္ မွိတ္ႀကိတ္သည္းခံရေလသည္။

အနက်ရှိုင်းဆုံး နဒီWhere stories live. Discover now