အနက်ရှိုင်းဆုံး နဒီ

အခန်း ၈

"ဟော... တွေ့ပြန်ပြီ ။ ''

နိုင်မဝသည် ကော်ဖီဆိုင်တွင်ကော်ဖီတစ်ခွက်သောက်ရင်း စာလုပ်နေတုန်း အသံကြား၍ မော့ကြည့်လိုက်သည်။

အရုပ်မလေးဖြစ်နေသည်။
အချိန်တွေကြာပါစေ..မမေ့နိုင်ပေ။ ဒုတိယအကြိမ်ဆုံမိပြန်သည်။ချစ်မြတ်နိုးမိလိမ့်မည်ဟု နိုင်မဝဆိုဖူးသည်။
နှလုံးသားကမ်းနားသို့ ရင်ခုန်ခြင်းလှိုင်းလုံးလေးများ ဝင်ကပ်ခိုလာတော့သည်။

"အယ်... စာအုပ်တွေနဲ့အလုပ်များနေတာလား ။''

နိုင်မဝထိုင်နေသောစားပွဲတွင် အရုပ်မလေးက
ခုံကိုဆွဲကာ သွက်သွက်လက်လက်ဝင်ထိုင်သည်။
နိုင်မဝရဲ့စာအုပ်များကိုလည်း ငုံ့ကြည့်နေသည်။

"စာလုပ်နေတာလို့ခေါ်တယ် ။''

"အဟိ... စကားပြောသားပဲ ..''

"ဒါပေမဲ့ မပြောချင်ဘူး။ ကျွန်တော်စာကျက်နေချိန်
ဘယ်သူနဲ့မှစကားမပြောချင်ဘူး ။ ''

နိုင်မဝ စာကျက်နေလျှင် ၊ ဆူဆူညံညံအသံတွေကို
မခံနိုင်ပေ ။ အသံတွေဆူနေလျှင် စာမှတ်ရတာစိတ်မပါပေ။ စာမေးပွဲကအနားကပ်မှ အာရုံလည်းမလွင့်ချင်။
အထူးသဖြင့် စာမေးပွဲကြီးနီးနေပြီကို...
ဘယ်ဌာနေကမှန်းမသိသော အရုပ်မလေးကို
မတမ်းတမိမှဖြစ်မည်။

"စာကျက်တာပဲ ကိုယ့်အိမ်မှာကိုယ်ကျက်ပါလား..
ရှင်ကလည်း ။ ''

"လောလောဆယ်အဆောင်မှာ ကျွန်တော်နေတယ်။
အဆောင်မှာလူသံတွေဆူညံနေတာ စာဘယ်လိုကျက်မလဲ ။ ''

နိုင်မဝသည် စာကျက်မည်ဟုသာ ဟစ်နေသော်လည်း
စာအုပ်တွေအကုန်ပိတ်ကာ အရုပ်မလေးနှင့်
အနှစ်နှစ်အလလကအသိအကျွမ်းများလို...
စကားပြန်ပြောနေမိသည်။

"အဲ့ဒီလူတွေကိုအသံမထွက်ဖို့
ပျိုပြောပေးရမလား နိုင်မဝ .. ''

"ဗျာ...''

"ဆေး(၁)မှာ နိုင်မဝကိုရှာရတာမခက်ပါဘူးကွယ်။''

အပြုံးတစ်ခုနှင့်အကြည့်တစ်ခုက အစပြုပါသည်။
ချစ်ခြင်းအစသည် တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက်
အကြည့်ချင်းဆုံရင်း ရယ်မောလိုက်သည့်
အခိုက်အတန့်သာဖြစ်၏ ။...
ပင်ကိုချောတဲ့ ပင်ပျိုချောကို နိုင်မဝ မြတ်နိုးလွန်းစွာ ငေးမောနေရတဲ့အချိန်ဟာ တမေ့တမောပါပဲ။