A kiss from a dangerous gay?!

Chapter 28: Lost and Found?

Chapter 28: Lost and Found?

Chloe's POV

Grabe mukha lang akong kalmado pero deep down inside me eh gustong-gusto ko ng maiyak sa sobrang kaba. Karin is my bestfriend more like my sister. Kaya natatakot ako dahil baka kung ano na ang nangyari sa kanya.

Magto-two hours na wala pa din sila. Hindi pa rin bumabalik. Kamusta na kaya sila. Lalo na si Karin, sana nahanap na nila sya.

Hindi talaga ako mapakali eh. Hays. Napatingin ako kay Hanyoung. Seryosong-seryoso ang mukha nito. Talagang makikita mo na yung frustration sa mukha nya. At a time like this?

Medyo natutuwa ako dahil nakita ko kung sino ang nagpapahalaga kay Karin bukod sa akin. Na kahit minsan wala ako sa tabi nya meron at meron pa ring willing na bantayan sya.

She deserve every bit of their attention and love. Because good people should be bless like that. Kaya God sana Ifull-blast nyo na po yung blessing na binibigay nyo sa kanya please wag nyo po sya pababayaan.

End of POV

Karin's POV

Habang naghihintay ay sinusubukan kong ibaling ang ang atensyon ko sa paglalaro sa cp ko ng kung anu-ano. O di kaya'y makinig ng mga kanta at kumanta kasabay nito. Para lang maibsan ang kabang nararamdaman ko. Nagbasa saglit sa wattpad sa cp ko.

Maya-maya lang ng mapagod ako lalo at tinigil ang mga ginagawa ko.
Hindi ko na talaga kayang mapigilan yung iyak. Ilang oras na akong nandito pero wala pa ring nakakahanap sa akin. Yung totoo may naghahanap ba sa akin?

I hug myself. Sobrang lamig ng hangin at giniginaw ako. Ayokong magisa natatakot ako lalo na't madilim at nasa lugar ako kung saan di ko alam kung anu ba meron.

Tapos wala pa akong magawa kung di umiyak lang. Ayoko na kasi umalis dito dahil baka lalo pa kong tuluyang maligaw baka lalo pang mahirapan sila master sa paghahanap sa akin.

Pinipilit ko patatagin ang sarili ko ngunit mas nangingibabaw talaga ang takot na nararamdaman ko. Sari-saring iyak ng mga hayop ang naririnig ko at yung iba nakakatakot ang mga tunog.

Kahit lumuluha ay Pumikit ako at nagdasal na sana dumating na sila master at mahanap na ako. May tiwala ako kay papa god alam ko hindi nya ako pababayaan.

Pati na rin si Master Hansaem. Maghihintay ako.

End of POV

Hansaem's POV

Nawawalan na ako ng pagasa dahil pati kami ay nakaramdaman na ng matinding pagod sa paghahanap. Nagsimula na magsisuko ang mga kasama ko pero ako hindi.

"Ilang oras na tayong naghahanap pero wala pa ding karin!" Napahilamos sa mukha si Clint ng sabihin nyan.

"Ginawa na natin ang lahat. Ngunit hindi namin alam kung bakit hindi natin sya mahanap-hanap." Sabi ng tour guide at tumango-tango naman ang dalawang pulis na halos hingalin na ng dahil sa medyo katandaan ng edad.

"Anong ibig nyong sabihin? Susuko na tayo sa paghahanap?" Inis na saad ko ngayon pa kami. Hindi ako papayag.

"Hindi naman sa ganon hijo-" I cut them off. "Kung hindi eh ano? Sa tono palang ng pananalita nyo parang ganun na rin yun. Kung susuko na kayo edi sige go! Basta ako hindi. Kung mawawala sya pwes mas mabuting mawala na din ako kasama nya!"

"Hansaem!" Tawag sa akin ni Clint pero di ko sya pinansin bagkus nagpatuloy akong maglakad hanggang sa may nahagip ang mata ko. Napasecond look pa ako. At hindi ako makapaniwala sa aking nakita.

After 3 hours of looking for her finally we found her. I thought hindi ko na sya makikita ulit. Natakot ako na nang dahil sa kapabayaan ko ay mawawala sya akin.

"Oh God Karin!!!" I blurted out as I saw her inside a mini cave.

"M-Master?!" She sobbed when I ran into her and pulled her into a hug. "Patawarin mo ko master. Hindi na po mauulit. Takot na takot ako master at hindi ko na alam ang gagawin ko. Akala ko wala ng maghahanap pa sa akin. Takot na takot akong magisa" Sobrang higpit rin ng mga yakap nya at ramdam na ramdam ko kung gaano sya natakot nung mga oras na di pa namin sya nahahanap.

I shushed her. "Shhhh. Tahan na Karin, I'm here now. And I will never ever make you feel so unsafe again. Kung kinakailangan iposas kita sa kamay ko wag ka lang mawala uli ay gagawin ko." I uttered firmly while hugging and rubbing her hair.

Oh thank god! Karin is in my arms now. Damn I was so freaking worried about her.

End of POV

Karin's POV

"Karin, are you hurt or something." Agad na tanong kanina sa akin ni master.

"W-wala po master. I shook my head good thing talaga napagod lang ako sa paglalakad at walang nangyaring masama sa akin.

"That's good to hear it. Oh god you made me so damn worried." He said in relief.

Naibalik na nila ako sa kampo. Ngunit hindi ako bumibitaw kay master piling ko may phobia na ako at kapag bumitaw ako kay master ay baka maulit na naman yung mga nangyari sakin.

I want to stay with him. Ayokong mahiwalay sa kanya. In his arms only there I could feel safe and un-harmed. Kaya nung sinabi ni Clint president na di pede si master matulog kasama namin ni bessie ay wala syang nagawa dahil di talaga ako bumibitaw kay master.

"Hansaem isa yan sa rules." Sabi ni Clint

"Please she needed me for now. Wala naman akong gagawin kundi bantayan lang sya. She's traumatize Clint please just this once" pilit ni master kay Clint.

"I agree. Kahit ako na ayoko makasama yang si Saem at titiisin ko para lang sa bestfriend ko. She might turned to be a mental patient or something if we won't give attention to this matter." Dagdag pa ni bessie.

Kaya napabuntong hininga na lang si Clint at tumango. "Fine!... Karin for your safety sige papayag ako sana maging okay ka na. "

"Thank you guys."  Pasasalamat ni master habang ako ay tahimik lang na pinanood sila.

I sighed. Napansin ko rin si Hanyoung may pagaalala sa expression nito. Kitang-kita ko na parang gusto nya lumapit ngunit mukhang pinipigilan nya maybe its because of master.

Sa tent kung saan kasama pa rin namin si master. Hindi ako makatulog. Buti pa si bessie ang bilis makatulog. Si master naman hinihimas ang buhok ko para daw makatulog ako.

"Still can't fall  asleep, Rin?" He asked.

I nodded. "Master are you mad?" I asked

He frowned. "Why would I?"

"Because of me being a careless one. You told me I shouldn't let your hand go. But look what happened I almost lost." I answered sadly

"No, I'm not mad at you. I'm mad at myself for not taking care of you well." He sadly said

I shook my head and hold his face with both of my hands. "Wag mo na sisihin ang sarili mo master dahil wala kang kasalan."

"I'll promise Karin. That I won't let that happened to you again. Kung kinakailangan iposas pa kita sa akin ay gagawin ko wag ka lang malayo muli sa akin."